'Ik ben er voor je, mama'

Het wordt zelfs zo belangrijk dat het tot ruzie leidt tussen hem en zijn zus. Omdat zij ‘nog nooit, en dat is echt niet eerlijk mama’ heeft mogen afwassen. Waarop hij repliceert dat net afgesproken is dat hij ‘altijd en zijn hele leven’ de afwas zal doen. Gelukkig komt zij even later, zoals meestal, met een oplossing. Hij mag helpen, als de vaat haar voor een te grote uitdaging stelt. Dus komt hij trots naar de keuken (‘kom maar even op het krukje staan hoor’) als zij hem roept om ‘de vieze korstjes’ af te schrobben. ‘Jij kan dat beter hè, want jij hebt dat al vaak gedaan.’

Waarna hij weer met blozende wangen, tong uit zijn mond, als een afwas-redder in nood de strijd aangaat. Blij dat hij ook eens die rol toebedeeld krijgt. Opgelucht stel ik vast dat nummer drie (de oudste en graag de leider) geen interesse heeft en zich schouderophalend en oog-rollend afvraagt waarom zij zich zo druk maken om iets uitermate vervelends als de afwas doen.

Als ook de hardnekkigste korstjes verwijderd zijn kijkt hij me trots aan en zegt: ‘Ik ben er voor jou mama, zoals jij er altijd bent voor mij.’ En bij deze beslis ik het herstel van de machine nog even uit te stellen. En vraag ik me af of het pedagogisch verantwoord is een 'levenslang-contractje' op te stellen. Vermoedelijk is zijn interpretatie van, dan wel herinnering aan, levenslang binnen afzienbare tijd evenveel veranderd als de snelheid waarmee hij zelf verandert.