Hoe onze adoptie toch niet doorging omdat ik onverwachts zwanger was
Wachten en loslaten
Zorgeloos begonnen we eraan, we waren er klaar voor. Ik had zelfs al een babyslaapzak gekocht en keek er zo nu en dan verlangend naar! Maar de natuur was iets anders van plan. Na een paar jaren vruchteloos proberen zijn we de medische toer opgegaan en in de mallemolen van fertiliteitsbehandelingen beland, met 7 stuks ICSI in totaal.
Je wordt bij elke behandeling van de hemel naar de hel geslingerd in een paar weken tijd. Hoopvol en vol goede moed begin je er telkens aan, laat je je volproppen en -spuiten met hormonen voor het hoogste doel, de pijn neem je er gerust bij. Je bent blij als je hoort dat je 10 eitjes ‘geproduceerd’ hebt en nog meer als ze er eentje of een paar terug kunnen plaatsen.
De weken erna is het afwachten. Je voelt elke zenuw in je lichaam, elk pijntje, elke beweging en je leeft in een ongeziene spanning, terwijl je hoort dat je net moet ‘ontspannen, aan andere dingen denken, gewoon doorgaan met je leven… loslaten’. Gemakkelijk gezegd.
Elke vezel in je lichaam hunkert en snakt naar goed nieuws. En wanneer je dan opnieuw te horen krijgt dat je weer niet zwanger bent is dat telkens weer een ferme opdoffer om te verwerken.
We zouden een Chinees meisje krijgen!
Je moet loslaten, zeggen ze.
Dat hebben we dan uiteindelijk ook gedaan. Gedaan met pillen, spuiten, ziekenhuizen, aftellen… Maar de kinderwens hebben we niet opgegeven. We hebben beslist om een kindje te adopteren. Als het niet lukt langs de natuurlijke weg, waarom dan niet een arm weeskind een warm nest geven. Twee jaar cursussen, gesprekken met het CAW en psychologen volgden. We werden volledig gescreend en waren uiteindelijk de eersten die van de jeugdrechter een positief adoptieadvies kregen. En toen stonden we op de wachtlijst! Yes! We wisten niet wanneer precies, maar we waren zeker dat er een Chinees meisje in ons gezinnetje zou komen. Het was geen kwestie meer van ‘of ‘ maar van ‘wanneer’.
Je kunt je niet inbeelden wat een pak stress er dan van je afvalt. We konden loslaten!
Die zomer gingen we op reis met de moto en de tent naar Spanje, dronken we niet weinig cava en waren we zorgeloos, konden we genieten.
Had ik misschien sneller losgelaten
Vier weken later bleven mijn maandstonden uit en bleek ik… 100 % zwanger… Mijn haren komen nog overeind als ik eraan terugdenk. Een wonder was geschied. Opnieuw moesten we loslaten: de droom van een Chinees kindje.
Een zorgeloze zwangerschap volgde, onze dochter werd geboren toen ik 36 was, het overweldigendste moment uit mijn leven, en twee jaar later volgde een wolk van een zoon, ook na een spontane zwangerschap. Een koningswens dan nog.
Ik ben ervan overtuigd dat, als we 20 jaar geleden hadden geweten wat we nu weten, we misschien toen al hadden kunnen loslaten, of misschien toch niet?
Ik wil gewoon koppels die hun kinderwens niet meteen in vervulling zien gaan een hart onder de riem steken en zeggen dat, al lijkt het haast onmogelijk, loslaten een grote invloed kan hebben. Ik ben er in ons geval van overtuigd dat, hadden we 20 jaar eerder niet zo hard verlangd en niet zoveel verwachtingen gehad, een beetje meer losgelaten, de dingen misschien helemaal anders waren gelopen.
Tine VP.
