Ik moest onverwachts vroeger bevallen door zwangerschapscholestase

Ik heb een voorspoedige zwangerschap gehad. Ik was niet altijd even graag zwanger, maar alles liep vlot en de baby groeide goed. Ik zou dan ook tot het einde van mijn zwangerschap werken. Ik keek ernaar uit om op een zo natuurlijk mogelijke wijze te bevallen. Ik volgde samen met mijn man workshops en infosessies rond bevallen, ik ging naar de prenatale kine, was vastberaden om zelf de weeën op te vangen. Ik had een hemelse schrik voor een epidurale, ik masseerde mijn perineum in de hoop zo een knip/scheuren te kunnen voorkomen,...

Jeuk

Ik was uitgerekend voor eind oktober. Begin oktober begon ik last te krijgen van jeuk; jeuk op mijn buik, en wat vooral gek was, ook jeuk op mijn voetzolen en handpalmen. Op aanraden van mijn man (ik dacht dat het erbij hoorde) belde ik op woensdag toch maar naar de gynaecoloog. Mijn eigen gynaecoloog was er niet, maar ik moest onmiddellijk naar haar collega komen om aan de monitor te gaan liggen. Alles bleek in orde met de baby, maar de dokter vermoedde zwangershapscholestase en dus moest ik onmiddellijk bloed gaan laten trekken.

Donderdag waren de resultaten er, maar ik had een belangrijke dag op het werk en kon niet bellen. Mijn man belde dus naar het ziekenhuis voor de resultaten. Donderdagvoormiddag kreeg ik van hem een sms met de boodschap dat de resultaten niet goed waren, dat ik terug aan de monitor moest zodra ik weg kon op mijn werk en dat ik waarschijnlijk die zondagavond ingeleid moest worden! Dat was echt surreëel. Ik ben dan snel naar huis gefietst om in het ziekenhuis terug aan de monitor te gaan, een echo te laten nemen, terug een bloedonderzoek te laten doen...

Zwangerschapscholestase

Ik had dus effectief zwangerschapscholestase. Dat betekent dat je lever galzouten niet meer afbreekt en dit uit zich in jeuk. Als de baby langer dan 38 weken in de buik blijft zitten, kan dit op het hartje van de baby slaan en kan er plots overlijden optreden. Heel ernstig dus, en ik had totaal geen idee van het fenomeen en de gevolgen. Ik was 36,5 weken zwanger toen de jeuk begon. Uiteindelijk beslisten ze me in te leiden op 36 weken en 5 dagen.

Ik heb eigenlijk geen tijd gehad om me zorgen te maken. Na die ziekenhuisbezoeken (die zaterdag moesten we nog eens op controle) zijn we nog doopsuiker gaan kopen, hebben we hier thuis de verzorgingstafel en co-sleeper nog in elkaar gezet, ... De laatste dingen in orde gemaakt dus.

Dat was een heel raar weekend. We hadden tegen niemand gezegd dat ik zondag ging bevallen. We vertrokken dus zondagavond (een halve week na die eerste jeuk en onderzoeken!) naar het ziekenhuis met ons koffertje om de baby te gaan halen. Heel gek en dus absoluut niet zoals gepland of verwacht.

Ingeleide bevalling

In het ziekenhuis begroetten ze ons aan het onthaal met 'oh, een inleiding? Da's niet leuk, maar wel goed, want je krijgt een epidurale!'. Ik was nog naïef en onwetend over wat me te wachten stond en hoopte ook met die inleiding de natuur wat zijn gang te kunnen laten gaan.

Het was heel druk op de verloskamer, met veel inleidingen. Toch heb ik, nadat ik 101 vragen gesteld had, wel een goede uitleg gekregen over wat er zou gebeuren. Maar mijn lichaam wist nog niet dat het moest bevallen en ook de baby zat er nog lekker goed, dus het proces moest ineens vrij 'agressief' op gang komen. Er werd een ballonnetje met gel opgestoken, waardoor ik binnen de 10 minuten om de minuut een wee had. Van niks naar alles dus. Ik moest aan de monitor liggen om de hartslag van de baby goed in de gaten te houden, dus ik kon de weeën niet al wandelend opvangen. Tot daar de oefeningen van de prenatale kine... Mijn man heeft me 2 uur non-stop gemasseerd op mijn rug, enkel zo was het vol te houden.

Ondertussen wist ik van de vroedvrouwen (en niet enkel van de onthaalbediende) dat een bevalling met inleiding amper te doen is zonder epidurale en dat we vertrokken waren voor een lange rit. In de hoop die zondagnacht nog wat te kunnen rusten, koos ik dan toch maar voor een epidurale. Die spuit viel trouwens veel beter mee dan ik had verwacht.

Bye-bye geboorteplan

Uiteindelijk heb ik die nacht en dag moeten toegeven op alles wat ik op voorhand voor ogen had in mijn geboorteplan. Ik ben volgespoten met medicatie, en nog extra medicatie om de weeën heviger te laten komen, ik kon niet meer zelf plassen door de epidurale, … Maar van de schaamte die ik dacht over alles te hebben, bleef niet veel over toen ik er lag.

De ontsluiting ging zo traag dat er gevreesd werd voor een spoedkeizersnede, dit na al zo'n 12 uur afzien. De hartslag van de baby viel af en toe weg en moest inwendig gemeten worden. Uiteindelijk mocht ik dan toch persen en vaginaal bevallen, want ik heb op een halfuur nog 5 cm ontsluiting extra gekregen.

Omwille van die hartslag moest het wel heel snel gaan en ben ik geknipt en is de zuignap gebruikt. Ook dingen die ik liever niet had gehad. Maar eens je daar ligt, laat je alles varen, laat je alles gebeuren en over je komen en is er van schaamte geen sprake meer. Zolang de baby maar gezond is!

Uiteindelijk is Pim dan geboren om 14.18u op maandag, nadat ik de zondagavond om 23u was ingeleid. Helemaal gezond en goedgekeurd gelukkig! Nadien was het nog wat zoeken met de borstvoeding, hij was te zwak om er zelf om te vragen. Maar na 1,5-2 weken, ging de voeding beter en nam zijn gewicht terug toe.