Ik liep CMV op tijdens mijn zwangerschap

Mijn eerste zwangerschap van jou, onze eerste zoon, was een zalige reis van 9 maanden... Zeker in het tweede en derde trimester genoot ik ongelooflijk van het zwanger zijn en het voelen van jouw vele, soms heel hevige :) bewegingen.

Verliefder dan ooit

Je werd geboren op 24 augustus, twee dagen te laat... Oooh boy... het leken er twintig :). Alles kwam spontaan op gang, stiekem midden in de nacht vertrokken we met ons tweetjes en amper acht uren later werden wij verliefder dan ooit. 100% gezond, met alles er op en er aan...

Eerlijk is eerlijk... Geen gemakkelijk eerste jaar, zelfs eerste twee jaar. Jouw doorzettend en temperamentvol karakter in combinatie met het veel ziek zijn en slapeloze nachtjes, maakte het ons niet altijd even eenvoudig. Ondertussen ben je 3,5 jaar en een gelukkige goedlachse kleuter... met jaja...nog steeds die sterke wil :).

Hunkering naar een tweede

Toen jij twee jaar werd, overheerste de wens voor een tweede kindje nog steeds. De slapeloze nachten werden de minderheid, alsook de uitputtende dagen. We vonden meer en meer terug ons ritme en jij jouw plaatsje... En we hunkerden naar een tweede kindje.

Het moment dat we wisten dat we opnieuw zwanger waren sloeg ons met verstomming... Terug uitgerekend voor dezelfde periode. Wat was de kans? Opnieuw bevestigde de intense vermoeidheid en ongemakkelijkheid dat ik terug “goed” zwanger was :). Onze eerste twee echo's van jou, onze jongste zoon, betoverden ons net zoals bij jouw broer. De cruciale  twaalf weken gepasseerd ... Grote opluchting!

Telefoon van het ziekenhuis

Een zwangerschap heel gelijklopend aan de eerste. Tot we 12 weken en 2 dagen ver waren... 8 februari, een datum die ik nooit meer zal vergeten. Telefoon van het ziekenhuis. De gynaecoloog wou ons spreken i.v.m. het bloedonderzoek, liefst vandaag nog. 

Ik kreeg de bevestiging wat ik al wist op moment dat ik zwanger werd van jou. Noem het een voorgevoel... maar ik voelde toen al wat werkelijkheid werd. Ik had CMV opgelopen in het eerste trimester. De cruciaalste fase voor de ontwikkeling van jou.

Een gesprek waarvan de helft me ontging. Ik die nog stilletjes hoopte dat er iets mis zou zijn met mijn bloed, mijn eigen gezondheid... Moedergevoel, al overheersend... Toen al... 

Na veel tranen en na veel praten, mailden we twee dagen later een aantal vragen naar onze gynaecologe en vroegen een doorverwijzing bij een specialist rond CMV.  Het feit dat zij zo  bereikbaar was op zo een moment, deed veel voor ons. We gingen met veel mensen praten. Familie en dichtste vrienden in de eerste plaats, die ons ongelooflijk steunden zonder oordeel te vellen, maar ook professionelen.

Pure horror

We kregen bij de professor in het UZ Gent, na een echo, een correcte en uitgebreide uitleg. Maar hard. Heel hard was de boodschap die we kregen. Tranen vloeiden meer dan ooit... Het stond vast dat de besmetting opgetreden was tussen week vijf en week twaalf, bevestigd door mijn bloedtesten op beide momenten. Dat betekende dat we een beperkte kans hadden dat het virus doorgedrongen was in de moederkoek. Maar de gevolgen die er waren als het virus doorgedrongen was, waren pure horror om te horen.

We hadden minder dan een week tijd om te beslissen of we met onze zwangerschap zouden doorgaan, met ons tweede kindje waar we al zoveel van hielden. Dagenlang slingerden onze emoties heen en weer. Ik zocht cijfers op, informatie rond CMV en verhalen van mensen in dezelfde situatie... Ik las over het beëindigen van een zwangerschap, nu, maar ook later op het einde van de zwangerschap... Omdat ik me mentaal zoveel mogelijk wou voorbereiden op alle scenario’s voor we een definitieve beslissing namen.

