Januari - de maand waarin we je eindelijk zouden ontmoeten
En dan na alle bloedingen en late curettage een rollercoaster van emoties. Boosheid. Verdriet. Maar vooral ook angst. Onze grootste vrees, iets waar we sinds die dag mee moeten leven. Een stempel des levens die ons gevormd heeft tot wie we nu zijn.
Hoop en liefde.
Leven is hopen en geluk putten uit de kleine dingen. Ons geluk is elkaar. Een verhaal dat ons als koppel alleen maar dichter heeft gebracht. Een man waarvan ik nooit dacht dat hij ‘zo’ zou zijn. Een stap die van ons nog meer ‘ons’ heeft gemaakt. In een of andere realitysoap in elk geval de ultieme relatietest (die wij met glans hebben doorstaan!).
En dan zijn ook ‘zij’ daar. Onze familie en vrienden die ons onvoorwaardelijk steunen en meeleven met ons verdriet.
Zij maken het mogelijk om erover te praten en dit pijnlijke verlies een plaatsje te geven. Zij maken het gemis dragelijker en geven ons opnieuw de kans tot hoop en geluk.
Want net dat maakt het leven toch zo bijzonder, niet? Blijven dromen en hopen op de dingen die je gelukkig maken.
Het is nu meer dan een 2,5 jaar geleden, maar ik zou liegen als ik zeg dat ik niet elke dag aan je denk. Wij zullen blijven herinneren aan die kleine sprankelende ster die ons leven in 2019 voor altijd veranderde.
Toch waren we begin 2020 stilaan klaar voor iets nieuws. Nieuwe moed om de vele hormonen, injecties,...opnieuw te trotseren en het sprankeltje hoop dat de toekomst ons een nieuw wonder zal bieden.
