It takes a village to raise a child, of toch een heel team
Nu, ik kan veel vertellen over die zwangerschap en kraamtijd... Laat ik het hierbij houden: mijn dochter was drie maand en ik flipte steeds opnieuw op de gedachte ik het bij een tweede kind allemaal opnieuw door zou moeten: de zwangerschap, de bevalling, de eerste verwoestende weken, de impact van een kind op onze relatie… Ik werd maar niet rustig, dus maakte ik een pact met mezelf NOOIT. MEER. ZWANGER.
Rust…
Ik kan het niet alleen doen
Ik zag ze wel, die moeders met drie of vier kinderen. Grote bewondering had ik voor hen. Hoe deden ze dat toch? Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om in hun voetsporen te treden, die lat lag te hoog.
In de drie jaar die volgden werden de emoties rond de beginperiode wat vager. Ik genoot ervan mama te zijn en alles verliep opnieuw vlotter. Het pact was wat op de achtergrond geraakt en niet veel later was ik zwanger. En ik had een plan: ik zou vooral lage verwachtingen hebben naar slaap, rust, tijd, mijn man… Met lage verwachtingen kwam het vast goed, toch?
Tot die eerste dag dat mijn man mij alleen liet met twee kinderen om te gaan werken. Ik zie mezelf nog in totale wanhoop op de grond zitten bij de deur. Elke minuut aan het tellen tot hij zou terugkomen. Ik kan u zeggen, in 12 uur zitten heel erg veel minuten…
En op dat moment leerde ik dat ik het niet alleen kon. Al wou ik het eigenlijk liever zelf doen, dat ging niet. Gelukkig kon ik hulp vragen:
- Mijn man die andere uren kon gaan werken;
- Mijn ouders die mijn dochter bij hen lieten logeren en mij dutjes lieten doen terwijl zij voor de kindjes zorgden;
- De kraamhulp en poetshulp als goede feeën;
- Mijn we-zitten-allemaal-in-hetzelfde-schuitje-dus-laten-we-vooral-veel-lachen-en-huilen vriendinnen. (En dat huilen het liefst op publieke plaatsen natuurlijk, zoals een overvol restaurant of een terras.)
Een derde? Niet haalbaar.
Ik heb geleerd loslaten
Ik had mijn zoontje van 8 maanden op mijn schoot toen de dokter me feliciteerde met mijn zwangerschap…. Vanaf dan is alles blijven stilstaan. Het was een zware zwangerschap met veel complicaties. En gek genoeg veranderde dat alles. Mijn eigen welbevinden werd ondergeschikt aan dat van mijn kind. Wanneer we het manneke mee naar huis mochten nemen was ik zo gelukkig. Ik was een mama van drie kinderen en het lukte mij om ze te voorzien in hun basisbehoeften, wie had dat gedacht!! Ik was écht oprecht fier op mezelf :-).
Ik heb geleerd los te laten. Mijn dag begint niet meer met de dingen die ik wil gedaan hebben. Ik val terug op 1 voornemen: ingaan op de vragen van mijn kinderen en genieten. En rommel? Dat kan ik als de beste negeren. En delegeren ging ook als maar makkelijker:
- Twee tot drie keer per week halen mijn ouders de kindjes op aan school of de kribbe, dan krijgen ze warm eten, doen ze huiswerk en wanneer ze klein waren stonden ze soms in pyjama gekleed klaar om naar huis te gaan. Ik weet écht niet hoe ik het zonder hen zou moeten doen.
- Mijn man die boekentassen maakt en als de beste 'goed genoeg' kan opruimen.
- 7 uur poets/strijk hulp per week de eerste twee levensjaren van ons derde manneke. Ik besef dat dat best luxe is, maar we zagen het als het kopen van kwali-tijd in het weekend…
- Schoonouders die inspringen bij ziekte en nadien de overgedragen ziektekiemen erbij nemen
Zalig, ‘ons’ team…
