Papa, lijk ik steeds meer op jou?

De kinderwens van mijn moeder was namelijk zo groot, dat er heil werd gezocht in het zaad van een onbekende man. Het zou haar en haar man een drieling opleveren: mijn broer, zus en ik. De waarheid werd achterwege gelaten, want de arts garandeerde dat als je lang genoeg deed alsof, de kinderen niet alleen als eigen biologische kinderen zouden aanvoelen, we zouden ook zelf de geprojecteerde leugen als waarheid gaan beschouwen.

Waar kom ik echt vandaan?

Maar heel eerlijk? Ik heb altijd gevoeld dat er iets niet klopte. Ondanks de verwoede pogingen om gemeenschappelijke grond te vinden waaruit de wortels van mijn identiteit en ziel zouden kunnen ontspringen, had ik altijd ergens het gevoel dat iets vreemd of niet eigen was. Ik heb zelfs een tijdje gedacht dat ik bij de geboorte was verwisseld. Toen we uiteindelijk vernamen hoe de vork aan de steel zat, was er eerst de opluchting. Maar meteen was er ook die ene fundamentele vraag: waar kom ik dan echt vandaan? 

Onze oerbehoefte te willen weten waar we vandaan komen werd een tijdlang ondergraven door iedereen die ons afraadde op zoek te gaan naar de ontbrekende helft van onszelf, en volgens anderen kon en mocht het niet. Systematisch werden er obstakels op onze weg gelegd: dossiers werden vernietigd, deuren gesloten, er werd met de vinger gewezen maar er werd ook emotioneel gechanteerd. En voor een tijdje lieten we het verleden rusten.

Blinde vlek

Maar het onzichtbare werd onvermijdelijk zichtbaar toen ik voor het eerst naar mijn zoontje keek. De weerspiegeling was zo treffend dat de blinde vlek toen pas écht duidelijk werd. Onze zoon komt voort uit mij en mijn man, zoals ik ooit voort ben gekomen uit mijn biologische ouders, voorouders, … De helft van mijn afkomst of familie is me dan misschien onbekend, ze maken wel deel van me uit. Het bepaalde niet alleen dat ik er ben, het maakte ook wie ik ben en hoe ik eruit zie. Net zoals mijn kinderen zijn wie ze zijn en er uitzien hoe ze er uitzien net omdat ze van ons allebei afstammen. Door vooruit te kunnen kijken, besefte ik des te harder dat ik niet achteruit kan kijken. 

Gat in mijn identiteit

Leven met een gat in je identiteit is niet te onderschatten, en toch wordt het vaak en door velen geminimaliseerd. Vandaag de dag mag ik in dit land, zoals zoveel andere donorkinderen, enkel zijn wat artsen of ouders ‘hun’ kind wensen toe te bedelen: de invulling van een kinderwens. Toegang tot afstammingsinformatie, medische informatie of kennis over de mogelijks tientallen, if not honderdtallen halfbroers of -zussen: het wordt me (ons) bewust en moedwillig ontzegd. Wat velen niet lijken te begrijpen is dat dit voor een grote en continue onrust zorgt die niet alleen een impact op mijn leven heeft, maar die ook uitdeint naar volgende generaties.