Over hoe mijn zetel uiteindelijk toch in een springkasteel veranderde
Ik had dan ook een bepaald idee in mijn hoofd van hoe ik mijn kinderen zou opvoeden. Ik zou een strenge maar rechtvaardige mama worden (haha, goeie mop!). Mijn kinderen zouden naar mij luisteren en beleefd zijn, zouden geen suikers eten, zouden geen gsm of tablet hebben tot ze die echt echt echt nodig hebben en noem zo maar op.
Ga maar even na bij jezelf. Ik durf wedden dat ook jij, voor je kinderen had, nagedacht hebt over hoe jij het als mama (of papa) zou gaan aanpakken!
En dan komt je kleintje ter wereld, jij zit bomvol goede voornemens en probeert die in de praktijk om te zetten. Aanvankelijk lukt dat ook! En dan komt de realiteit…
Flessen steriliseren
‘Je moet steriliseren tot je kind 6 maand is!’ Ja oké, dus ik koop 8 flessen zodat ik er zeker voldoende heb voor als ik een rondje achterloop met steriliseren. Ik zoek een sterilisator en een apart plekje in huis om de flessen te laten uitlekken.
En dan begin ik te denken… Die flessen drogen niet uit. Mijn OCD kan dat niet aan dat daar nog waterdruppels inzitten. Uitdrogen met een tetra speciaal daarvoor dan maar. Oei, als ik die uitdroog, dan zijn die niet meer steriel. Maar zo blijf ik toch bezig? Hm… Ja, dan steriliseren we gewoon niet meer!
Hoe? Jij steriliseert niet meer? NEE! Weerstand kweken en zo… (loedermoeder!)
Huilen
‘Ik zal mijn kind nooit laten huilen!’ Dat was ook een goeie mop. Soms kon ik gewoon echt niet anders. Vóór bij Wubbe de diagnose reflux werd gesteld, gaf hij elke avond een krijsconcert dat soms wel 3 uur duurde. 3 VOLLE UREN!! Hoe vaak ik met Wubbe in m’n armen stond en dacht ‘Siska, ge legt hem nu neer en gaat effekes een sigaret roken, anders doet ge die kleine iets aan!’
Als ik iets hoor of lees over een kleintje met shaken baby syndrome, dan ga ik niet meteen over tot het veroordelen van die ouders. Tuurlijk praat ik het niet goed, maar ik kan het ergens wel begrijpen. Dus ja, mijn kind heb ik soms echt eventjes laten huilen.
Ook bij het ‘leren’ alleen inslapen. Toen Wubbe niet meer alleen wou zijn op zijn kamer (en wij soms uren naast dat bedje moesten blijven zitten), was er op den duur geen andere optie meer. Moeilijk? Ja! Minuten leken uren te duren. Hard? Misschien… Maar het heeft gewerkt. Van huilen gaat een kind echt niet dood, dat besef ik nu ook. Soms is het gewoon ook ventileren voor hen. Ze kunnen het immers nog niet zeggen. Gewoon laten doen dan en tonen dat je er als mama bent als ze je nodig hebben. We huilen allemaal wel ‘ns, en dat is ok toch?
Geen suikers
‘Mijn kind krijgt geen suikers!’ Ja, in het begin hield ik echt voet bij stuk. Maar toen wou Wubbe geen water drinken. Dan ga je op zoek naar alternatieven. Ik vind het nog steeds megaschattig als hij nu om een glas ‘piekepiek’ vraagt! Da’s limonade (sprite), voor de duidelijkheid. Door de prik ‘piekt’ dat een beetje in de mond. Dat is dus nog steeds piekepiek en geen limonade.
En de koekjes… Bij doorkomende tandjes was dat soms het enige dat wat verlichting bracht, ‘bijten’ op een koek. En chocolade? Ok, het is niet goed. Maar bezie dat smoeltje ‘ns! Dat moet toch ook af en toe kunnen?
