Bedtijdhel: Ik zou zweren dat iemand mijn kleuter cola heeft gegeven...

Zomertijd

Al van toen onze zoon baby was, vertoont hij weinig vermoeidheidssignalen en als hij geeuwde of in zijn ogen wreef, was hij daarom nog niet altijd klaar om te slapen. Slapen is voor hem echt iets dat hij beslist om te gaan doen, anders geeft hij zich gewoon niet over aan de slaap.

Over de jaren ging het met fases beter en afgelopen winter hadden we een mooie en relatief vlotte routine opgebouwd die, ook belangrijk voor mij, ook resulteerde in een deftig slaapuur. Daardoor had ik me er weer (tijdelijk) mee verzoend zijn handje moet vasthouden voor het slapengaan (ik weet dat het een no-no is, maar ik doe het toch. Neh.)

Sinds het zomeruur is het een ander paar mouwen. Kasper gaat later slapen, probeert (nog) meer kleuteruitsteltruken en is erin geslaagd de bedroutine behoorlijk te rekken. Hem (proberen) opjagen werkt (uiteraard) averechts en geeft mij ook nog eens extra stress. Doen we niet meer (veel). 

Opvoedkundige regels

Ik ben dus wel wat gewend qua bedtijd, maar ik ben toch behoorlijk uitgedaagd gisterenavond. Ik denk niet dat het ooit zolang heeft geduurd sinds hij baby was en we korte tijd vonden dat hij toch echt om 19u moest slapen, zonder rekening te houden met zijn vermoeidheidsniveau. (yep, naïef :))

Nochtans begon de avond veelbelovend, waardoor ik mezelf toeliet de eerste regel van ouderschap weer uit het oog te verliezen: No expectations. En al zeker niet wat betreft plannen voor de avond (schrijven! opruimen! Game of Thrones kijken!).

Dat liet ik mezelf toe omdat alles erop wees dat meneertje moe was en net als de avond ervoor vlot zou gaan slapen (tweede regel van het ouderschap ook vergeten: niet denken dat het een dag later even vlot gaat gaan!). Om kwart voor zes zat hij al te geeuwen en te wrijven in zijn ogen, hij kondigde zelf het rijtje 'televisie kijken, eten, slapen' aan, en hij ging zo mak als een lammetje van school mee naar huis (this NEVER happens!). 

Er was geen gedoe dat hij maar één aflevering van zijn tv-programma mocht zien. De boterhammen gingen vlot binnen en met uitzondering van wat gezeur over chocolade was er geen drama. Zelfs naar boven gaan ging vlot, tanden poetsen redelijk, de pyjama maar half aan maar foert. Boekje gelezen, knuffel gegeven, licht uitgedaan.

En toen. Toen begon het.

In een poging hem zelfstandiger te doen inslapen, moet hij nu eventjes alleen in zijn bed liggen terwijl ik wat verderop aan de deur sta. Normaal gaat dit toch gepaard met redelijk wat gesmeek, maar kalmeert hij na wat initieel gefriemel toch.

Gisteren niet. 

Hij heeft eerst nog gespeeld met de knuffels. Dan was er gevecht met het donsdeken. Dan kwam er nog een ander deken bij. Armen erboven. Armen eronder. Benen erboven. Er helemaal onder. Links. Rechts. Zijn turnoefeningen nog een keer proberen. Uit bed komen om de poes te aaien. Weglopen naar beneden om de poes eten te geven. Weer naar boven gelokt worden. Afdwingen om in het grote bed te slapen. (ANYTHING dacht ik toen). Om papa vragen. Friemelen met de benen. Prutsen met de handen. Beloven dat hij zijn ogen dicht gaat doen. Slagen voor twee seconden. Beloven dat de ogen dicht, de mond dicht en de benen stil blijven. En enkel de armen bewegen. (OF COURSE) Jeuk krijgen. Dorst krijgen. Beginnen springen in bed. Weer naar beneden willen. Weer toegestaan voor vijf minuten. Hem weer naar boven gedragen. Hem een extra laagje aangedaan, een slok water gegeven, ingestopt, handje vastgehouden.

Toen kwam het hoge woord eruit: 

'"k ben bang in het donker, mama."

- "Ik weet het schat. Daarom brandt er hier een lichtje. Vertel maar wat er zo eng is, dan kan ik het proberen oplossen."

Geen idee waar het vandaan kwam en of het het echte probleem was. Maar waarom heb ik er niet eerder aan gedacht... Waarschijnlijk omdat het al relatief lang geleden was dat het donkerprobleem nog eens opdook.

Slapende tong

De vraag heeft hij nooit meer beantwoord en eindelijk, EINDELIJK, werd hij rustiger. 

"Mijn tong gaat nu ook slapen mama."

IK MAG HET HOPEN JA.

"Jij bent geen stomme mama, jij bent een lieve mama."

- "Dank je schat. Gaan je oogjes nu ook slapen?"

"Ik geloof het wel".

Vijf minuten en drie herschikkingen van zijn knuffelbeesten later, sliepen de ogen, armen, benen, tong en het creatieve breintje van onze kleuter eindelijk. Het was 21u. Het had goed anderhalf uur geduurd, misschien wel langer. Mijn zenuwen gespannen, mijn geduld op, mijn avondplannen geschrapt. Gelukkig was er Jani op metalcruise om het leed te verzachten :-)