Jack, ons hartenkind
Bij elke volgende echo ging ik er vol spanning naartoe. In coronatijden zonder partner ... De spannende 20-weken echo, zonder partner ... Mijn hart klopte in mijn keel, maar ik kon niet gelukkiger zijn toen bleek dat alles ok was. Twee handjes, twee voetjes, alles erop en eraan. Ons ventje was perfect! Enkel zijn hartje konden ze niet goed zien, omdat hij met zijn rug naar boven lag en niet wilde draaien. Maar ja, hoe groot was de kans dat juist daar iets mis mee was, klein toch?
Op 25 weken had ik een routine echo. Voor de eerste keer mocht mijn vriend mee, zo blij! Eindelijk mocht ook hij dat kleine mensje eens "live" zien ronddraaien en voetballen daarbinnen. Maar helaas ... Al snel werd er naast mij gefluisterd en wezen ze zijn hartje aan. Er was iets mis, iets grondig mis ... We werden beiden in één keer van onze roze wolk getrokken en er volgden een heleboel afspraken met specialisten.
Een “hypoplastisch rechterhart syndroom”, dat was de diagnose. Een onderontwikkelde rechterkant van zijn hart. Hij zou moeilijkheden hebben bij het ademen en minimum drie operaties moeten ondergaan, waaronder één op een paar weken oud.
"Wil je de zwangerschap afbreken of beslis je om deze verder te zetten?" De vraag die geen enkele ouder ooit wil horen, werd ons gesteld. Maar op 25 weken twijfelden we hier geen seconde over. We zouden proberen om onze zoon het beste leven te geven dat hij verdiende.
Flashforward naar 36 weken zwangerschap. Het was de eerste dag van mijn moederschapsverlof en ik was zo blij dat ik eindelijk de babykamer klaar kon zetten. Waar ik echter niet op had gerekend, was dat ik in bebloede lakens wakker zou worden ... In het ziekenhuis werden mijn weeën erger. En omdat ik moest bevallen in een Universitair Ziekenhuis waar de kindercardioloog klaar stond, moest ik met de ambulance overgeplaatst worden en een klein uur verder rijden.
‘s Avonds vielen mijn weeën weg, ik had toen twee centimeter ontsluiting. Ze besloten me tot 38 weken daar te houden ter observatie voor het geval de weeën terug doorbraken. Mijn vriend heeft al die tijd naast mijn zijde gestaan, elk onderzoek, elke echo, elk doktersgesprek ... Maar blijven slapen mocht niet door corona. Dus besloot hij twee weken lang elke dag van Antwerpen naar Leuven te rijden, heen en terug.
38 weken. Daar was dan de dag van de inleiding. Ik kon niet geloven dat ik 24u later echt mama zou zijn van een klein wondertje. Het werd een zware inleiding van 22u lang, maar na een paar uur zweten en afzien was hij er dan, Jack. Ons ventje, een knap kereltje waar we al zo lang op zaten te wachten. Op 13 juli 2021 werd hij stilletjes geboren, 4.115 gram, 52 centimeter en helemaal perfect voor ons. Ze haalden hem meteen weg, want hij reageerde niet ... Tien seconden heb ik hem bij mij gehad, maar het waren de mooiste tien seconden die ik me maar kon wensen.
Nog geen zes uur later kregen we het nieuws dat zijn hartje het moeilijker had dan verwacht. Hem zo de nacht in laten gaan was niet veilig, dus besloten ze hem maar meteen te opereren. Nee, niet even een kleine operatie, maar een openhartoperatie ...
Na zo’n afmattende en slapeloze dag dit nieuws er nog eens bij, dat hakte er voor ons beiden heel hard in ... Een uurtje later werd hij afgevoerd aan duizend slangetjes en buisjes. Enkel zijn voetjes waren vrij, en zijn gehuil ging door merg en been. Daar ging hij dan …
Een hele nacht moesten we bang afwachten, zonder te weten of alles ok was met ons zoontje. En dan kwam het verlossende telefoontje dat de operatie geslaagd was, maar dat ze hem in een soort coma hielden om de pijn te onderdrukken.
Twee weken lang stonden we elke dag aan zijn bedje, zonder te weten of hij ooit goed wakker zou worden. Maar telkens weer kwam er een nieuwe mijlpaal. De beademing viel weg, de zuurstof viel weg en uiteindelijk mochten we hem flesjes geven!
De eerste keer dat ik mij echt mama voelde was toen ik zijn pamper moest verversen. Ik had nog nooit zo’n ding vast gehad, en jawel hoor, ik had die bijna achterstevoren aangedaan. Maar hey, al doende leert men!
Ondertussen is Jack al tien weken oud en al zeven weken thuis. Hij gaat ervoor, haalt al zijn mijlpalen en meer. We weten dat er nog operaties en ingrepen zullen volgen en het zal zeker niet gemakkelijk worden. Maar hij is het meer dan waard. Hij heeft ons leven in zoveel opzichten verbeterd, ook al stelt hij ons elke dag op de proef met zijn temperamentvolle karaktertje. We leven dag per dag en genieten elke dag opnieuw van hem.
Sarah, mama van Jack
Wie onze avonturen verder wilt volgen, kan ons vinden op @tussen_hart_en_har
