Ja, ook papa's zijn soms bang

Ja, we zijn al eens een wildebras

Ja, het klopt. Als vader zijn we nu eenmaal de wildebras. Omhoog gooien, over de grond rollen, op de buik springen, over de zetel klimmen, door de lucht zwieren, meestal doen de vaders dit iets frequenter dan onze vrouwelijke wederhelft. Noem het een cliché of een vooroordeel, maar bij ons is het alvast de realiteit.

En af en toe, zo heel misschien, loopt het al eens mis. Die verduivelde tafelpoten ook, die staan altijd op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. En het systeem van eerst de handjes zetten was soms ook nog niet zo duidelijk. En stoppen met gek doen als papa moe is, heb je ook nog niet door met traantjes als gevolg.

Niet zelden komt dan de mama aangelopen met een veelzeggende blik en troostende armen richting respectievelijk vader en kind. Ja ja ja… we gingen er misschien wat over…weeral. En zo hoog gooien was nu ook weer niet nodig. We weten het wel.

Maar diep vanbinnen voelen we ons schuldig en bezorgd en lomp. Echt lomp.

En ja, we hebben al veel schrik gehad

En ja we hebben al veel schrik gehad.

Toen A zijn fietsje achter de auto op straat lag en hij nergens te bespeuren was.

Toen M van twee seconden onoplettendheid gebruik maakte om evenveel treden op de trap omhoog te klimmen.

Toen R plots kopje onder ging in bad, terwijl ik me even aan het scheren was.

Toen M daar stond met een glas in haar handen omgeven door allemaal scherven.

Toen we A zijn fietsje in elkaar staken en hij plots bleek een vijsje in zijn mond te hebben.

Toen M plots doodleuk kwam aandraven met die schaar.

Het zijn momenten waarop ook wij als stoere vaders al eens stoppen met ademen, ons hart heel even op begeven staat, we onszelf dwingen om rustig te blijven om het toch maar niet erger te maken.

Ouder (en ook vader) zijn is een emotionele rollercoaster.

Een gekke reis langs momenten van lompheid, van angst, en vooral van vreugde.