Iedereen Prinses
Kate Middleton is bevallen. Ze moeten ermee stoppen ons na te doen, zegt hij, mijn prins op het witte paard. Drie jaar geleden was er dat sprookjeshuwelijk, twee jaar geleden volgde het prinsje, en dan nu dat kleine prinsesje.
En daar is die druk weer...
En dan verschijnt ze in de pers, Kate, op de dag van haar bevalling. Ze ziet er stralend uit. Alsof ze de bevalling er zomaar even tussendoor nam, schrijft de krant. Een steek van jaloezie. Jij zag er ook stralend uit die dag, toch? Jammer dat jij niet in de krant stond toen, met jouw prinsesje.
En daar is het dan, opnieuw. Die druk. Die druk om er meteen fantastisch uit te zien. Die druk om perfect te zijn, altijd, overal, voor iedereen. Voor jezelf, voor je omgeving. Jij, als vrouw. Schone schijn. Niemand mag het weten, niemand mag het zien. Dat je wel gelukkig bent, intens gelukkig zelfs, maar dat je het soms toch ook moeilijk hebt. Met een man die veel werkt, met twee brave maar energieke kindjes. Voor mij ook een visagist en een kapper aan huis, graag, zoals de echte prinsessen, denk je dan. Voor mij ook een huishoudster, graag, die alle vuiltjes achter je rug meteen wegtovert.
En je droomt weg. Waarom voel jij die druk zo? Waarom hij niet?
Kindje 1: het evenwicht wankelt...
In het begin van je relatie zweef je allebei. Hij tovert elke dag de heerlijkste gerechten, je staat ’s morgens samen op om te ontbijten vooraleer jullie naar het werk vertrekken. Jullie leven voor elkaar en genieten enkel van elkaar. De jaren vliegen voorbij en er ontstaat een mooi evenwicht. Hij kookt, kan nog steeds af en toe toveren, jij kookt soms ook, maar geniet toch vooral van zijn eten. Soms gaan jullie uit eten, apart met vrienden, samen met vrienden of met zijn tweetjes. Pizza, frieten, pita, ook dat eten jullie regelmatig. Jullie gaan uit wanneer je maar wil. Hij doet de was als hij kleren nodig heeft, jij doet de was als jij kleren nodig hebt. Strijken doen jullie niet. Het huis poetsen doen jullie enkel als het écht nodig is.
Zondagen zijn er om uit te rusten van de werkweek en om katers te verwerken.
En dan word je zwanger. Katers zijn er alleen nog maar voor hem. ’s Ochtends eet je fruit, ’s middags en ’s avonds groenten. Zondagen zijn er om uit te rusten.
En dan… is het prinsje er. Het evenwicht wankelt.
Kindje 2: het evenwicht herstelt zich
Hij werkte al veel, maar begint nog meer te werken. Geld verdienen voor het kersverse gezinnetje. Tijd om te koken is er niet meer. Jij bent thuis met de baby, dus jij kookt. Als de baby groenten en fruit eet, kook je vers, altijd vers, voor de baby. De baby moet propere kleren dragen. Dus jij wast. Soms strijk je, want plots vind je dat belangrijker. Hij begrijpt niet waarom. Je kruipt vroeg onder de wol, want de kleine baby mat je af. Je zoekt een goede crèche voor je kind, vindt er één waar je erg tevreden over bent, maar waarvoor je enkele opofferingen moet maken. Jij bent verantwoordelijk voor je kind, niet hij. Zo denkt de buitenwereld, zo begin ook jij te denken.
Bovendien geef je borstvoeding, dus alleen jij kan je baby in leven houden. Alleen jij staat ’s nachts op voor de baby. Later ben jij degene die niet mag vergeten flesjes te steriliseren. Jij moet eraan denken dat er eten in huis is. Jij zorgt ervoor dat alle kleren proper zijn. Jij zorgt ervoor dat er voldoende kleren in huis zijn die passen én er niet té versleten uitzien. Jij zorgt voor goede schoenen en de juiste maat. Jij zorgt voor een goede crèche en een goede school. Jij gaat met je kind naar de dokter, naar Kind & Gezin. Jij belt een babysit, jij puzzelt agenda’s in elkaar, zoekt oplossingen als hij moet werken en jij iets wil/moet doen waarbij je kinderen moeilijk kunt meenemen.
En dat is oké, want tegen alle verwachtingen in blijk je toch over een zorgtalent te beschikken. Maar af en toe heb je rust nodig, en appreciatie. Af en toe blijft jouw radar steken, en wil je dat hij die radar even overneemt. Af en toe wil je even alleen maar aan jezelf denken. Af en toe wil je dat mensen stoppen met oordelen. Dat ze het leven zien zoals het is. Dat je kunt zijn zoals je bent. Dat iedereen mag weten dat je wel gelukkig bent, intens gelukkig zelfs, maar dat je het soms toch ook moeilijk hebt.
Nu het prinsesje er is, herstelt het evenwicht zich. Opnieuw ben je thuis met de baby, maar nu eist ook het prinsje veel aandacht. Zijn aandacht. Bovendien kan je beter loslaten, nu. Langzaamaan verandert ook zijn leven. Langzaamaan laten jullie de radar samen draaien.
Maar jij blijft de mama.
