'Ik zou u willen bedanken, maar ik weet niet waarvoor'. Brief aan de vroedvrouwen in het ziekenhuis

Want wat zou er beter zijn dan daar in dat goeie bed te liggen?! Mensen die je komen helpen en het enige wat je moet doen is even bellen en op de rode knop duwen. Het eten wordt opgediend en als je koffie wilt geef je een seintje. Heerlijk toch?!

En toch besliste ik uiteindelijk om een dag vroeger naar huis te gaan. Want ik wou geen dag langer blijven. Ik wou zo snel mogelijk naar huis. Naar mijn habitat, naar mijn omgeving, naar de plek waar ik mezelf zou kunnen zijn. Zonder schaamte.

Slechte ervaring in het ziekenhuis

Toch heb ik er geloof in - of dat hoop ik althans - dat mijn ziekenhuiservaring beter zal zijn bij een tweede bevalling. Want tijdens mijn periode met Annabel lag er veel aan het personeel. Ik ga geen namen noemen, dat zou niet aardig zijn. Het zou ook oneerlijk zijn want ik heb hen nooit gezegd hoe ik me voelde. Of toch niet rechtstreeks. Het was later, toen ik thuis was, en de lactatiekundige op visite kwam dat ik vertelde hoe ik me de eerste dagen gevoeld heb.

Zoals in elke job heb je de goeikes en de rotte appels. Ikzelf werk in de gehandicaptensector en ik zie soms ook vreemde dingen. Niemand is perfect en ik weet ook wel dat je soms gewoon eens een slechte dag hebt. Ook ik heb soms een slechte dag waarbij ik denk: komaan Stephanie, dit was één van de slechte, herpak u.

Hoe meer ik op de knop duwde voor hulp, hoe onzekerder ik werd. Mijn (zelf)vertrouwen is absoluut niet gegroeid tijdens die eerste kraamdagen. Echt spijtig. Zeker als ik dan andere mama’s tevreden hoor vertellen over hun ervaringen tijdens hun kraamdagen.

Daarom hoop ik dat als er ooit een verpleegkundige op de babyafdeling mijn blog zou lezen, ze zich zou realiseren welk effect ze op een kersverse moeder zou kunnen hebben.

Brief aan de vroedvrouw

Beste vroedvrouw of verpleegkundige,

Ik wist niet hoe het moederschap zou uitdraaien voor mij. Maar ik had wel altijd gehoopt dat ik bij u of u collega’s terecht zou kunnen. Dat ik op u zou kunnen steunen. Misschien wel meer dan ik zelf had gehoopt.

Ik had gedacht dat ik terecht kon bij u met mijn vragen. Maar toen u me na de laatste voeding zei dat ik mijn dochter in de wieg mocht leggen om te slapen, sloeg ik tilt. U gaf mij een instructie die ik op dat moment niet kon uitvoeren. Ik ben geen dom persoon, weet u. Ik heb mijn school afgemaakt en ik heb jaren gezorgd voor een jonger zusje met een handicap.

En toch was u instructie mij te vaag. U vroeg mij mijn pasgeboren kindje in een plastieken bak te leggen, iets wat u een bedje noemde. Maar voor mij zag het er allesbehalve uit als een bed. De armzalige handdoekjes die dekens voorstelde, het kille bakje. Thuis had ik een wieg staan met een ledikant en een laken in thema van Dumbo. U vroeg mij mijn kersverse baby daar te leggen in die plastieken bak en ik wist niet hoe.

Dus toen ik u belde en me luidop afvroeg hoe je een baby te slapen moest leggen, keek u me vreemd aan. U keek naar mij alsof ik een mentale achterstand had of alsof ik een vraag stelde die u nog nooit had gehoord. Dus in plaats van mij vertrouwen te geven, gaf u mij schaamte.

