Ik wil nog een kind, maar mijn man niet

19/06/2023

Door Mama Esther

Ik wil nog een kind, mijn man niet. We hebben samen al drie kinderen dus onze kinderwens is al (deels) vervuld. Alleen blijkt de mijne groter te zijn dan de zijne. Over het krijgen van een kind kan je bijna geen compromis sluiten. Je moet er allebei achter staan, vind ik. Dat is wat onze huidige situatie zo moeilijk maakt. Nog eens zwanger worden zou mij zo gelukkig maken, maar het zou hem net ongelukkig maken.

Het lijkt een beetje taboe, heb ik soms het gevoel. Ik moet maar blij zijn met de kinderen die ik al heb en mag niet treuren. Inderdaad, ik mag niet klagen. We hebben samen drie prachtige gezonde kinderen. Twee van hen zijn geboren na een fertiliteitsbehandeling, dus ik weet dat zwanger worden ook niet altijd vanzelfsprekend is. Er was een tijd dat we schrik hadden nooit zwanger te kunnen worden, maar toch is het verlangen naar een vierde kind heel groot bij mij.

Al van kinds af aan zeg ik dat ik vier kinderen wil. Ik ben zo iemand die al weet dat ze een groot gezin wilt van toen ze zelf nog een kind was. Mijn man met wie ik 14 jaar samen ben, weet al 14 jaar dat ik vier kinderen wil. Dat dat vierde kindje er nu toch niet zal komen, daar ben ik best verdrietig over.

Mijn man is een geweldige papa voor onze drie kinderen. Hij is leerkracht en heeft de kans veel tijd te spenderen met de kinderen en een betrokken papa te zijn. Hij vindt het na zes jaar gebroken nachten wel welletjes geweest. De jongste is net twee jaar geworden, dus de babyfase ligt definitief achter ons. Hij is blij dat de zorg afneemt en dat de luierperiode gedaan is.

Ik aan de andere kant kan wel huilen bij de gedachte dat er geen baby’tje meer op mij zal slapen of aan mijn borst zal drinken. Ik vind de babyfase namelijk geweldig. Van nul tot zes maanden was hier altijd mijn lievelingsperiode, hoe vermoeiend deze ook was.

Dat mijn jongste zoon in april 2020 is geboren, in volle lockdown, waardoor er weinig tot geen genieten was aan de hele babyperiode waar ik zo van hou, heeft ook niet geholpen. Als je ook een peuter en kleuter 7/7 en 24/24 in huis hebt tijdens je bevallingsverlof, terwijl de scholen gesloten zijn en niet-essentiële verplaatsingen verboden zijn waardoor niemand op bezoek komt, je komt helpen of eens op je oudere kindjes kan letten, dan ben je voornamelijk in survival modus met drie kindjes onder de vier jaar. Mijn man moest namelijk wel al na 10 dagen gaan werken. Ik heb dan ook lang het gevoel gehad dat mijn laatste babyperiode me een beetje is afgenomen.

Inmiddels zijn we drie jaar verder en heb ik een vrolijke peuter en twee geweldige kleuters in huis. Tegelijk is het verlangen naar een nieuwe zwangerschap nooit groter geweest.

Ik durf dit meestal niet luidop zeggen hoe graag ik nog een kindje wil. ‘Je hebt er al drie’ of ‘je gaat dat toch niet doen, het is goed genoeg zo’, zijn de reacties die ik krijg als ik voorzichtig laat uitschijnen dat er ergens nog een verlangen is.

Begrijp me niet verkeerd, ik koester wat ik heb: een liefhebbende man en drie fantastische kinderen en ik probeer het te aanvaarden dat het zo zal blijven. Maar het is toch veel lastiger dan ik dacht. Veel mensen zeggen ‘We zijn compleet’ na de geboorte van een kindje, en voor mij voelt ons huidige gezin, hoe prachtig het ook is, nog niet compleet.

Deze blog verscheen eerder op GezelligeChaos.