Luisteren en beleefd zijn
‘Mijn kind zou luisteren en beleefd zijn.’ Nog zo’n goeie mop! Ok, Wubbe is wel heel beleefd. Hij spreekt (meestal) met twee woorden, zegt alsjeblieft en dankjewel en wijst ons er ook op als wij dat als ouder vergeten. Ook bij Willie zijn we daar nu al heel fel mee bezig, ook al babbelt hij nog niet. We willen hierin wel het goede voorbeeld geven.
Maar dat luisteren… O jee! Ik denk soms echt dat de oren van mijn kinderen kapot zijn! Ik moet soms wel 10 keer herhalen dat iets niet mag vooraleer daar ook maar een beetje op gereageerd wordt. Of weten dat iets niet mag en het onder je neus toch stiekem proberen te doen terwijl je er staat op te kijken! Het moeilijkste is dan nog soms om serieus te blijven, want vaak is het ergens best wel grappig. Vooral hun gezicht op die momenten is een foto waard. Maar nee, serieus blijven Siska!
Het ergste is dat ze effectief wel weten dat het niet mag, maar ze je toch willen uitdagen. Ik herhaal hier tientallen keren dat de zetel geen springkasteel is. Wubbe zegt het zelf ook hé!
[Siska] Wubbe, de zetel is… [Wubbe] Geen springkasteel. Ik weet het mama! Maar Willie is ook in de zetel! [Siska] En dan? Daarom moet je toch niet springen in de zetel? [Wubbe] Ma jawel! Dat is niet erg e mama!
En daar sta je dan hé, met je mond vol tanden. Nee dat is niet erg, maar je mag het niet doen. Punt. Maar om ze dat aan hun verstand te brengen…
Verse groentjes en fruit
‘Mijn kind krijgt alleen verse groentjes en fruit, geen gezever met die potjesvoeding!’ Ja, Wubbe kreeg zo goed als altijd verse papjes. Ik maakte het in grote hoeveelheden klaar en vroor het dan in. Ook fruit kocht ik in grote hoeveelheden aan, sneed het in stukken en vroor ook dat in. Tijdbesparend en toch vers! Maar toen Willie klaar was voor zijn eerste hapjes en ik fulltime werkte, vond ik noch tijd noch energie (vooral energie) om alles vers te maken. Dus ja, de Willie heeft hapjes leren eten uit potjes. Supergezond is het misschien niet, maar hij at het wel. Hij eet, nu hij mee-eet van tafel, zelfs beter dan Wubbe!
Niet slapen in de autostoel
‘De Maxi-Cosi dient enkel als autostoel, niet om in te slapen.’ Akkoord, maar als je kind nergens anders wilt slapen? Dan plooi ik hem (of haar, al is Georgette geen fan) in die Maxi-Cosi! (Loedermoeder, again) Ik heb als mama toch ook recht op 5 minuten rust? Als mijn kind goed slaapt in dat onding, dan slaapt mijn kind in dat onding. Klaar!
Weggaan met vrienden
‘Ik zal niet nalaten om weg te gaan met vrienden omdat ik nu kinderen heb.’ Wubbe was, los van de krijsbuien ‘s avonds, eigenlijk een heel makkelijke baby. Je kon hem overal mee naartoe nemen, hij was altijd rustig en charmeerde iedereen rondom hem. Ik heb er ook nooit echt moeite mee gehad om hem een avondje bij de grootouders te laten slapen zodat wij eventjes een avond voor onszelf hadden. Maar dan werd Willie geboren en heb je 2 kinderen. Opvang vinden voor 2 is al niet meer zo simpel. Nu heb ik er drie en is dat een complete ramp. Waar ‘dump’ je 3 kinderen als je ‘ns een avondje voor jezelf wilt/nodig hebt. Ik heb in dat verhaal 3 keuzes.
- OF ik breng ze niet samen weg. De één bij oma/opa/moesje/…, de ander bij iemand anders en de derde zien we dan nog wel. Het zijn nog 3 relatief kleine kinderen hé, elk met een eigen karakter. Willie wil bijvoorbeeld al niet slapen bij moesje. Wubbe slaapt daar dan weer supergraag en ergens anders vindt hij alweer moeilijker. Ik kan ze dus niet samen ergens anders laten overnachten. En ons Georgette krijgt nog borstvoeding. Ze ergens anders laten slapen is al niet echt een optie. Tenzij ik flesjes meegeef natuurlijk, maar ja... Ik geef ze nog steeds liever de borst.
