Je hebt moeders en je hebt übermoeders

Ik heb nooit de vraag gesteld of ik kinderen wou of niet. Het was al van zeer jonge leeftijd duidelijk: ik moest en zou een kind hebben.

Dat kind hoefde mijn genen niet te hebben, dat moest enkel en alleen van mij zijn om voor te zorgen. Het idee een klein Karentje te maken, was natuurlijk super leuk. Maar mijn ex en ik hadden op voorhand al besloten dat we geen vruchtbaarheidsbehandelingen zouden op poten zetten om per se onze eigen genenbundel neer te planten op deze aarde.

Bon, dat kleine Karentje kwam er met het grootste gemak en dat tweede Karentje kwam 11 maanden later ook piepen. Oeps!

En nu komt hetgeen waarover ik me jaren slecht heb gevoeld: ik voelde ‘het’ niet. Er waren geen magische sprookjesachtige gevoelens. Er was geen onmiddellijke connectie tussen mij en mijn dochters.

Zwanger zijn is gewoon niet leuk! Je bent de eerste vier maanden misselijk en de laatste maanden schrik je telkens je de reflectie van een walvis in een raam ziet verschijnen.

Ik was ook niet verliefd op mijn kinderen. Ik weet wat het is om verliefd te zijn, daar ben ik echt een krak in. Maar bij mijn meisjes heb ik dat dus niet.

En mensen in je omgeving doen uitspraken zoals: Ik was instant verliefd! Ik kon niet slapen door de kriebels in mijn buik. Ik ben zo ontzettend trots op mijn baby. Je krijgt er zoveel van terug! Onlangs heb ik het lef gehad om te vragen:  Wat dan? Wat krijg jij in godsnaam terug? Want buiten zorgen, krijg ik daar niets van terug! Mijn schoonbroer antwoorde: Het is een gevoel.

Net daar wringt het schoentje. Ik voel het niet. Of de zorgen zorgen er net voor dat ik het niet voel. Ik heb mij daar heel lang slecht over gevoeld. Niet heel de tijd natuurlijk. Enkel als je geconfronteerd wordt met verliefde ÜBERmoeders. Dan voel ik een mix van schuld, onzekerheid en het feit dat ik als mama gefaald heb.

Misschien is dit herkenbaar. Ik hoop dat het voor jou niet herkenbaar is, want dit gevoel sucktbig time! En praise the lord, ik ben zo blij voor jou als je het niet herkent!

Indien jij je wel kan vinden in mijn gevoel, het gevoel te falen in moedergevoelens en schuld: ik heb iets geleerd. Ik ben een moeder die zorgt voor haar kinderen. Ze komen bij mij niets te kort. En ik zie mijn meisjes graag. Zo graag dat ik me constant zorgen maak over hen. Dat is goed genoeg. Het gevoel is er niet en zal er waarschijnlijk ook niet meer komen. So be it!

Je hebt nu eenmaal moeders die het wel voelen en moeders die het niet voelen. De ene is niet beter dan de andere.

Ik denk namelijk ook dat het af en toe een voordeel is om niet verliefd te zijn op mijn kind. Als mijn dochters iets doen dat niet door de beugel kan, dan zeg ik dat gewoon. Ik ben er niet blind voor. Als ze snel iets in elkaar knutselen wat duidelijk niet geslaagd is, en daarna bij mij achter een compliment komen vissen; dan zullen ze dit niet snel krijgen.

Ik ben trots op hen als ze echt ergens werk van gemaakt hebben. Ik ben trots dat mijn oudste tijd kan nemen voor een tekening en haar uiterste best doet om het tot in de puntjes af te werken. Ik ben trots op mijn jongste die meteen opmerkt als iemand zich niet goed voelt in zijn vel.

Ik zie mijn dochters zoals ze zijn, of zo voelt dat toch aan.

En ouders die wel verliefd zijn op hun kind, dat lijkt mij fijn maar ook ontzettend vermoeiend. Nu moet je verliefd zijn op meerdere mensen in je leven. Hoe doe je dat in hemelsnaam? En hoe houd je de kerk in het midden tussen je kinderen en je partner?

Conclusie: Je hebt allerlei soorten mensen en allerlei soorten ouders. De ene verkiest zijn kinderen boven alles, de andere verkiest zichzelf boven alles, sommige koppels vinden de kinderen en de partner gelijkwaardig en nog anderen verkiezen hun partner boven de kinderen. En dat is allemaal OK! Voel je dus niet onzeker of schuldig. Een gevoel kan je niet dwingen, het is er of het is er niet.

Just go with it!

Deze blog verscheen eerder op Mamamoetjes.