Kleine kindjes worden groot: de allereerste week school
Met een klein hartje stappen we de grote schoolpoort binnen. Ze treuzelt en kijkt onzeker rond. 'Zo tof hier', probeer ik luchtig en vrolijk op te merken. Maar ik voel me minstens zo zenuwachtig.
De juf ontvangt ons met open armen. Zolang ik naast haar sta, houdt mijn meisje zich groot. Maar dan komt het moment waarop ik echt wel moet vertrekken. Daar staat ze, mijn groot kleintje. Mijn hart zegt dat ik haar het verdriet wil besparen, de harde lessen die ze op school zal leren…
De tranen lopen nu over haar babywangetjes. Mijn verstand hakt de knoop door. Ik neem kordaat, maar liefdevol afscheid. 'Het wordt keitof vandaag! Straks kom ik jou halen en breng ik iets lekkers mee! Kusjes!'
Zelf een potje huilen
SLIK. Hier was ik niet op voorbereid. Ik herinner mij natuurlijk mijn eigen eerste schooldag niet, maar het komt me zo bekend voor: de aarzeling, het verdriet bij het afscheid nemen, de schrik voor het onbekende... Zijn we niet allemaal een beetje gewoontedieren?
Intussen klampt mijn meid zich aan de juf vast als een koala aan een dikke boom. 'Dag dag', lach ik. De hoek om en zelf een potje huilen, ik denk dat menig mama dit wel kent. En het wordt vast nooit makkelijk, je kind zien huilen.
