Kindermisbruik, dat kan mijn kinderen niet overkomen? Verkeerd gedacht!
Niet het type mensen voor kindermisbruik
Ik zal me even voorstellen. Ik ben 10 jaar gehuwd, heb drie kleine kindjes, een hond, een hoop kippen, en woon in een 'nette' buurt ergens in het landelijke Vlaanderen. Klinkt allemaal vrij burgerlijk, niet? Ik had dan ook nooit gedacht met kindermisbruik te worden geconfronteerd, want ik dacht niet dat wij dat type mensen waren. Verkeerd gedacht!
Rode billetjes
Op een avond steek ik mijn jongste zoontje van vier in bed. Mijn gedachten zijn ver weg bij het journaal, bij een reportage over een man die naar de Filippijnen trok om daar kinderen te misbruiken. “Hoe je kan je als ouder nu niet doorhebben dat je kind wordt misbruikt?!”, denk ik. Zou ik het zien?
Ik merk op dat de billetjes van mijn zoontje rood zijn, en ik breng wat zalf aan. Ik erger me aan de kleuterjuf, kan ze zijn poep nu niet deftig schoonmaken? Het is nu al een paar weken dat zijn poepje zo rood is!
“Mama, voorzichtig! Niet met je nagels!” Maar natuurlijk breng ik geen zalf aan met mijn nagels.
Later die nacht word ik voor de zoveelste keer wakker van het tandengeknars van de kleinste. Terug mijn bed uit voor de zoveelste nachtmerrie. “Ga maar slapen lieverd, morgen is het weer school!”. “Ik wil niet naar school, ik ben bang van de groten …”
Bang van de groten
Een paar weken later zitten we op een maandagavond aan tafel. Onze jongste is weeral vervelend, onbeschoft zelfs. En wat een taal! Opeens begint hij bizarre bewegingen te maken, de echtgenoot en ikzelf kijken elkaar vreemd aan. Waar heeft hij dat gezien? Opeens roept hij PORNO, we kijken elkaar weer aan en vragen bijna simultaan: "Waar heb jij dat gezien?" Mijn zoontje krimpt in elkaar, verandert in een bang vogeltje en druipt af. Bizar, morgen de juf eens aanspreken.
Juf weet van niks. Ze vertelt wel dat hij vaak weent ’s middags, en dat hij bang is van de groten. De rest van de week weent hij als ik hem ga ophalen en is hij over zijn toeren, niet echt het normale gedrag van een vierjarige.
Ik herken mijn kind nauwelijks
Donderdag. Mijn kleintje staat helemaal over zijn toeren tranen met tuiten te huilen in de rij. Wie is dat, ik herken mijn eigen kind nauwelijks? “Wat is er gebeurd, juf?”
“Hij heeft in de zandbak gespeeld en dat mag niet.”
Bizarre reactie voor een 'zandbakincident', denk ik bij mezelf.
Thuisgekomen even gepolst wat er echt was. “Ik ben bang van de groten!”
“Maar wat is er dan met de groten?”
“Die doen mij pijn, veel pijn.” En daarna klapt hij toe. En nu?
Vertellen met een knuffelbeer
Oh, wacht even! Heb ik niet ergens iets gelezen over een beer, en aan de hand van die beer vragen wat ze doen met jou? Zo gezegd zo gedaan.
Ik ga met een beer naar mijn zoontje, en vraag hem om te laten zien wat de groten met hem doen. Ok!
Onmiddellijk neem ik de telefoon en bel ik de huisarts. We kunnen meteen komen. De huisarts controleert mijn zoontje zijn poep en zegt: “ik zie letsels maar ik kan geen oorzakelijk verband leggen.”
Wat?! Mijn kind verkracht?! Misbruikt?! Hij is amper 4?! En nu?!
Echtgenoot in vergadering … Help?!
En hier komt het eerste understatement, van de huisarts nota bene: “Hij zal hier niks aan overhouden hoor, maakt u zich niet teveel zorgen en blijf kalm.”
CLB en directie nemen de feiten ernstig
Vrijdag ga ik werken, al heb ik geen idee hoe ik dat moet doen. Mijn zoontje blijft bij een vriendin, hij kan toch moeilijk terug naar die school gaan?
Vrijdagnamiddag hebben we een afspraak op school, met het CLB en de directie. Ze luisteren en nemen de feiten ernstig, zoals dat dan heet.
Zaterdag. Mijn zoontje stopt niet met vertellen, de feiten blijven komen. Help, wat heeft mijn kind meegemaakt?! Ik bel nog maar eens met het CLB en de directie, die mij op het hart drukt om alstublieft geen klacht in te dienen.
Het parket wordt ingelicht
Maandagvoormiddag hebben we een afspraak bij het CLB samen met de directie. We zijn nog maar een paar feiten ver als iemand van het CLB beslist om het parket in te lichten. We kunnen onmiddellijk terecht. Ik wil eigenlijk bij mijn kleine zoontje zijn…
Op naar het politiekantoor, tegenover twee vriendelijke rechercheurs die met volle medeleven luisteren naar ons verhaal. Ik vertel op automatische piloot.
Of ik in het verleden al iets gemerkt heb? “Euh, ja ik ben vorig jaar al eens naar het spoed gereden omwille van een gezwollen scrotum. Mijn zoontje zei toen ‘de groten hebben mij pijn gedaan’. Help, dat is meer dan een jaar geleden, hij was toen nog geen drie …” Ik leg verder mijn verklaring af.