We dachten na over de impact dat dit alles kon hebben op jou, maar ook op jouw grote broer... Onze beslissing had niet enkel invloed op jouw & ons leven maar ook dat van broer. Grote zorgen in de toekomst zouden hem ook zijn zorgeloze kinderjaren ontnemen.

Het was waanzin ... over jouw leven  te moeten beslissen... Daarbij komend dat we zelfs niet wisten of er een reden was. We hadden geen idee of het virus was doorgedrongen en schade zou aangericht hebben. We wisten zoiets groots en tegelijk ook niks.

We konden en wilden je niet opgeven

Uiteindelijk beslisten we na het gesprek met de specialist, vijf dagen na het krijgen van het nieuws. We zaten na te praten in onze auto en bespraken alles, zonder verbloemen. En toen beseften we dat we ondanks alle info, alle zorgen en alle onzekerheden dat we jou niet wilden en konden opgeven. Op dat moment begon de zon te schijnen, na dagen van regen en onweer. Een tweede teken voor mij, naast jouw uitgerekende datum, dat het goed zou komen. Maar tekens zijn tekens en ratio is ratio...

De onzekerheid en angst zat er goed in bij ons beide en liet ons niet los. We dachten vaak aan de boodschap die de prof ons gaf: “Neem een beslissing en kijk niet meer achterom. Wat jullie ook beslissen, het is een beslissing waar wij volledig achter staan.” Een beslissing die we samen als koppel namen. Unaniem, weloverwogen en met veel hoop. Hoop werd ook jouw geboortethema... Jouw klavertje vier ontstond tijdens de onzekerste maanden.

Vruchtwaterpunctie

Op 23 weken deden we de vruchtwaterpunctie... Na tien weken onzekerheid. En ook deze beslissing was geen eenvoudige beslissing. Jouw papa was overtuigd van de beslissing, maar ik twijfelde sterk. Het minieme risico dat er iets met jou gebeurde tijdens de punctie, was voor mij groot... Wat als er iets gebeurde, zou ik het mezelf vergeven? En wat als de uitslag positief was, hoe gingen we daar mee om?

Maar we gingen ermee door. De beslissende factor was voor mij dat jij recht had op een minder gestresseerde mama en minder stress in de buik. Als ik je dit nog kon geven in de tweede helft, dan moest ik uitgaan van het positieve.

De dag dat we voor de punctie gingen, voelde ik een heel sterk “leeuwinnengevoel”... Ik wou jou heel hard beschermen tegen alles en iedereen, maar vooral tegen de grote naald. Een gevoel dat ik toen deelde met dierbaren, waardoor jij bij de geboorte overstelpt werd met leeuwtjes :-). Een beeld dat ik nooit zal vergeten is jij die wegdook tijdens de punctie. Je kroop in een hoekje, ver weg van de naald. Mama, de leeuwin, stak haar klauwen uit.

Jij, onze oudste zoon, was onze redding tijdens deze donkere onzekere maanden. Jij toverde vaak een glimlach op ons gezicht. Wij knuffelden jou nóg meer, nóg langer en harder. Jij werd de rustigste kleuter ooit tijdens die weken... Alsof je aanvoelde dat er iets was en dat we jouw liefde en rust nodig hadden. We zagen jou nóg liever en genoten nog intenser van jou.

Nieuws

De specialist zei ons na de punctie dat ze ons vrijdagavond ging bellen. Ook al was er nog geen nieuws, we kregen sowieso telefoon. We beslisten om dat aan niemand te zeggen en gaven maandag als richtmoment. Aangezien we niet zeker waren uitsluitsel te krijgen, wilden we niemand vastpinnen op die datum.

