Korte brief aan mijn zwangere, megamisselijke lichaam
Liefste lichaam,
Kan je niet wat beter om met de vloed aan zwangerschapshormonen? IK TREK DIT NIET MEER.
Mijn vriend zegt zo leuk: ‘Eet dan af en toe een cracker’. Maar zelfs zo krijg ik nog zuuraanvallen tot halverwege mijn slokdarm.
Welk soort voedsel wil je nu eigenlijk wel? Ik probeer alles. Sinaasappelen, droog brood, kiwi, soep, rijst, wafels... Je blijft met zure oprispingen knallen.
Misschien kun je de ellende beperken tot één moment per dag? Doe eens zot en geef me ochtendmisselijkheid. Ik beloof je beter te verzorgen, lief lijf.
Waarom reageer je trouwens niet op de dure accupunctuurpolsbandjes die ik voor je kocht? Mijn dochter trekt ze van mijn armen. Leuke roze bandjes met dikke bollen die hard in mijn polsen duwen. Wil je liever zachter behandeld worden? Ha, dan moet je maar niet zo met mijn maag spelen!
Je antwoordt… met speeksel! Liters speeksel die ik niet weggeslikt krijg. Als ik spuw, dan lijk ik wel een Sint-Bernardhond met lange, walgelijke speekseldraden. Waarom doe je dat nu?
Ik geef het op. Jij wint. Ik doe alles wat je vraagt.
Je zwijgt. Ik kruip in bed en wens dat het morgen eens beter gaat.