Videoverhoor
Woensdag kunnen we terecht voor het videoverhoor van ons zoontje. Daar zit je dan, in een witte steriele ruimte, met je vierjarige en een vreemde die hem ondervraagt terwijl hij wordt gefilmd. Vergeet leuke speelruimte, kindvriendelijke scènes zoals in de film bestaan niet. Heeft hij iets verklaard? Nee, niks, hij heeft alleen verteld dat hij niks mag zeggen tegen mama en papa.
En dan sta je daar op straat in de kou. Letterlijk en figuurlijk, want het onderzoek loopt en er mag niks gezegd worden in het kader van het onderzoek.
Ok, daar kan ik inkomen, maar mijn kind is wel misbruikt. Hoe moet het nu verder? Mijn zoontje eet niet meer, slaapt niet meer (en wij ook niet), hij stapt zelfs niet meer. Er komt iemand van slachtofferhulp langs, zo’n zware regressie hebben ze zelden gezien.
Ok, en nu? “Geen idee mevrouw, wij hebben geen ervaring met zulke kleine kindjes …”
Exit slachtofferhulp.
We blijven in de kou staan
Dan maar naar het Vertrouwenscentrum Kindermishandeling (VK). Met een op de koop toe ziek kleintje door de gietende regen naar het centrum. Hij moet in de wachtzaal blijven terwijl ik een kille uitleg krijg over trauma’s. Tja, dat weten we wel, dat hij een trauma heeft. Hij eet en hij slaapt niet meer, en wij hebben dringend hulp nodig! Maar daar kunnen ze ons niet bij helpen … Exit VK.
Tja, en nu? Alle trucs hebben we uit de kast gehaald, tot ’s avonds naar een hamburgerrestaurant rijden om dan tegen honderdtwintig frietjes te eten op de achterbank, je wordt vindingrijk op den duur.
We zijn nu een dikke maand verder. Ik heb ondertussen tijdskrediet genomen, en sociaal verlof maar dat is maar tien dagen natuurlijk. Maar nu gaat het écht niet meer. Mijn kleintje is zo fel vermagerd, hij eet en slaapt niet meer … Ik slaap bij hem in de kamer, voor zover je dat slapen kan noemen.
Naar de spoed
Na een vreselijke nachtelijke paniekaanval nemen we een besluit: we gaan naar de spoed! Een drastische beslissing, maar we gaan ervoor, we zien wel.
Wat een verademing! Van de baliemedewerker op de spoeddienst tot de opname op de kinderafdeling: iedereen is zo vriendelijk en begrijpend. Rust, voor het eerst in maanden. Gaat de opstart van het eten vlot? Nee hoor! Maar we hebben wel gevonden dat puree met mayo lukt. Stappen komt terug.
Maar wat na de opname? We kunnen hier toch niet eeuwig blijven? Hij zal opnieuw naar school moeten, maar is bang van ‘groten’. Geen probleem, wordt ons gezegd, hier in het ziekenhuis hebben we een nieuw concept van kinderpsychiatrie.
Pardon? Mijn kind is toch niet gek? Wij zijn welopgevoede mensen, het komt wel goed. “Ga toch maar eens luisteren.”
Kinderpsychiatrie
Daar zitten we dan, de echtgenoot en ik tegenover de kinderpsychiater, mijn twee oudste in de wachtzaal en de kleinste die tussen de wachtzaal en de praktijkruimte loopt. Intakegesprek heet dat dan.
Het enige wat ik me kan herinneren, is dat het om 16 weken dagopname gaat. Op maandag samen met de ouders, op dinsdag thuis en de rest van de week alleen. Zes weken observatie en tien weken behandeling. Ondertussen zijn we al veel verder dan 16 weken, 21 zelfs! Maar wat een begeleiding! Ongelooflijk hoe ze mijn kleintje hierdoor hebben gehaald, hoe ze ons hierdoor hebben gehaald. Enorm veel heb ik hier geleerd!
Misbruik kan overal voorkomen
Waarom wil ik dit verhaal delen: vooral om te laten zien dat misbruik overal kan voorkomen. Ook op school zoals bij ons: misbruik kan ook gepleegd worden door andere kinderen. En hoe jong een kind ook is, de gevolgen zijn niet te onderschatten. Grensoverschrijdend gedrag kan al voorkomen bij een kind van 2,5; maar kinderen van die leeftijd hebben de taal niet om dit duidelijk te maken.
Niet alleen het slachtoffer is een slachtoffer
En niet alleen het slachtoffer is slachtoffer. Hiermee bedoel ik, de daders zijn vaak zelf slachtoffers die kopieergedrag stellen. Meelopers die gruwelijke dingen hebben gezien zijn ook slachtoffers.
Hebben de daders hun daden gepleegd onder dwang? Ik weet dat de daden gefilmd zijn, was het door internet? Is de dader een slachtoffer uit het verleden? Een pedofiel in wording? Wat met de ouders van daders die naar het politiekantoor moeten voor verhoor in een dossier omdat hun kind aangeduid wordt in een verkrachtingsdossier? Leerkrachten die iets hebben gezien maar niks durven te zeggen uit angst om hun job te verliezen?
Misschien is het opgevallen, veel heb ik niet verteld over onze twee andere kinderen, maar ook zij zijn slachtoffer. Slachtoffer van een nieuwe gezinssituatie waar zij weinig aandacht krijgen, waar mama op de toppen van haar tenen loopt en waarbij zij zeer goed beseffen waarover het gaat.
