Sinds mijn dochter naar school gaat, huilt ze elke ochtend tranen met tuiten ...
Ik probeer (grote uitdaging) met mijn 2,5-jarige dochter te onderhandelen over wat kan en wat er niet kan, probeer haar te leren dat er eventueel gevolgen kunnen zijn aan een beslissing die ze neemt (gaat hier echt over banale dingen hoor – kies ik een paasei of een koek), dat feitelijk niets MOET en alles MAG en dat er toch dingen zijn in het leven die nu eenmaal niet zo leuk zijn.
Een van die dingen die zij en ik niet zo leuk vinden is de kleuterklas
Sinds kort gaat Elin naar de kleuterklas. Mijn flinke, sterke meid gaat naar school. Ze had nu eens werkelijk geen besef wat er haar te wachten stond. Ik dus ook niet…
Op de speelplaats de eerste schooldag zag ze een glijbaan en riep ze ‘Speeltuin!’ met een glimlach tot achter haar oren. Ik dacht: ‘ja, dit is ok, dat wordt een vlotte overgang’, maar ik heb me dik mispakt.
Ik (of mijn man) hebben haar sinds de eerste schooldag al elke dag om half 9 in haar klasje kunnen afzetten en we hebben er ook voor gezorgd (met stevige berekeningen, wringen in bochten en onmogelijke werkuren) dat ze ook niet in de nabewaking moet blijven, want elke ochtend huilt ze tranen met tuiten en dan breekt mijn hart…
Ik ging er van uit dat dit allemaal van een leien dakje zou gaan. Elin is sociaal, vrolijk en vindt eigenlijk altijd alles goed, maar dit ‘ochtend-huil scenario’ had ik niet in gedachten. Met als gevolg dat ik ondertussen ook al weken doodongelukkig ben. Ik haast me zo snel mogelijk naar mijn werk om dan zo snel mogelijk terug naar huis te kunnen, ik ben de hele dag zenuwachtig en als er iemand mij vraagt hoe het gaat met Elin op school barst ik net niet in tranen uit.
Ben ik zo’n flauwe mama
Is dit normaal? Ben ik dan echt zo’n flauwe mama? Heb ik dit zo verkeerd ingeschat? Heb ik haar grenzen overschreden als ze zegt dat ze niet naar school wil en ik haar toch heb afgezet? Verplicht ik haar dan iets te doen dat ze niet leuk vindt?
Mensen in mijn omgeving zeggen dan: ‘trek het je niet aan, maak niet zo’n drama van die school’ of ‘ach ja, dat komt wel goed hoor, elk kind gaat uiteindelijk naar school.’ En ik weet dat wel … Het is een leuke school, ze heeft een superlieve juf en als Elin ’s avonds wordt afgehaald is ze vrolijk en zingt ze liedjes die ze de dag ervoor nog niet kende, dus ik besef dat ze ook helemaal goed zit daar. Maar toch … Toch vind ik dit niet leuk!
Dus zeg ik tegen mezelf: ‘Katrien, dit is loslaten, dit gaat snel weer voorbij. Doe nu niet zo flauw!’
Maar hé, het is ok, om je af en toe eens te wentelen in (zelf)medelijden en met spijt afscheid te moeten nemen van een hoofdstuk waarin onze baby’s geen baby’s meer zijn. Van een hoofdstuk waarin we misschien ook wel beseffen dat die kindjes gemakkelijker omgaan met die veranderingen dan wij als mama en dat we dan zo super fier zijn op onze kids! Dan verander ik van flauwe mama in trotse mama en kijk ik uit naar alle volgende mijlpalen/hoofdstukken die ons tegemoet komen.