Ik dacht dat ik u kon vertrouwen

Ik had gedacht dat ik u kon vertrouwen. Dat u me zou bijstaan de eerste momenten en me misschien wel zou leren hoe het moest. Hoe ik dingen moest aanpakken. Bij de borstvoeding bijvoorbeeld. Ik dacht dat ik op uw hulp kon rekenen. Ik snap dat u het soms beu bent om tien keren op een dag te moeten uitleggen hoe je een baby aanlegt, maar denkt u nu echt dat ik mij daar goed bij voelde? Dat ik om hulp bleef vragen als ik het niet nodig had?! Denkt u nu zelf niet dat ik gehoopt had er sneller mee weg te zijn. Dat ik zelf - als een trotse zelfzekere vrouw - mijn kind zou kunnen aanleggen. Zonder dat ik - soms langer dan 20 minuten - moest wachten op uw hulp.

Twintig minuten aan één borst en dan moest ik u bellen om te wisselen van kant. Maar u liet me wachten. Ik begrijp dat u het druk zult hebben gehad (alhoewel we maar met twee baby’s op de gang lagen?.. ), maar ziet u mij daar zitten? Wachtend met mijn dochter in mijn armen. Zij ondertussen ongeduldig om terug te kunnen eten. En u bleef weg. Dus probeerde ik zelf maar. Annabel hapte niet aan en werd alleen maar gefrustreerder. En ik dus ook. En dan komt u binnen. Met de blik in je ogen dat deze moeder last heeft met haar kind.

U zweeg

Misschien had ik u ook wel nodig om even een pauze te creëren tussen de drukke bezoekersuren. U met uw jarenlange ervaring had toch kunnen voorspellen dat zes uren aan elkaar 'bezoekersuren' niet echt optimaal zijn. Had u ons niet kunnen waarschuwen dat het zwaar zou zijn? U zweeg en misschien had u ook wel uw redenen daarvoor.

Maar vertel mij alsjeblieft waarom u besloot mijn dochter een prik te geven bij de start van het bezoekersuur? U had de hele ochtend tijd en toch koos u net het moment uit dat u zag dat de gang gevuld stond met nieuwsgierig bezoek. Met familie, vrienden en cadeaus. Op dat moment vond u het nodig mijn meisje weg te nemen en te prikken. Zodat ze daarna ook nog overstuur terugkwam en ik haar moest zien te kalmeren. Leuke eerste indruk, vindt u niet?!

Eerste badje gemist

U wist dat mijn echtgenoot niet bij ons sliep en u wist waarom. U wist dat we veel liever samenbleven met ons drie. Maar dat kon u niet toelaten, met alle begrip. U houdt zich ook maar aan de regeltjes, of u er nu achterstaat of niet. Maar u besloot toch maar om haar eerste badje te geven als mijn man er nog niet was. En toen ik die bedenking gaf, reageerde u flauwtjes: ‘straks heb ik geen tijd meer’. Dus voelde ik me schuldig. Want ik wou wachten op mijn man en wou uw werkschema niet in de war brengen. Sorry, laat maar, we geven het badje wel nu. Dus nu bent u de oorzaak dat ik mijn man soms durf verwijten dat hij dat moment gemist heeft.

Rotte appels

Ik zag jou en de collega’s. Ik kon een onderscheid maken tussen de goeikes en de rotte appels. Maar ik moet zeggen dat ik schrok van de verdeling. Dat de ene groep groter was dan de andere. En helaas voor mij, was de mand met rotte appels groter.

Ik heb nooit dingen in vraag gesteld omdat ik u dacht te vertrouwen. Omdat ik dacht dat u het wist en de ervaring had. De kennis en de wetenschap. U bent toch diegene met het diploma me dunkt?! Maar wat was ik blij dat ik kon vertrekken. Dat ik mijn valiezen kon nemen en naar huis kon gaan. Dat ik mijn eigen manier van kon ontwikkelen, zonder u veroordeelde blik.