Mijn kraamtijd: een hoopje ellende in een tijd die zo mooi zou moeten zijn
Alles verliep vlot - ik weet nog dat ik vol lof sprak over de materniteit en de goede zorgen - tot zo'n zes weken na mijn bevalling. Ik had nog steeds enorm veel pijn en bleek uiteindelijk een inwendige bloeding / hematoom te hebben. 'Dit komt wel vaker voor,’ hoorde ik tijdens de eerste controle. Met het advies dat mijn lichaam zichzelf zou herstellen, werd ik huiswaarts gestuurd.
Enkele dagen nadien werd de pijn zo ondragelijk dat ik zelfs mijn dochtertje niet meer op mijn schoot kon houden. Ik ging plots zo snel achteruit dat ik nog amper functioneerde. Ik begon koorts te krijgen en werd kort nadien doorverwezen naar spoed. Tijdens de kraamtijd leef je echt wat in een waas dus het drong bij mij nog niet door dat dit wel eens ernstig kon zijn.
Eenmaal op spoed volgde het ene onderzoek na het andere. Mijn bloed en urine werden onderzocht. Ik kreeg een echo & CT-scan met contrastvloeistof. Na enkele uren kwam de spoedarts binnen. ‘Het zit er niet zo goed uit.’ Mijn infectiewaarden waren veel te hoog en ik zat op de rand van een bloedvergiftiging. Ik werd twee dagen opgenomen voor een intraveneuze behandeling met antibiotica. Daar lag ik dan. Op de materniteit. Alleen, zonder baby. Tot op vandaag is nog niet helemaal duidelijk wat er toen gebeurd was, maar de artsen gingen ervanuit dat een bacterie zich op de bloedklonter genesteld had.
Thuis werd mijn behandeling in pilvorm verder gezet. Alles leek te beteren maar na enkel dagen kreeg ik plots zwellingen in mijn buik. Ik ging enkele keren op controle maar de gynaecoloog kon op de echo weinig waarnemen. Dat de klonter nog in mijn lichaam zat, was wel een feit. Op een gegeven moment werd de druk in mijn buik zo hevig, dat er bloed uit mijn litteken sijpelde toen ik onder de douche stond. Uit paniek riep ik mijn man en we belden samen direct naar de gynaecoloog. Het bloed van de klonter zocht een weg naar buiten en had dit kennelijk (via mijn litteken) gevonden.
Na een lange periode met veel controles en naalden in mijn buik, bleek mijn wonde zich maar niet te herstellen. De moed zakte in mijn schoenen. Pas toen ik zelf een noodkreet sloeg ‘Ik kan niet meer, dit kan niet meer,’ kreeg ik de volledige aandacht van een team: twee gynaecologen, een wondverpleegkundige, een plastisch chirurg en algemeen chirurg. Ik moest opnieuw naar het ziekenhuis en het weefsel dat intussen uit mijn litteken puilde, werd weggesneden.
Nadien werd ik opgenomen voor een drainage (poging om het stolsel uit mijn lichaam te zuigen via een buisje), maar dit lukte helaas niet. Het stolsel was intussen volledig verhard. Het is geen fijn gevoel als je merkt dat de artsen het ook niet meer weten. Momenteel ligt alle hoop op de wondzorg. Dagelijks worden er twee wieken in de intussen twee open wonden geplaatst. Jammer genoeg is er nog geen zekerheid dat de wondzorg voldoende zal zijn. Mijn kraamtijd loopt op zijn eind, ik heb nog dagelijks pijn en de kans bestaat dat ik opnieuw chirurgisch geopereerd moet worden.
Neen, mijn kraamtijd is / was allesbehalve de mooiste tijd van mijn leven én toch zal ik ondanks alles deze periode koesteren. Omdat in deze periode mijn eerste kindje werd geboren en omdat ik - tot op vandaag - mij zo omringd voel (door partner, vrienden & familie). Al is dat misschien mijn moederbrein, die op zijn beurt de traumatische ervaring weg filtert zodat ik ooit nog een tweede kindje wil 😉.
Nele