We hadden zoveel familie en dichte vrienden die heel deze rit niet van onze zijde weken. Hoe alleen we ook stonden in ons verhaal en beslissingen, toch zullen wij nooit de immense steun en liefde van al deze mensen vergeten. Het schrijven alleen al brengt terug tranen in de ogen...

Daarbij kwam dat we de tijd wilden krijgen om slecht nieuws eerst zelf te kunnen verwerken. Zonder mensen die in grote spanning mee wachtten en elke minuut mee aftelden.

Toen vrienden ons vroegen om te komen barbecueën op vrijdagavond, konden we niet anders dan het te delen met hen. Zodat zij wisten dat dit mogelijks een heel moeilijke avond werd.

In het zonnetje zaten we samen met hen het belangrijkste telefoontje uit ons leven af te wachten... Was dat opnieuw een teken? Toen wij om 21u ‘s avonds nog geen nieuws hadden, belde jullie papa zelf. Na wat over en weer gepraat hoorde ik jouw papa zeggen tegen de arts van wacht: “Dus, wilt u alstublieft nog eens herhalen dat alles ok is? Dat het negatief resultaat goed nieuws is voor ons, mevrouw? Sorry hoor, maar ik heb écht nog eens bevestiging nodig... “

Ik ga dit moment nooit meer vergeten en ik denk onze vrienden ook niet... De kreet die ik toen sloeg... ging door hart en ziel. De ontlading die kwam was immens. De knuffels intens en de opluchting zo groot.

Wij belden die avond zelf nog enkele mensen op die heel dicht bij ons staan en de dag erna deden we verder... Nadat we toch nog eens onze eigen specialist gehoord hadden met hetzelfde verlossende nieuws.  Want ondanks alle opluchting, leek dit toch onrealistisch...

Wat als?

Honderd procent uitsluitsel kregen we pas een week na jouw geboorte... Omdat een punctie niet volledig sluitend is, bleef er steeds een stemmetje aanwezig tijdens de zwangerschap. “Wat als...?” Een stemmetje dat ik veel het zwijgen oplegde, maar dat nooit volledig weg ging... Dat ook tijdens de manuele kering luid aanwezig was. De kering, terug een beslissing met veel twijfel.

Het stemmetje duikt zelfs nu soms nog op. Dat zegt: hij is aan zoiets groots ontsnapt... staat er nog iets te wachten? Maar ook nu leg ik dit het zwijgen op en hoop ik door deze tekst te schrijven dat ik een manier van afsluiten vind...

Want dat we aan iets ontsnapt zijn, besef ik nog dagelijks... Dat zal ooit wel verminderen, maar momenteel is het nog heel vers... Een kind zien met een handicap raakt me nog dieper dan vroeger, iemand met doofheid ontmoeten blies me onlangs nog van mijn sokken, een verhaal over een kindje met zware CMV-gevolgen deed nog deze week de tranen rollen...

Dankbaar en gelukkig

Tegelijk besef ik meer dan ooit hoe dankbaar en gelukkig we moeten zijn met jullie gezondheid. En elke keer dat je naar me lacht lieve schat – en dat doe je wel veel, mijn lachebekje – denk ik dat je me wilt tonen: “Zie eens mama, die stress... die heb ik niet gevoeld hoor! Maar wel jullie liefde voor me, en ik ga het leven lekker zonnig tegemoet! Want die zon, dat is mijn teken!"

Niet alleen jij wijst er me vaak op, maar ook jouw grote broer... Want jullie zijn zo sterk qua karakter en levenswil!

Ik hoop op een dag met jullie dit verhaal te lezen. En ik hoop dat het stemmetje dan verdwenen is. Dat jullie met dit verhaal des te meer beseffen dat we alles over hebben voor jullie beiden. En echt, jullie allebei! We zien jullie even graag, vinden jullie even lief... Want jullie zijn onze prinsen op jullie eigen manier en ons hart is écht groot genoeg voor jullie twee. Wees lief voor elkaar... Probeer elkaar te begrijpen en naar waarde te schatten. Respecteer elkaar... Dat is mijn enige wens, naast jullie gezondheid...

Mama xxx