Hoogsensitief en hoogbegaafd: wat als je kind anders is?

Ieder ouder staat er ooit voor: de eerste schooldag! Een bijzondere gebeurtenis in het leven van je kind. Wat een fijne start had moeten zijn, sloeg in als een donderslag bij heldere hemel. Het gedrag van Maxime veranderde. Zijn ogen waren minder sprankelend dan anders, de duim zat bijna altijd in de mond en dat ene handje altijd in zijn haar. We waren ons van geen kwaad bewust en schoven zijn andere gedrag op het feit dat hij moest wennen aan zijn nieuwe omgeving: school.

Toen plots… Op een ochtend stond hij op met op zijn voorhoofd één rode plek ter grootte van een muntstuk van twee euro. In zijn hand een bundeltje haar. Een verklaring kwam er niet. Maar wat verwacht je van een driejarig kind… Emoties kan hij nog niet benoemen, laat staan zijn innerlijke gevoel.

Zijn hele hoofd was kaalgeplukt

Zijn tic evolueerde snel en voor we het goed en wel beseften had hij op minder dan twee weken tijd zijn hele hoofd kaal geplukt. Weg weelderige haardos. Ik troostte me met het feit dat hij niet ongeneeslijk ziek was, maar een kerngezonde jongen. Mijn speciale Maxime. Maar toch viel het zwaar. De weg naar huis, wandelend van aan de schoolpoort naar de auto: Omkijkende ogen, rare blikken. Ik voelde me bekeken. Niemand van de andere ouders aan de schoolpoort durfde vragen hoe het met Maxime was. Ze hoorden thuis dat er een kind in de klas zat die geen haar had en misschien ziek was.

Zelf was Maxime vrolijk. Maar wij, wij bleven met vele vraagtekens zitten. Ik stelde mezelf als mama in vraag: Hadden we dit kunnen voorkomen? Hoe kunnen we hem helpen? Zou dit gedrag stoppen? Hoofd kaal scheren of niet? Dit is maar een greep uit de vele vragen die me overspoelden.

Plots was die 'stempel' daar

We besloten om verder te gaan en om te achterhalen wat de triggers waren die ervoor zorgde dat hij zichzelf pijn deed. Want dat was en is nog steeds wat hij doet. De diagnose volgde: hoogsensitief en hoogbegaafd. Plots was die “stempel” daar. Maxime was anders en dat zal zijn hele leven zo blijven.

Ondertussen zijn we een jaar verder. Maxime zijn haar is terug, al heeft hij recent weer een terugval gehad. De kale plekken verschijnen weer en de daarbij horende emoties ook. Niet alleen voor ons als ouder, maar ook voor ons “kleine ventje”. Elke ochtend staat hij superfier op: “Mama, ik heb niet aan mijn haar getrokken.” Al is dat niet altijd waarheid, je moederhart smelt instant. Dit leerde ons dat hij het niet altijd bewust doet, maar enkel wanneer hij relaxt is, stress ervaart of gewoon een onbewuste handeling.

Ondertussen zijn we eruit dat het een tic is, die moet en zal evolueren, waar zowel hij als wij het “waarom” nooit honderd procent van zullen weten. Belangrijk is je kind te leren begrijpen in zulke situaties, eerlijk en open communiceren. Ook vanaf jonge leeftijd. Want eerlijk duurt altijd het langst.