Hoe mijn peuter in voorhechtenis belandde …
'Vandaag was Olaf zijn oren vergeten'
‘Olaf was vandaag zijn oren vergeten.'
Zo stond het een tijdje geleden te lezen in Olafs crècheboekje. Het relaas van de dag:
Olaf trekt een groot houten speeltoestel omver, dat daardoor bijna op een kleintje dondert. ‘Nee, Olaf, mag je niet doen’, berispt kinderverzorgster Nancy. Het speeltuig staat nog maar net recht of Olaf kantelt het weer om. Resultaat? Hij vliegt in de hoek … maar besluit dat het daar nogal saai is en loopt er meteen weer uit om ander kattenkwaad uit te halen.
Een kindje kruipt op een speeltoestel en valt erover. ‘Waaw’, denkt Olaf, ‘dat kan ik ook!’ Hij klautert er prompt op en gaat erover hangen. ‘Nee, Olaf, mag niet.’ ‘Foert’, denkt Olaf, en hij herhaalt het kunstje nog een keer of vijf. Tot hij alleen in de isolatiecel annex kinderslaapkamer belandt voor een minuut … waarna hij de hele opvang bijeenkrijst. Missie geslaagd, want hij wordt er wijselijk weer uitgehaald.
‘En zo gaat dat de hele dag door’, hoor ik wanneer ik hem oppik. 'Hij is wel een heel lieve jongen hoor, maar er zit heel wat pit in.'
Wat ze echt denken? ‘Neem die etter mee, ik word er gek van.’
'Euh, hij bracht de foute oren mee'
De volgende ochtend stelt mama Wiske de crèche gerust en schrijft in Olafs boekje: ‘Vandaag heeft Olaf zijn oren mee’. Het antwoord? ‘Het waren de foute oren …’
Onze bengel had weer allerlei gekheid uitgehaald, maar het hoogtepunt van de dag was toen hij het blijkbaar prettig vond om met een pan op het hoofd van een klein meisje te timmeren. Een speelgoedexemplaar welteverstaan.
Tja … Olaf werd geïsoleerd. En zit sindsdien in voorhechtenis met een aanklacht voor familiaal geweld. :-)
