5532fi.jpg

Ik onderging abortus na een CMV-besmetting

26/10/2018
Mamabaas
Door Mamabaas

In de zomer van 2015 beslisten we dat we aan kinderen zouden beginnen. Enkele weken later, tijdens een warme zomernacht, in een tentje op een camping in Noorwegen, werd ons eerste kindje verwekt. Bij thuiskomst was snel duidelijk dat ik zwanger was. We waren door het dolle heen. 

Net voor ik 10 weken zwanger was had ik last van een hoestje en wat keelpijn, ik voelde mij niet 100%. Ik ging naar de huisdokter en zij stelde voor om toch even mijn bloed te checken. Gewoon, ter controle, ik moest me geen zorgen maken.

De dag erna belde ik voor de resultaten en kregen we slecht nieuws: ik testte positief op CMV. Mijn bloedtest 3 weken eerder was negatief. Bijgevolg had ik  het met zekerheid recent opgelopen, tijdens de eerste weken van de zwangerschap.

Gevaarlijk voor de baby

Om zeker te zijn dat ik alle info nog eens correct kreeg, stuurde mijn huisarts ons terug naar de gynaecoloog. Aangezien mijn eigen gynaecoloog zwanger was, mocht ik niet bij haar in de buurt komen. Hierin zagen wij al een bevestiging van wat wij zelf vermoedden: dat het oplopen van CMV in het begin van de zwangerschap erg gevaarlijk is voor de baby. Zo kreeg ik een afspraak bij de eerstvolgend beschikbare gynaecoloog. Haar advies was om te wachten tot 20 weken. De risico’s en mogelijke consequenties van die keuze konden of durfden wij niet aan. Op onze reactie of het mogelijk was de zwangerschap nu al stop te zetten reageerde ze met een 'dat kan, maar dat doen wij niet'. De enige optie was een abortuskliniek. We konden volgens haar alle informatie wel vinden via Google.

Aangezien abortus in Vlaanderen enkel onder plaatselijke verdoving gebeurt, zijn we uiteindelijk naar een Nederlandse abortuskliniek gegaan. Ik kon namelijk de gedachte niet aan om bij bewustzijn te zijn terwijl de ingreep werd uitgevoerd. Hetgeen me bij bleef van de Nederlandse kliniek is het jonge meisje dat al huppelend naar buiten wandelde met een vreugdevolle 'bedankt', terwijl ik bang aan de tafel zat te wachten tot het mijn beurt was, de verpleegsters die kwamen vragen of ik zeker was van mijn keuze omdat ik niet stopte met huilen, de oude nogal norse dokter/gynaecoloog die de ingreep deed, ik die in shock ging in de operatiestoel en de verpleegsters die me met drie moesten vasthouden omdat ik zo bibberde, de angst toen ze mij in slaap deden en uiteindelijk het lege en verdoofde gevoel waarmee ik naar buiten ben gegaan. Ik heb geen pijn gevoeld door de ingreep, maar toch was het de meest pijnlijke ervaring van mijn leven. 

Mentaal leeg

Twee weken na het wegnemen van ons kindje ben ik terug gaan werken. De focus lag op vooruit kijken, de toekomst. Het was zwaar maar ik deed mijn best. Ik werkte zo hard ik kon en 's avonds kwam ik doodmoe en mentaal leeg thuis, zonder enige energie om nog iets anders te doen. Toch probeerde ik mijn sociale verplichtingen na te komen en af te spreken met mensen. Drie maanden na de ingreep kreeg ik zware bloedingen waardoor ik een extra curettage moest ondergaan. Net in die periode kondigden goede vrienden aan dat ze een tweede kindje verwachtten, in de periode dat ook ons kindje geboren had moeten worden. Dat kwam aan als een klap. Ik probeerde mij er door te slaan maar dat lukte hoe langer hoe minder. Ik ging halftijds werken om mentale rust te krijgen. Ik probeerde, maar het was moeilijk. Een vroege miskraam in februari 2016 was de druppel.

Ik geraakte niet uit mijn bed en was ontroostbaar. Na een bezoek aan de huisarts mocht ik 2 weken thuisblijven. Ik was kapot. Fysiek en mentaal. Ik wist niet meer hoe het zat in mijn hoofd, het was een warboel. Ik was overprikkeld. Alles wat ik deed, alles wat ik zag deed me denken aan ons kindje. Het kindje dat we in oktober hadden laten wegnemen. Ik voelde mij verdrietig, kwaad, beschaamd, schuldig, jaloers. Alles tegelijkertijd en alles door elkaar. 

