Ik was 32 weken zwanger en toen kreeg ik HELLP
Mijn man kijkt me aan en beslist om meteen naar het ziekenhuis te vertrekken. Onderweg stoppen we nog een paar keer omdat ik moet overgeven. Ik begin stilaan wat buiten adem te geraken doordat ik op ben van de pijn. Zijn dit nu de weeën waar iedereen het over heeft? Neen, onmogelijk, want ik ben vandaag nog maar net 32 weken zwanger.
Alles oké met de baby
Eenmaal aangekomen moet ik aan de monitor. Hoe kan ik nu in godsnaam stilzitten om de hartslag van mijn fragiele meisje te zoeken? Ik moet weer overgeven en val continu bewusteloos door de pijn. Dit is echt niet uit te houden! Uiteindelijk heeft ze de hartslag gevonden. OEF, alles OK, … met haar! Maar met mij precies niet? Voor de zekerheid neemt de verpleegkundige toch wat bloed af, nu dus wachten op de resultaten…
Ik zie de angst in de ogen van mijn man, maar ben zelf te druk bezig met de pijn te doorstaan. Na enkele uren krijgen we eindelijk de bloeduitslag… ze kunnen in dit ziekenhuis niets meer voor mij doen, ik moet dringend naar AZ Sint-Jan worden overgebracht.
Help, het is HELPP
Voor ik het goed en wel besef staan er drie ambulanciers in mijn kamer. Ik de ambulance in, mijn man in de auto erachter. Onderweg krijg ik nog een sms van hem: “Het komt allemaal goed”. Bij aankomst in het ziekenhuis springt er een team van artsen op me, na vele onderzoeken komt eindelijk het verdict: “Mevrouw, u hebt het HELLP-syndroom.”
“Wat? HELLP? Nog nooit van gehoord. Geef me maar een pilletje zodat ik naar huis kan gaan…” Dit scenario had ik gehoopt, helaas blijkt het HELLP-syndroom veel erger te zijn. Ikzelf was langzaam in een waas aan het leven, mijn lichaam was letterlijk aan het doodbloeden binnenin. Mijn nieren werkten nog amper, mijn lever was het aan het begeven en mijn bloedplaatjes stonden nog op 33.000 in plaats van het normale 150.000.
Dankbaar
Mijn fragiele meisje moest onmiddellijk geboren worden. Mijn eerste reactie was: “Dit kan niet, mijn doopsuikers zijn nog niet klaar.” Ik was volledig van de kaart en steeds dieper weg aan het zakken. Toen keek ik naar mijn man en zag dat het menens was… De gynaecoloog wees me erop dat dit een zaak van erop of eronder was, niet voor mijn meisje, maar voor mezelf.
Ik mocht enkel nog bevallen onder volledige verdoving, dit kwam aan als een slag in mijn gezicht. Een keizersnede tot daar aan toe, maar dat mijn man dat niet aanwezig mocht zijn bij de bevalling, dat kwam hard aan.
Ik kwam aan in het operatiekwartier en daar stond een team van ongeveer 16 personen me op te wachten… gynaecologen, anesthesisten, neonatologen, pediaters en verpleegkundigen.
Gelukkig wou de anesthist een andere methode proberen van verdoving (aangezien ik geen epidurale meer mocht krijgen wegens kans op bloedingen, heeft hij gekozen voor een rachi-verdoving). Zo konden mijn man en ik de bevalling alsnog bewust meemaken. We zijn hem hier nog steeds dankbaar voor.
Ons wondertje
Wat voor mij uren leek te duren, maar in werkelijkheid slechts 10 minuten duurde was eindelijk voorbij… daar was ze dan, onze kleine heldin FLORIEN. Ik hoorde ze, maar mocht ze helaas niet zien, doordat ze direct door de neonatologen werd meegenomen. Een team van 8 mensen die klaarstonden hebben mijn kleine meid opgevangen en de eerste nodige zorgen gegeven.
Even later mochten we haar eindelijk zien… ons wonder. 1kg300 en 43cm groot.
Weinig herinneringen
Van de eerste drie dagen herinner ik me niet alles meer, aangezien ik zwaar versuft was door de grote hoeveelheid medicatie die ik kreeg.
Na een week op Maternele Intensieve Zorgen te verblijven mocht ik naar huis, zonder Florien… De emoties die door je heen gaan bij het verlaten van het ziekenhuis zijn onbeschrijflijk. Vanaf dat moment leefden mijn man en ik vijf weken op een rollercoaster. Driemaal per dag naar het ziekenhuis gaan, om toch maar zoveel mogelijk bij ons klein, fragiel meisje te kunnen zijn. Soms gingen we om 23u in de avond nog eens, omdat we ons thuis zo nutteloos voelden.
Na vijf weken kwam uiteindelijk het verlossend telefoontje: “Jullie mogen Florien vandaag mee naar huis nemen!”. Vanaf dat moment was het intens genieten. Ondertussen doet Florien het heel goed. Ze is een flinke meid van zeven maanden oud met enorm veel pit en een eigen karakter.
Met mij gaat het ondertussen heel goed, vooral fysisch. Ik heb enkel nog af en toe last van tintelende vingers. Mentaal moet ik het op sommige momenten nog allemaal een plaats geven.
Of we later nog een broertje of zusje voor haar willen? Waarschijnlijk niet… Ik heb namelijk 50% kans om opnieuw het HELLP-syndroom te krijgen bij mijn volgende zwangerschap. Aangezien ik nu door het oog van de naald ben gekropen, vrees ik dat indien ik het een tweede keer zou meemaken, ik er niet zo vlot zou doorgeraken.
Maar sowieso hebben we al een wonder en daar kussen we ons twee pollekes voor.
- Liesbeth
