En ineens ben je ‘Juffrouw Mama’

Door de maatregelen verloor ik van de ene dag op de andere mijn werk. Alle lezingen en trainingen werden afgezegd, cliënten bleven in hun kot en ik in het mijne. Mijn praktijk wordt nu enkel nog gevuld door mijn eigen kinderen die er af en toe in alle rust zonder elkaar willen gaan tekenen of kleien. Mijn inkomen valt weg voor wie weet hoe lang nog. Paniek in mijn hoofd. Onrust in mijn doen. Net nu ik wil proberen ‘rust’ uit te stralen naar mijn twee kinderen die samen met mij vast zitten.

Voordelen in de ellende

Nu goed, om in de ellende toch het voordeel te zien, besluit ik maar dankbaar te zijn dat ik niet moet telewerken en zo de kinderen fulltime kan opvangen. Ik ben, helemaal tegen mijn natuur in, maniakaal in het ‘kuisen’ en ‘opruimen’ geschoten. Een constructieve manier om mijn frustratie en onrust op veel te volle kasten en veel te vuile vergeten hoekjes te projecteren in plaats van op de kinderen. Dus nog een voordeel. Onze kamers blinken als nooit tevoren!

En omdat de kinderen mij al beu zijn gezien ondertussen, is papa de ware held als hij thuiskomt na de zoveelste rit met de ambulance. Dan moet hij, afgepeigerd, willen of niet een gezelschapsspel meespelen. Zo trotseert hij toch ook heel even de gemiddelde golf van verveling die af en toe door ons huis stroomt en ons ‘dwingt’ om met alles en nog wat mee te doen. Want alleen spelen of met je zus of broer is toch heel anders dan met mama of papa erbij. En wat die gezelschapsspelletjes betreft (net als knutselen); ik trotseer vaak nog liever heel wat van die vervelingsgolven, dan mee te ‘moeten’ doen.

Onze hele dag is ingedeeld in moetjes en magjes, in schooltijd en vrije tijd, in werken voor school en werkjes in het huis, in eten en snackjes. Met een wasspeld verschuiven we de dag, blokje per blokje. Kaartjes met schermtijd worden actief nageteld door de kinderen, om zeker te zijn dat ze er geen tekortkomen. Ik krijg gemiddeld 20 vlechten in mijn haar gedraaid en loop rond met paarse lippenstift. Mijn zoon ontpopt zich dan weer tot mijn personal trainer en geeft me onmogelijke turnopdrachten op de trampoline. Het woord mama kent ook een nieuwe variatie en is geüpgraded van ‘jamaarmama’ naar ‘kijkismama’. Een variatie waar ik 2X oneindig vaak op word getrakteerd. Wat een feest!

Naast mama ook juffrouw

Toch is er nog een aparte rubriek in dit hele verhaal. Het valt buiten de categorie voor- of nadelen: de extra taak om naast ‘mama’ ook hun juffrouw te zijn. Kort door de bocht: ik heb mijn roeping duidelijk niet gemist. Wat een klus! Ik heb te weinig geduld om een lieve en zachtaardige juffrouw te zijn. Ik begrijp niet hoe ze het klaar gespeeld krijgen met 24 kinderen terwijl ik het al bijna onmogelijk vind om mijn twee kinderen tegelijk te begeleiden in hun taken en leerstof.

Dus ik spring van de ‘Oef godzijdank moet ik niet werken, want hoe hadden we dit anders klaargespeeld?!’ in ‘Mannekes wat wil ik graag gaan werken, nu, zo snel mogelijk, please!’. Enkel de ouders die moeten thuiswerken en ondertussen hun kinderen moeten trosteren en onderwijzen, lijken nog meer ‘choco’ dan mij op het einde van de dag. Dus dat helpt om de situatie net nog op tijd te relativeren alvorens ik wil gillen of voor de zoveelste keer begin te zuchten.

Overprikkeling versus onderprikkeling

En dan is er ook nog onze hoogsensitiviteit die voor dat extraatje aan intensiteit zorgt, zowel emotioneel als mentaal. Te veel denken, te hard piekeren, te ongerust, te fel, te luid, te dramatisch, te bang, te boos, te van alles. En waarvan ik in eerste instantie dacht: ‘Ooooh heerlijk even een prikkelarme periode! Halleluia!’, kwam ik er al gauw achter dat ‘onderprikkeling’ geen fabeltje is, maar mijn nieuwste uitdaging om mee om te leren gaan deze periode als hoogsensitieve mama. Want Tuur zijn onderprikkeling loopt niet parallel met mijn prikkelniveau.

Ik krijg constant prikkels binnen: mails van de juf die ik amper verwerkt krijg, mails van alle lezingen die afgezegd worden, boodschappen doen en telkens zonder wc-papier thuis komen, mensen die te dichtbij komen of nog steeds die discussie aangaan over het nut van alle maatregelen, de zorgen over mijn ouders, het gezeur van mijn kinderen over prullen en soms ook heel terechte ergernissen, financiële rampscenario’s die me achtervolgen, kinderen die iets te veel ‘kijkismama’ roepen, ruzies die ‘behandeld’ moeten worden, zoeken naar structuur, de stress die ik voel bij alle nieuwsberichten, de angst dat mijn man besmet gaat geraken, het zoveel willen doen en nergens aan kunnen beginnen of niets fatsoenlijk kunnen afwerken, de zelfzorg die roept om aandacht en die ik telkens aan de kant duw omdat ik geen tijd lijk te hebben.

Waar het eerst rennen springen duiken vliegen vallen en weer doorgaan was van school naar allerlei hobby’s (zo van: ‘wat doe ik mezelf toch aan, maar hey zolang de kinderen maar gelukkig zijn.’), is nu de verveling de levensechte ‘challenge’ geworden. Ook de saaiheid van alle schoolbundels maken het niet echt beter. De taken voor school ‘vullen’ nu vooral de tijd, maar werken weinig stimulerend of motiverend. Dus de saaiheid van deze periode wordt enkel geaccentueerd.

De interactie met leeftijdsgenootjes is weggevallen, de juf is vervangen door een moeder die een pak minder lief en geduldig is of het kloklezen echt niet tot een boeiend onderwerp kan omtoveren. De ‘speeltijden’ hier thuis zijn ook heel anders dan die van op school. Tikkertje of verstoppertje spelen met twee is heel anders dan met al je vrienden. En heel toevallig heb ik geen paard in onze tuin staan en bezit ik jammer genoeg niet over een turnzaal of freerunnershal. Gelukkig krijg ik van mijn dochter een magische bril waardoor ik toch eenhoorns en paardjes in onze tuin kan spotten en telt onze living genoeg zetels om een freerunners parcours te maken. Toch... niets in vergelijking met the real stuff. Dus ook op dat gebied geen uitdaging, geen vorderingen, geen contact, geen plezier, geen vrienden, geen ...