Ik ben 1 op de naar schatting 5 vrouwen die een postpartum depressie kreeg

Een onverwachte maar noodzakelijke sectio - een keizersnede dus, maar da’s zo’n gruwelijk woord - maakte het herstel vooral fysiek en mentaal best zwaar. Maar he, geen enkele bevalling is er eentje volgens de boekjes.

Ik hou van controle

Als ik iets over mezelf zou moeten vertellen, is het wel dat ik van controle houd. Ja hoor, ik heb een perfectionistisch kantje. Uiteraard is zwanger zijn en bevallen ook wat loslaten. Toch bereidde ik me grondig voor op ‘mama worden’. Ik kocht en verslond verschillende boeken, deed aan yoga, volgde enkele workshops. De geboortelijst en de suikerbonen waren maanden op voorhand volledig doordacht en helemaal klaar. Misschien daarom dat Marie zich op 34 weken wou laten zien? ‘Ons moeder is er klaar voor’, dacht ze misschien. 

Toch werd ze pas op exact 40 weken geboren, kerngezond. En wij super blij! Dat litteken, de pijn en de onwennige eerste dagen en weken namen we er met plezier bij. (Oké ja, ik heb wel wat geklaagd ook.) Met zoveel plezier dat we erg snel het dagelijkse leventje terug oppikten. Het was zomer, lekker weer. Drie weken na datum gingen we al een dagje naar het buitenland. Zeeland weliswaar, maar toch… Dikke duim voor mezelf, dacht ik toen. In een roze wolk geloofde ik echter niet. Onze wolk was niet altijd mooi roos. Soms was ie ook eens grijs. Maar dat hoorde er gewoon bij en daar was ik héél oké mee. Ik vond het enorm fijn om dicht bij mijn dochter te zijn.

Waarom ze op exact 40 weken geboren werd? Omdat ik zo een controlefreak ben, natuurlijk! Ondanks mijn ‘enorm gunstige’ situatie (lees: kind zat he-le-maal klaar om er uit te floepen, als ik de gynaecoloog mocht geloven) kreeg ik een enorm verleidelijk aanbod. Als ik niet spontaan zou bevallen (lees: gynaecoloog was 99% zeker dat dit wel erg snel zou gebeuren), zou ze m’n vliezen kunnen breken in het ziekenhuis waardoor moeder natuur een helpende hand kreeg.

Dat betekende ook dat ik wist wanneer ik ging bevallen: op 2 augustus. Even serieus nu, WAT IS ER ZALIGER DAN DAT TE WETEN?! Met de nodige zenuwen weliswaar. Maar mijn kleren kon ik nog eens herschikken in de koffer die al lang stof stond te vergaren, de auto werd keurig ingeladen, het huis nog even op orde gebracht. Mijn teennagels werden toch ook nog maar eens lekker gesoigneerd en kregen een zomers kleurtje. Altijd fijn om op frisse voeten te kijken tijdens de bevalling, toch?! Had ik stiekem schrik om in een hittegolf te moeten bevallen? Misschien… erg veel! Als ze op voorhand ook even het gewicht en de lengte mee konden geven, had ik alvast de drukker opgebeld. HAHA!

Die laatste avond gingen we gezellig uit eten. Echt ons laatste avondmaal met z’n tweetjes. Best gezellig was het zeker, in het zonnetje op het terras. Toegegeven, ik sliep niet echt veel en goed. Want euh … ik ging wel BEVALLEN de volgende dag hé!

(Duidelijk genoeg dat ik ietsiepietsie perfectionistisch ben en controlefreak-kantje heb?)

Ik ben 1 op 5

Ik ben Sophie, 1 op de naar schatting 5 vrouwen die een postpartum depressie kreeg. Ondanks mijn uitmuntende voorbereiding op het krijgen van een baby en het worden van een - enorm trotse - mama, dacht ik er zelfs niet aan dat ik me misschien ook maar moest voorbereiden op de kans dat ik dit zou ervaren. Waarom niet, eigenlijk? Ik ben er zeker van dat ik wel wist dat dit voorkwam. Maar in mijn rustige leventje heb ik me nooit eerder mentaal uit evenwicht gevoeld. Misschien dacht ik daarom dat het me niet zou overkomen?  Postpartum depressie klinkt erg griezelig. Dat is het ook en mag het ook zijn. Hoe rot dat ook is. Ik spreek nu uiteraard alleen over mijn situatie. Uit contact met lotgenoten weet ik ondertussen dat geen enkele postnatale depressie dezelfde is. Elk mens is toch ook wat anders. 

De weinige symptomen die ik kreeg, uitten zich ongeveer 5 maanden na de bevalling. Marie werd begin augustus geboren en in de kerstvakantie leek het voor mij ‘te beginnen’. Ik startte in november terug met werken. De combinatie werk en baby maar ook het geregel van opvang en op tijd hier en daar zijn ... maakte me wel nerveuzer dan anders. Ook de stress op het werk viel me tegen.

Marie had vanaf november last van een serieuze hoest. Verschillende doktersbezoeken later bleek zij eigenlijk anderhalve maand verkeerde medicatie te hebben gekregen waardoor de hoest niet echt afnam en erger werd. Ik maakte me meer zorgen dan ik daarvoor deed. Alles kwam ook harder binnen. Toen de begeleidster in de crèche me vertelde dat ze zich toch wat zorgen begonnen te maken over haar hoest, voelde ik me een slechte moeder. De twijfel en angst overvielen me: moest ik nu terug naar de dokter? Ook al voelde ik eigenlijk wel dat het onder controle geraakte …

Ik kon nog weinig in perspectief zien. Ik hechtte meer belang aan de mening en de ideeën van anderen dan te luisteren naar mijn eigen gevoel, of daar zelfs maar waarde aan te hechten. Wanneer Marie een moeilijk dagje had op de crèche vond ik dat vreselijk. 