De twee weken werden met opeenvolgende korte verlengingen uiteindelijk vier maanden. Mijn omgeving had het moeilijk met ik die thuis bleef. Gaf ik op? Zou ik er ooit nog uit geraken? Was dit wel een goed idee? 

Ik wou rust. Ik snakte naar rust. Ik wou tijd alleen. Geen werk, geen sociale verplichtingen, niets. Enkel rust en kalmte. Even tijd om de wirwar in mijn hoofd op orde te krijgen. 

Psychologische hulp

In de eerste maand ging ik op zoek naar psychologische hulp. Een goeie therapeut vinden is niet zo eenvoudig als je denkt. Je moet je goed voelen bij de persoon waar je mee gaat praten, én je moet het gevoel krijgen dat jouw verhaal echt doordringt tot deze persoon. Na een paar weken had ik een goed stramien gevonden: ik ging wekelijks op consultatie, afwisselend bij een gewone therapeut en bij een lichttherapeut. Een combinatie die voor mij werkte. Het was intens, pijnlijk en zeer zwaar. 

Veel mensen vragen zich af wat ik gedurende die vier maanden thuis gedaan heb. Wel, ik heb orde geschapen, orde in mijn hoofd. De eerste weken waren hard. Ik moest me dagen mentaal voorbereiden op therapie en vervolgens er dagen van bekomen. Het is niet makkelijk om je gevoelens onder ogen te komen. Voor je verdriet moet je rouwen. Maar wat doe je met kwaadheid? Schaamte? Schuld? Dat zijn dingen die niet zomaar verdwijnen. 

Zoveel verschillende gevoelens

Na deze intense maanden heb ik geleerd om mijn verschillende gevoelens naast elkaar te plaatsen. We zijn nu drie jaar verder en de gevoelens zijn er nog steeds. Ik voel me verdrietig om het verlies van ons kindje. Ik ben kwaad over het onrecht, de keuze die we hebben moeten maken en de manier waarop we behandeld zijn door (sommige) dokters. Ik ben beschaamd om de keuze die we gemaakt hebben maar besef nu dat er geen 'juiste' keuze is. Het was kiezen tussen de pest en cholera. Wij hebben gekozen om onze zwangerschap te beëindigen. Wii voelen ons hier niet goed bij. Wij zijn hier niet blij om. Wij zijn zelfs niet opgelucht. Dat was onze keuze en we moeten hier mee leren leven. Elke dag opnieuw. En als laatste is er de schuld. Die draag ik als mama alleen. Ons kindje zat in mijn lichaam en ik ben diegene die ziek ben geworden. Ik vraag me nog steeds af hoe ik CMV heb gekregen en of ik iets had kunnen doen om het te voorkomen. 

Lou

Lou heeft een plaats in ons gezin

Lou. Zo hebben we ons kindje genoemd. Lou heeft een plaats gekregen in ons gezin. Ik had nood aan kleine dingen voor Lou: We hebben een mooie grote bloempot voor Lou die buiten staat maar toch altijd zichtbaar is en waar ik zowel in oktober als mei nieuwe bloemen in kan planten als herdenkingsmomentje. De eerste echo hangt op, samen met een plantje en een tekstje. En ik heb mijn armbandje, met Lou's naam erin gegraveerd. Aan mijn rechterpols, zodat ik het steeds op mijn hart kan leggen. 

Na mijn vier maanden thuis en het hervinden van de rust in mijn hoofd was ik vrijwel onmiddellijk terug zwanger. Ons dochtertje is verwekt na de uitgerekende datum van Lou. Er is geen overlap, maar ik besef maar al te goed dat zij er nooit zou geweest zijn als Lou er was geweest. Hoe langer hoe meer aanvaard ik dat het zo moest zijn.

Angst dat het weer fout loopt

Ik ben nu zwanger van ons derde kindje. Tot nu toe loopt de zwangerschap vlot, alleen heb ik het mentaal zeer zwaar. De maand oktober en alle herinneringen die dit met zich meebrengt, maken het zo moeilijk. Ook de angst dat het weer fout loopt. De schuldgevoelens die weer opborrelen en de angst dat er weer iets fout loopt met ons kindje omwille van mij. Onze kleine meid slorpt met haar fantastisch enthousiasme al mijn energie op waardoor mijn buffer, zowel fysiek als mentaal, leeg is. Zorgeloos zwanger zijn, zal voor mij nooit lukken. Ik leef op hoop. Hoop dat alles goed komt met het kleine kereltje in mijn buik. Hoop dat mijn meisje een gelukkig persoon wordt. En hoop dat kleine Lou weet dat ik hem/haar graag zie en nog vaak aan hem/haar denk. 

 

Marie

(foto: Ake van der Velde)

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes