Ja, we zijn al eens een wildebras

Ja, het klopt. Als vader zijn we nu eenmaal de wildebras. Omhoog gooien, over de grond rollen, op de buik springen, over de zetel klimmen, door de lucht zwieren, meestal doen de vaders dit iets frequenter dan onze vrouwelijke wederhelft. Noem het een cliché of een vooroordeel, maar bij ons is het alvast de realiteit.

En af en toe, zo heel misschien, loopt het al eens mis. Die verduivelde tafelpoten ook, die staan altijd op de verkeerde plaats op het verkeerde moment. En het systeem van eerst de handjes zetten was soms ook nog niet zo duidelijk. En stoppen met gek doen als papa moe is, heb je ook nog niet door met traantjes als gevolg.

Niet zelden komt dan de mama aangelopen met een veelzeggende blik en troostende armen richting respectievelijk vader en kind. Ja ja ja… we gingen er misschien wat over…weeral. En zo hoog gooien was nu ook weer niet nodig. We weten het wel.

Maar diep vanbinnen voelen we ons schuldig en bezorgd en lomp. Echt lomp.