4256fi.jpg

Ik slaap niet meer zo vast als vroeger sinds ik mama ben

24/05/2023

Ik ben nooit echt een goede slaper geweest, maar er is een duidelijk voor en na kinderen vast te stellen. Slaaptekort, zeker in het begin, is heel erg bekend natuurlijk, maar als moeder moet ik vaststellen dat ik gewoon ook anders ben gaan slapen sinds de meisjes er zijn.

Eerst en vooral: ik sliep al licht, maar nu slaap ik, euh, wel lichter dan licht. Het zijn al lang geen baby’s meer, en toch: bij het minste word ik wakker.

Meestal, in zowat 95 procent van de gevallen, moet ik er wel bij zeggen. In die andere 5 procent ben ik op één of andere manier toch in een coma beland (door ziekte, door te veel onderbroken nachten op een rij) en moet de wederhelft opstaan. Hij staat er in die gevallen ook wel van versteld dat ik hen eens niet heb gehoord. Want ik hoor hen gewoon altijd, op eender welk uur van de nacht, als eerste. Het is gewoon zo. Mijn man wordt niet wakker. Het is biologisch zo bepaald denk ik... Want hij doet dat echt niet uit slechte wil.

En ik moet er nog bij vermelden dat ik met oordopjes slaap. I’m not kidding. Hoesten ze, gaat er eentje naar het toilet: ik ben wakker. Ik denk dan aan toestanden als ‘Oei, ze gaan toch niet van de trap vallen’, ook al is het veiligheidshekje dicht…

Instinctieve moederlijke angst?

Ik slaap niet alleen lichter, ik heb ook vaker nachtmerries of vreemde dromen. Mijn man noemt het fenomeen ‘De Mummie’.

Beeld je in: midden in de nacht, alles is peis en vree. Tot ik ineens rechtop ga zitten (vandaar de mummie) en begin te roepen. Of nog: ik schiet uit mijn bed. Het gebeurt dat ik ook in mijn lakens ga tasten om te voelen of één van de kinderen daar ligt. Want vaak ben ik hen op zo van die momenten kwijt. Raar? Euh ja, ik weet het…

Sinds ik de oudste een paar keer bij mij in bed heb gehad (en dat was echt niet veel) helemaal in het begin krijg ik af en toe een oei-waar-is-mijn-kind-nachtmerrie. Belachelijk of gewoon een instinctieve moederlijke angst? Ik weet het niet…

Leve de mémé-dutjes!

En nog een verandering: voor ik kinderen had, vond ik dutjes toch maar iets voor de iets oudere mensen onder ons. Maar sinds ik mama ben geworden, kan ik zo’n mémé-dutje echt superhard waarderen… Echt, mijn favoriete uur van de dag om er eentje te doen is net na het middageten.

In het weekend probeer ik er zo vaak als mogelijk eentje te doen en echt waar, het is mijn favoriete slaapje… Terwijl de kindjes onder het wakend oog van de papa beneden spelen kruipt moeder in haar warme bedje om een zalige siësta te doen. Oordopjes in, dekentje over mijn hoofd en ik ben weg. En daar waar ik ‘s avonds soms nog meer dan een uur wakker lig voordat ik inslaap, kost het me ‘s middags, op die zaterdagse of zondagse dutjes, amper 5 minuten… Snurk, snurk, kwijl, kwijl (euh ja, echt).

Soms heb ik zelfs mijn bed niet nodig en val ik rechtzittend in de zetel in slaap. De kleuter probeert dan nog wel mijn aandacht te trekken, maar ik snauw, ahum, dan lieflijk terug dat mama er effe niet is... 

Conclusie: kinderen veranderen je slaappatroon - in mijn geval - echt. Maar je gaat die gestolen dutjes toch wel echt meer waarderen. Lang leve de mémé-dutjes!