Hele dagen thuis zijn, blijkt echt niets voor mij!
Ik ben heel snel vervallen in een soort ´luiheid´ waarvan ik niet wist dat ik ooit zo zou kunnen zijn. Series kijken, slapen... Ik maakte aanvankelijk nog lijstjes op met dingen die ik kon en moest doen, maar daar gebeurde steeds minder van. Soms geraak ik zelfs niet tot in de winkel. Ik heb het echt lastig en mijn hoogzwangere lijf doet op momenten alsof het al 80 jaar oud is.
Ik voel me schuldig
Ik voel me dan ook enorm schuldig. Tegenover mijn man, die gaat werken en ´s avonds restjes moet eten. Ook al is hij enorm begripvol, mijn schuldgevoel is heel groot, want er zijn nog wel domeinen waar ik hem momenteel niet echt in kan plezieren.
Tegenover vrienden en kennissen die tot enkele dagen voor de bevalling moeten werken, durf ik haast niet te klagen of eerlijk zeggen hoe ik mij voel en gedraag, uit pure schaamte. Maar schuld voel ik vooral tegenover ons baby'tje. Ongezonde snacks en zo weinig lichaamsbeweging zijn echt niet bevorderlijk voor de baby. Ik weet dat en toch lukt het niet om mezelf over de streep te trekken, en om het anders en beter te doen. Ik tel de dagen echt af en hoop stiekem dat onze dochter een beetje vroeger ter wereld komt. Dan heb ik, in mijn utopie dan toch, mijn gewone lijf terug en kan ik weer wandelen, klussen... en hoop ik meer energie en zin te hebben om de dagelijkse taken uit te voeren.
Zijn er nog mama´s die dit zo ervaren?
