I talk to myself
Conversaties met Miss Mac
‘Damn, waar heb ik dat nu gelaten… A ja, wacht, ik had dat daar gelegd. Of nee, wacht, dat ligt nog boven… Of nee, hier misschien? Pff, waar is dat nu? Aha! Lag dat nu gewoon al die tijd hier? Maar hoe komt het dat ik dat nu niet gezien heb?'
Het is weer van dattum. Ik praat tegen mezelf.
Ik troost mezelf met de gedachte dat het komt omdat ik van thuis uit werk. Als ik geen meetings buitenhuis heb, leef ik voornamelijk in het gezelschap van mijn computer, Miss Mac. Maar gezien Mac een wat zwijgzaam vrouwmens is dat eigenlijk nooit iets terugzegt (wat kan ik zeggen, het is een beetje een strekenwijf), telt die in feite niet mee.
De impact van kinderen
Met het krijgen van kinderen is het er zeker niet op verbeterd.
En ik zal zelfs meer zeggen: soms beginnen de kinderen ook al vreemd op te kijken als ze me bezig horen.
‘Wat zeg je mama? Is er iets?’
Waarop ik me dan lichtjes betrapt voel: ‘Euh, nee hoor, ik was iets aan het zingen…’
Ik heb al stiekem overwogen om zo'n Bluetooth-ding te kopen dat ik in mijn oor te steken, zodat de mensen denken dat ik aan het telefoneren ben. Maar ja, dat is precies toch ook geen zicht...
Nu, bekijken we het positief, dan kun je stellen dat ik er uiteindelijk niemand kwaad mee doe. Ook mezelf niet, objectief gezien. Maar dan kijk ik in de spiegel en vraag ik me toch af of dat wel allemaal normaal is. Alert, mental patient ahead!
Het gebeurt namelijk ook dat ik bijvoorbeeld in het openbaar iets tegen mezelf zeg. Onlangs was ik in mijn favoriete winkel (Hema, what else?) luidop tegen mezelf aan het mompelen: ‘Zou ik dat nu nemen? Pff, ze heeft dat eigenlijk al, maar ja, een reservepaar kan toch geen kwaad…’ Tot ik recht in de wat verwilderde ogen van een andere vrouw keek. Ik kuchte, glimlachte wat vergoelijkend en nam dan maar gewoon het eerste het beste uit een rek.
Tom Hanks achterna
Dus ja, ik doe er voorlopig niemand kwaad mee, maar toch. Een mens vraagt zich toch stilaan af waar dat naartoe gaat… Het kan, mijns inziens, twee kanten opgaan:
A. Het gaat eigenlijk om de beginfase van de la Tourette. Maar dat zal ik pas weten als ik bijvoorbeeld in de supermarkt voortdurend losse woorden of holle frasen begin uit te kramen. ‘Onderbroek. Vergeten!’ of ‘Is mijn gat nu niet te dik in deze rok?’
B.Het is gewoon één van de vele neveneffecten van het mama zijn, één van de vervelende gevolgen van ons eeuwige gemultitask.
In elk geval, we amuseren ons hier dolletjes, me, myself and I. Pleziér dat we hier soms hebben. Een beetje zoals Wilson de volleybal en Tom Hanks in Cast Away, maar dan zonder bal. Nu ja, ik maak mezelf er voorlopig geen al te grote zorgen over. En ’t is dat jullie nu ook op de hoogte zijn als jullie me ooit tegen mezelf zouden zien mompelen op straat.
