

Ja, het klopt. Als vader zijn we nu eenmaal de wildebras. Omhoog gooien, over de grond rollen, op de buik springen, over de zetel klimmen, door de lucht zwieren, meestal doen de vaders dit iets frequenter dan onze vrouwelijke wederhelft. Noem het een cliché of een vooroordeel, maar bij ons is het alvast de realiteit.
En af en toe, zo heel misschien, loopt het al eens mis. Die verduivelde tafelpoten ook, die staan altijd op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. En het systeem van eerst de handjes zetten was soms ook nog niet zo duidelijk. En stoppen met gek doen als papa moe is, heb je ook nog niet door met traantjes als gevolg.
Niet zelden komt dan de mama aangelopen met een veelzeggende blik en troostende armen richting respectievelijk vader en kind. Ja ja ja… we gingen er misschien wat over…weeral. En zo hoog gooien was nu ook weer niet nodig. We weten het wel.
Maar diep vanbinnen voelen we ons schuldig en bezorgd en lomp. Echt lomp.
En ja we hebben al veel schrik gehad.
Het zijn momenten waarop ook wij als stoere vaders al eens stoppen met ademen, ons hart heel even op begeven staat, we onszelf dwingen om rustig te blijven om het toch maar niet erger te maken.
Ouder (en ook vader) zijn is een emotionele rollercoaster.
Een gekke reis langs momenten van lompheid, van angst, en vooral van vreugde.
Pieter en Dimi zijn de founding vaders van Vaderklap. Met dit online platform gericht op jonge vaders proberen ze te inspireren en herkenbaar te zijn.
Dimi zijn kinderen: A (3) + R(1) en Pieter: M (2).