Ik ga poliklinisch bevallen

Al heel snel werd thuisbevalling hier geschrapt: mijn man was daar absoluut niet over te spreken en het is nu niet dat ik dat zelf echt per se wilde. Dus we beslisten al gauw dat dit het ‘m niet zou worden. Mijn man vindt de veiligheid en comfort dat een ziekenhuis te bieden heeft best wel belangrijk. En ik snap dat. Zeker bij een eerste kan dat een grote rol meespelen, want je weet niet echt wat er op je afkomt.

Uiteindelijk kozen we voor het gemak van een ziekenhuisopname voor ons eerste kindje en daar heb ik geen moment spijt van gehad. Ik had best wel een vlotte bevalling, maar ik wist amper iets van baby’s. Het team van vroedvrouwen waren stuk voor stuk erg lieve mensen die me goed op weg geholpen hebben met borstvoeding, badje geven en ook wel verluiering. Ja, ik had wel al eens een luier verschoond, maar ik denk dat ik het nog nooit juist gedaan heb voor ik zelf kinderen had.

Ook toen de baby blues er wel even inhakten, kon ik rekenen op hun steun en de veilige omgeving. Remus en ik werden verder goed opgevolgd. Intussen kreeg ik daar mijn maaltijden -en eindelijk koffie!- en het eerste bezoek weet dat je al niet te lang kan blijven (wat in een huiselijke toch dikwijls anders uitdraait). Het was een erg goede keuze geweest.

Nu beslis ik toch anders. Ik ga voor een poliklinische bevalling.

Het virus speelt daar wel een rol in. Het lijkt me veiliger om na de bevalling gewoon naar huis te gaan.

Daarnaast wil ik daar ook niet in mijn eentje zitten wegkwijnen in het ziekenhuis. Het kan misschien wel als rust aanvoelen, maar het zegt me echt niets. Ik zou het niet erg vinden minder bezoek te krijgen, maar geen bezoek vind ik wel wat jammer. Vooral mijn man en mijn zoontje zou ik te veel missen.

De grootste reden is eigenlijk vooral dat ik dus bij mijn familie wil zijn. Ik wil de eerste dagen samen beleven en ik wil geen drie dagen gescheiden zijn van Remus. Ik zou hem natuurlijk ook wel kunnen zien in het ziekenhuis maar dat is toch beperkt en ook anders. Ik weet nu ook min of meer wel hoe je moet zorgen voor een baby, dus dat moet lukken. Daarom ga ik hoogstwaarschijnlijk poliklinisch bevallen.

Ik besprak mijn idee met de vroedvrouw en zij vond dat zeker oké. Ze zei al dat ze me zeker goed kon ondersteunen en de eerste dagen kon vrijmaken om wat meer langs te komen. Met een bang hartje vertelde ik mijn idee ook aan mijn gynaecoloog. Ik dacht namelijk dat hij er nogal tegen zou zijn en me toch zou aanraden te verblijven in het ziekenhuis. Maar hij was ook meteen erg positief en hij vertelde dat het zeker een goede keuze was bij een tweede kindje.

Deze blog verscheen eerder op Meerdanmama.