Ik ben een mama-holic
Ik hoop dat mijn snel ineengedraaid dotje deze ochtend iets bewust nonchalants uitstraalt. Horen vlekken op je broek daar ook bij? Het kleine ventje was nogal van de snottebellen vandaag. En de traantjes. En het zelf willen yoghurt scheppen.
Twee sets perfect gemanicuurde handen klikken en swipen door hun smartphone.
Ik ben stiekem jaloers. Jaloers op TIJD om een outfit te kiezen, 3x van gedacht te wisselen, iets leuk met je haar te doen en je rustig op te maken. Zonder peuter die ondertussen achter je rug elk zorgvuldig opgeplooid T-shirt uit de kleerkast trekt en vakkundig in de badkuip gooit.
Ondertussen vang ik flarden op van het gesprek van de dames over “die van de boekhouding”. En dan zegt zij het. Vlak voor ik mijn spullen bij elkaar moet grabbelen en van de trein moet springen.
‘Sorry maar ik snap dat toch niet hoor … Wat DOET zij met haar tijd… Een BABY, dat slaapt en eet toch alleen?!’
De toon is hard en veroordelend. Het roept het beeld op van een gelukzalige mama die elke dag aan een zwembad ligt met cocktail in de hand terwijl babylief heerlijk slaapt. Bij elk klein geluidje van de baby glimlacht zij bevallig. Ze schudt nog eens zachtjes het crèmewitte wiegje in de schaduw heen en weer waarna ze demonisch lacht bij het denken aan haar hardwerkende collega’s in Brussel.
Een fluitsignaal maakt me erop attent dat ik de trein moet verlaten.
Ik whatsapp meteen mijn vriendin om mijn verontwaardiging te uiten over zoveel onbegrip… Haar snelle antwoord vol boze emoticons doet deugd. Mummies onder elkaar. We hebben samen die eerste maanden als mama door geploeterd. Reflux, been there; Team no sleep, done that… wanhopige berichtjes naar elkaar waren soms een echte levenslijn.
Ik word opgeslokt in de drukte van Brussel en vergeet het voorval. Maar later op de trein terug naar huis, denk ik weer aan de dames. Aan hun perfect geföhnde leefwereld. Geen (melk)vlekje aan de horizon. Zelf was ik jarenlang ongewild kinderloos… Al die jaren verlangde ik naar een mini in huis, met donzige haartjes en schattige lachjes. Tijdens het uitgebreid verzorgen van mijn eigen haar, fantaseerde ik over die lange break, waarin ik vanop mijn roze wolk gelukzalig zou opgaan in de geur van Zwitsal en vers gewassen kruippakjes.
Ik dacht dat ik alles wist over kinderen. Boekhoudkundig had ik bij mijn familie jaren aan gratis babysit-uren opgebouwd. Jarenlang hield ik kleine danskindjes in toom. Ik was de toffe tante. De coole juf.
Ik wist niets. Tot de kleine man in mijn leven kwam en alles op z’n kop zette. Ik de verrukkelijke hoogtes en verpletterende laagtes van het moederschap leerde kennen. Had ik zelf wel voldoende begrip voor vriendinnen die mama werden? Kon ik verder zien dan hun schattige roze baby’s die in mijn ogen allemaal perfect waren? Wat kon iemand meer vragen dan 10 teentjes en 10 vingertjes?
Ik besefte niet op hoe weinig slaap ze leefden. Dat bij momenten enkel koffie hen overeind hield. Hoe een ongestoorde douche van 5minuten plots een ongelooflijk luxegoed werd. Dat ze het huis niet uitraakten na 3 gefaalde pogingen, met uitpuilende luiertassen en een huilende baby. Hoe opgelucht ze adem haalden als de baby zoet was geweest tijdens een bezoekje. Hoe diezelfde baby zich daarna tot een uur moest afreageren. Hoe werkelijk alle kledingstukken vlekken leken te bevatten, hoeveel wasmachines er ook draaiden. Hoe ze aan zichzelf twijfelden. Boeken probeerden te lezen over rust en regelmaat terwijl hun kleintje enkel in de warme armen van mama wilde slapen. Hoe ze de kunst van het koken met een bengelende baby in draagdoek- of draagzak leerden perfectioneren. Hoe ze zich een weg moesten laveren in het borstvoeding of flesjesdebat, hoe dapper die mama’s waren om achter HUN beslissing te staan die het beste was voor HUN situatie. Hoe ze opstonden ’s nachts om naar de ademhaling in het wiegje te luisteren, wanneer de baby eindelijk doorsliep… Hoe ze er alles voor over hadden dat hun kleintje het goed deed, en alles deden wat nodig was. Hoe ze dat zonder aarzelen deden, zonder een seconde met zichzelf in te zitten.
Heb ik genoeg geholpen? Gevraagd of ik iets voor hen kon doen?
Ik haal mijn smartphone boven en scroll door mijn social media feed. Een mix van schattige kindersnoetjes, desperate mummy quotes en kleurrijke peutergerechtjes komt me tegemoet. Ooit swipete ik dit soort posts vooral snel weg. Het verlangen was te groot. Dat besef komt binnen.
Denk ik nu ik mama ben, zélf nog wel aan zij die (nog) geen mama zijn? Perfectly happy in hun kindervrije wereld of verlangend wachtend, hopend, treurend …?
Mijn instagram account schreeuwt neen. Hoe vaak ik me op voorhand ook heb voorgenomen sociale media niet te bombarderen met mijn kind, ik blijk gewoon té verliefd op mijn zoon. Hij lachte weer te mooi, was weer te schattig in dat pakje, te grappig met die chocola op zijn gezicht … Ik heb hier zo lang op gewacht en nu wil ik elk moment intens in me opnemen, inblikken, voor altijd bewaren … en delen met de wereld. Ik over-deel. Ik ben onstopbaar.
Ik ben Kaat. Ik ben een mama-holic. Ik hoop dat de niet-mama’s mij vergeven. U mag me altijd blokkeren op Instagram. Ik veroordeel u niet. Ik hoop u mij ook niet. Laten we mild zijn voor elkaar. Want waar die ander op dat moment ook doorgaat… you don’t know what it’s like until you got it…
Deze blog verscheen eerder op Katesworld.
