Ik voel me zo leeg vanbinnen
Daar lig je dan in het verloskwartier, waar het babybedje klaar staat met het eerste mutsje, de navelstrengklem, een dekentje... Confronterend, pijnlijk, verscheurend. De herinneringen aan de vorige bevalling wisselen elkaar pijlsnel af. Deze keer zal het anders zijn. Deze keer zal ik geen prachtige baby in mijn armen kunnen sluiten.
Donderslag bij heldere hemel
Ik verloor mijn dochtertje na bijna 12 weken zwangerschap. Na drie succesvolle echo’s, na meerdere keren een welgemeende proficiat, na een positieve NIPT-test, na al die dromen over het broertje of zusje voor Mats.
“Het spijt me maar het hartje klopt niet meer.” Een donderslag bij heldere hemel. Vreemd genoeg reageerde ik eerst heel nuchter en praktisch. Maar de emoties volgden snel.
Minimensje
Na 12 weken zijn de belangrijkste organen van je kindje klaar. Armpjes, beentjes, zelfs vingers en teentjes, de basis is er. Het gummibeertje dat we tijdens de 8 weken echo hadden gezien, was intussen al een klein minimensje. Al bij de 12 weken echo was dit duidelijk, maar nog meer bij het zien van ons kindje op die bewuste dag van het miskraam.
Koningswens
Het was pas enkele dagen erna dat ik via internet de resultaten van de NIPT test kon terugvinden en lezen dat we een meisje kregen. Een zusje voor Mats. Een koningswens. Het resultaat werd wazig op het scherm. De tranen vloeiden. Mijn meisje...
Wonder
Twee weken later kan ik het verlies een plaats geven. Maar nooit zal een eventuele volgende zwangerschap nog hetzelfde zijn. En nooit zal ik nog op dezelfde manier naar Mats kijken.
Een gezonde baby is echt een levenswonder. En daar probeer ik op elk moment aan te denken, ook op de moeilijke momenten. Als hij weer niet wil slapen, 's nachts wakker wordt of lastig is.
Ik probeer dankbaar te zijn voor elk moment.