In de kerstvakantie werden onze nachten slopend. Marie had plots haar tut ‘s nachts nodig om terug in slaap te vallen wanneer ze wakker werd. Dat gebeurde talloze keren per nacht, soms kon ik er na 5 minuten terug mijn bed voor uit. Dus bleef ik maar wakker. Ik ging me wat verdiepen in de slaap van baby’s. Ik ontdekte zoiets als slaapregressie en de associatie met een tut om in slaap te vallen. Ik zocht en vond ook oplossingen. Die pasten we toe en Marie ging terug rustige nachten tegemoet. Ik helaas niet. Ik voelde me angstiger en mijn hoofd werd niet rustig. Omdat ik gewoon de controle niet meer in handen had en los moest laten. Ik denk dat mijn draagkracht toen wat uit balans is geraakt. Slapeloosheid maakte zich meester van me. 

Angst en slapeloosheid stapelden zich op

Uiteindelijk werd ik eind januari de eerste keer een weekje thuis geschreven. Met slaapmedicatie. Maar die nam ik niet, want daar kon je aan verslaafd raken. Ergens voelde ik, denk ik, dat ik op een verkeerd spoor zat. De echte reden had ik echter nog niet gevonden. Angst en slapeloosheid stapelden zich op. Ik ging terug werken en dacht dat dit me deugd zou doen. Afleiding! Maar daar bouwde de angst en stress zich in bepaalde situaties verder op. Ik sleepte me doorheen de dag en nacht.

Verschillende keren dacht ik: hoe lang kan mijn lijf dit nog trekken?  Wanneer crash ik? Ik dacht soms echt dat ik gek zou worden. Ik had schrik om niet meer voor mijn kind te kunnen zorgen.  Hup, weer enkele weken thuis geschreven.

Ik besloot zelf ook maar op zoek te gaan naar een psycholoog. Die vond ik en daar had ik mijn eerste gesprekken. Mijn symptomen deden haar niet geloven dat het iets ernstig was. Gewoon wat overprikkeld en da’s normaal he, bij een jonge moeder. En dan nog met al die hormonen…  Tijd voor mezelf nemen en dan komt dat wel goed. 

Toch werd het naar mijn gevoel alleen maar slechter. Angst voor de slaap, geen slaap, angst voor niets specifieks maar alles in het algemeen. Schuld en schaamte overheersten. Schaamte naar mijn collega’s, naar mezelf die niet wou uitvallen. Schaamte naar mijn kind, want waarom was ik ineens zo? Kon ik nu wel genoeg genieten? Kon ik wel goed genoeg voor haar zorgen? Plots was ik alles wat ik niet wou of kon zijn en miste ik mezelf.

Ik kreeg een kalmeringsmiddel voorgeschreven dat ik enkel maar ‘s avonds nam. Hierdoor sliep ik toch al enkele uren. Maar aangezien je hier ook weer verslaafd aan kon geraken, nam ik dit niet graag. Ik zag er al tegenop om dit in te nemen. Ik dacht er nooit meer vanaf te geraken. 

Postnatale angststoornis

Het kon zo echt niet meer verder. Ik besloot verder op zoek te gaan naar een psycholoog die ervaring had in het postnatale stuk. Ik voelde gewoon dat daar iets zat dat me zo uit evenwicht bracht. Na een zoektocht kon ik snel terecht bij een psycholoog en psychotherapeut die veel kennis en ervaring had met jonge mama’s en hun mentale welzijn.  Zij zorgde ervoor dat mijn symptomen wat duidelijker werden en dat dit werd gekaderd binnen een postnatale angststoornis. Voorzichtig sprak ze over medicatie. Maar nee hoor, daar moest ik niets van weten. 

Marie bleef vanaf nu ook voltijds thuis door de coronacrisis. Dit maakte alles nog wat zwaarder op bepaalde momenten. Ik moest er 24/7 staan voor haar. Alleen maar enorm veel bewondering voor de bewuste thuisblijfmoeders onder ons! 

Mijn dokter schreef me op aanbevelen van de psycholoog uiteindelijk 2 maanden thuis. Ik startte met medicatie. Ik weet nog hoe beschaamd ik me voelde dit te moeten gaan halen bij de apotheek. 

Ik voelde me ook enorm slecht wanneer ik een brief van de mutualiteit kreeg om mijn ziekte-uitkering in orde te brengen. Ik dacht dat ik meteen bij de controlearts op een kruisverhoor moest komen. En dat hij of zij me niet zou geloven en me een aansteller zou vinden…  

Die eerste weken na het innemen van de medicatie ging het vrij goed. Wetende dat ik iets nam, deed me op zich al wat beter en rustiger voelen.  Nadien kreeg ik last van de bijwerkingen van de medicatie. Buikpijn, hoofdpijn en ik voelde me ineens ook somber. Zo had ik bijvoorbeeld echt géén zin om me aan te kleden, te douchen, iets te ondernemen. Dit had ik nog nooit eerder gevoeld dus maakte me dit ook weer angstig. Ik dacht zelf al na over een opname omdat ik mezelf echt niet meer herkende in al die angst en piekergedachten.