- OF ik laat een babysit bij ons thuis komen om voor de drie samen te zorgen. Als we geluk hebben, liggen de twee W’s dan al in bed en is er enkel nog Georgette voor wie er echt gezorgd moet worden. Maar wat dan als 1 van die 2 ‘absjaars’ wakker wordt en de babysit hem niet getroost krijgt? Of wat als Georgette niet wil slapen? Geen borst ’s avonds betekent voor haar ook niet slapen. No tits, no sleep! Dat is mies haar motto.
- OF ik blijf gewoon thuis. Je kunt het al raden hé. Sinds Georgette geboren is, zijn wij zo goed als nooit weg geweest zonder kindjes. Er is altijd wel eentje van de drie mee, meestal Georgette omdat zij de borst krijgt. Mijn sociaal leven is momenteel onbestaand. De Fano gaat nog werken, maar ik zit 24/24 en 7/7 bij mijn 3 patatjes. En dat is ok, want ik heb zelf die keuze gemaakt. Dus ik laat wel degelijk afspraken vallen omdat ik kinderen heb. Het is wat het is…
Geen tablet of gsm
‘Mijn kind krijgt geen tablet of gsm tot hij/zij dat echt écht nodig heeft.’ That ship has sailed! Los van het feit dat onze maatschappij alweer immens veranderd is en schermen alomtegenwoordig zijn, is het soms ook gewoon makkelijk! Ja, ik schaam me niet dat ik dat zeg, het is makkelijk! Zet Wubbe achter een iPad en hij is rustig. Handig als we iets willen gaan eten bijvoorbeeld. Hij kan er ook gewoon goed weg mee. Wij hebben hem niks getoond, hij heeft het allemaal zelf ondervonden. Zelfs Willie weet al hoe hij mijn gsm zou moeten ontgrendelen. Dat lukt hem natuurlijk niet. Enkel mama’s vingerafdruk werkt, maar hij weet toch hoe het werkt he!
Nog zo’n goeie mop was dat ik zei dat mijn kind zo weinig mogelijk tv zou kijken. Nja, perfecte afleiding soms als ik even naar het toilet moet of rustig mijn tas koffie wil drinken. (Loedermoeder, opnieuw!)
Loedermoeder
Ik kan uren doorgaan over wat ik aanvankelijk dacht en hoe het nu uitgedraaid is. Mijn kinderen lopen soms een hele dag in pyjama, krijgen een koek als ontbijt, krijgen chocostuutjes als ze dat willen, verdrinken in speelgoed waar niet mee gespeeld wordt, …
Ik ben een echte ‘loedermoeder’ geworden. Eentje die zelf beslist hoe of wat, zonder rekening te houden met wat een ander denkt.
Moraal van dit verhaal?
Je kunt nog zoveel goede voornemens hebben voor je aan kinderen begint. Eens die stinkies er zijn, is het toch een compleet ander verhaal. Chapeau als je er wel in slaagt om al je voornemens effectief waar te maken. Mij is het niet gelukt, en dat is ok. Mijn kinderen, mijn regels, mijn opvoeding. En daar heeft niemand anders iets over te zeggen! Tenzij je je kinderen kwaad doet, maar dat is een ander verhaal.
Ik wil maar zeggen dat je als mama nog altijd het beste weet wat goed is voor je kind en wat niet. Jij hebt als ouder op alle gebied de eindbeslissing. Zeg jij nee? Dan is het nee! En kies jij ervoor om je kind iets wel of niet te geven, dan is dat jouw keuze en daar moet helemaal niemand zich mee bemoeien.
Mijn kinderen zijn gelukkig. Ze hebben een dak boven hun hoofd, eten op tafel en een bed om in te slapen. Ze hebben ruimte om zichzelf te zijn en zich te ontwikkelen op hun eigen tempo. Ze worden graag gezien en hebben iemand waar ze altijd op kunnen rekenen. Dat is genoeg. IK ben genoeg!
Deze blog verscheen eerder op Momsterof3.
