Ik hoop twee streepjes te zien, want ik wil twee kindjes
Ons eerste dochtertje kwam er na een kort, maar toch al ingrijpend fertiliteitstraject. Ik dacht toen al “chapeau voor al die koppels die hier maanden of zelfs jaren doorheen moeten, vaak in stilte”. Het taboe rond fertiliteit is echt moordend! Social media zijn dat ook, want het lijkt wel alsof er elke dag iemand aankondigt dat ze zwanger is of dat die ene verre kennis die zwanger is een foto van haar buikje post! Laat staan als je wat googelt naar fertiliteit en zwangerschap, dan worden je reclameberichten vaak als vanzelf baby-getint …
Soit, terug naar de kern, een eerste kindje. Ze werd zeven weken te vroeg geboren en er volgde een helse periode van onzekerheden, reflux, angst … Onze wolk is lang zwart geweest in plaats van roze. Ik had een postnatale depressie en werd hiervoor goed opgevolgd en begeleid. Nog zo’n taboe-onderwerp trouwens … Na lang twijfelen en onzekerheden over “of er ooit wel een tweede zou komen”, beslisten we drie maanden geleden dat we er klaar voor waren.
Het fertiliteitstraject werd opnieuw opgestart waar we bij ons eerste dochtertje geëindigd waren. Het zag er allemaal goed uit. De eerste keer dat ik niet zwanger bleek te zijn, vond ik al héél zwaar. Ik was emotioneel en teleurgesteld. We probeerden opnieuw en ditmaal kreeg ik ook een inspuiting voor mijn eisprong, want een natuurlijke eisprong en PCOS gaan niet goed samen … Ik hoopte opnieuw, maar nee. Toch voelde ik van alles en dan kon ik die dingen vaak linken met een zwangerschap, maar de eerste test bleek negatief, de tweede test ook en de derde test, toen ik meer dan een week overtijd was, was ook negatief.
Hier zit ik nu, achter mijn computer. Ons dochtertje zit aan tafel met mijn geweldige man en ik moet het van mij af schrijven. Hij geeft mij die tijd en dat is fijn. We gaan verder met onze pogingen, maar wat heb ik nu al een ENORM respect voor koppels die dit maanden of jaren moeten doorstaan, niet wetende of er effectief ooit twee streepjes zullen staan …
De hormonenbehandeling, de vele controles, het vrijen op commando, … Je moet als koppel sterk zijn en je letterlijk en figuurlijk blootgeven. Je moet het echt samen willen, want anders haak je snel af, denk ik. Je moet erdoor, want je hebt maar één doel.
Mensen die het niet kennen of niet meemaken, begrijpen vaak niet wat je bedoelt of wat je wilt horen. Ze zeggen dan dingen als, “de wetenschap kan al veel, ze staan al ver, het komt wel goed, laat het los …” Of in ons geval: “je hebt al een kindje, er zijn koppels die nooit kinderen zullen krijgen”. Dat weet ik allemaal wel, maar eigenlijk wil ik dan horen “ik probeer te begrijpen hoe je je voelt, maar ik begrijp je emoties en teleurstelling, huil maar eens goed, ik duim mee dat het goed komt.”
Het toestaan van het verdriet doet op zo’n moment voor mij meer deugd dan het geven van raad en zeggen dat het goed komt. Want dat weet niemand … We kunnen het alleen maar hopen en we kunnen alleen maar wachten op die twee streepjes!
Aan alle koppels in een fertiliteitstraject, lang of kort, voor een eerste, tweede, derde, vierde, … kindje wens ik dit: véél goede moed, véél sterkte, véél steun van elkaar, véél liefde voor elkaar. En ik duim voor ieder van jullie dat die twee gehoopte, verwachte, gewenste streepjes er zullen komen! Maar ik wens je ook vrienden en familie bij wie je kan praten over wat je meemaakt, bij wie je mag huilen om het maandverband / de tampons die je weer in je handtas hebt zitten, bij wie je steun en vriendschap voelt.
Virtuele dikke knuffel voor jullie allemaal!
Isis
