Hoe vertel je dat mama en papa gaan scheiden?
We hadden het ideale moment gekozen om de scheiding aan te kondigen: de oudste was nog net niet aan puberen toe, de jongste besefte nog niet goed wat het betekende. We riepen een ‘algemene vergadering’ bijeen op de sofa, net voor de kerstvakantie.
Kunnen we dan nu ontbijten, mama?
Maar … hoe zeg je het dan uiteindelijk tegen je kinderen? Je voelt die krop in de keel al zitten. Wij hebben het dan maar kort gehouden op: 'Mama en papa gaan uit elkaar en papa gaat niet meer bij ons wonen. Maar voor jullie verandert er niet zo veel hoor, want papa is toch al veel niet thuis he …'
Meteen tranen bij de oudste, hij is erg gesteld op zijn papa. En dan natuurlijk ook tranen bij de jongste, vooral omdat ze haar broer zag huilen. Thomas had vooral praktische vragen. Hoe moet het dan moet de kleren enzo? Zijn gezicht klaarde gelukkig op toen hij hoorde dat papa dicht bij de mama van Lisa uit zijn klas zou wonen en dat hij er dan makkelijk met zijn fiets heen kon om te gaan spelen. De vraag ‘waarom?’ kwam niet bij hen op. Hoe lang het nog zou duren voor we zouden ontbijten, dat wel.
Geen scènes
Waarschijnlijk heeft het geholpen dat alles zonder kleerscheuren is gegaan, dat we zelf ook vlot met de situatie konden omgaan. Geen scènes, geen stemverheffingen, zo normaal mogelijk doen, geen drama. Duidelijk uitleggen waaraan ze zich konden verwachten: zo veel dagen bij mama, zo veel bij papa, zo zal het gaan met de kledij, alle hobby’s en activiteiten blijven behouden.
Een ander pluspunt: de kinderen wonen twee weken bij mij en gaan om de twee weekends naar hun papa. Voor hem was het sowieso niet haalbaar om tijdens de week fulltime voor de kinderen te zorgen. Op die manier behouden de kids hun ‘thuis’ en het is dan altijd leuk om ‘op weekend’ te gaan bij papa. Het gesjouw met speelgoed en kleren wordt zo ook beperkt tot een minimum.
We laten de kinderen ook in alle vrijheid bellen naar de andere ouder als ze iets willen zeggen of vragen, zodat ze het gevoel hebben dat ze niet altijd moeten wachten tot ze bij de ‘juiste ouder’ zijn.
Met dank aan het vriendje
Omdat de waaromvraag nooit spontaan viel, begon ik er wel eens zelf over. Kinderen moeten er toch niet vanuit gaan dat dit de doodnormale gang van zaken is, niet? Maar veel leek het hen niet uit te maken. Tot een vriendje van Eline op een dag in de auto vroeg waarom we gescheiden waren. Ik deed toen nog eens de hele uitleg, want aangezien het vriendje heel aandachtig luisterde, had ik ook meteen de volle aandacht van Thomas en Eline. De boodschap kwam meteen veel duidelijker binnen.
Bij ons draaide de situatie dus vrij positief uit voor de kinderen, maar ik besef heel goed dat het er in de meeste gevallen anders aan toe gaat… Wij hebben alvast telkens zo veel mogelijk gedacht aan maar één ding: het welzijn van de kinderen. Dan ben je al heel goed bezig, denk ik.