Ik ben een coronamama
Ik gaf mijn kind eten midden in de winkelstraat waar iedereen me stond aan te gapen. Want de horeca was dicht.
Ik gaf mijn kind een nieuwe pamper in de vrieskou in zijn buggy. Ik deed dat in het portaal van een gesloten winkel om de baby af te schermen van scherpe wind en nog scherpere tongen.
Ik ging elke drempel zo snel mogelijk over, dan was hij voorbij. Ik ging op restaurant, café, naar een andere stad, een grote wandeling ... en na elke lockdown kon ik opnieuw beginnen.
Ik ben een mama die niet binnen mag bij de onthaalmoeder. De interactie tussen de kinderen totaal mist.
Ik ben de mama die ongeveer de hele omgeving moest teleurstellen met babybezoekjes. Een beslissing van de overheid, maar ik ben diegene die me onmenselijk schuldig voelt.
Soms voel ik de grond onder mijn voeten wegzakken. Vaak voel ik me erg alleen. Elke dag voel ik me onbegrepen. Maar ik blijf gaan.
Ik ben een coronamama. Ik ben een corona supermama.
Schrijf dat maar in de geschiedenisboeken. Maar kan je me ondertussen niet vergeten alsjeblieft?
Hanne De Beuckelaere
