Laat het los: back to work
Liefste Felix en Arthur,
Jullie vermoeden niets, want jullie liggen hier vredig te slapen, maar mama loopt al een hele dag met de krop in de keel rond. Morgen laat ik jullie voor de eerste keer een beetje los, morgen stap ik weer op de rollercoaster van het leven, terwijl jullie blijven zitten langs de kant. Vier maanden lang was ik er bij elk tutje dat uit de mond viel, elke kuch die verzorging nodig had en elke nieuwe lach die mijn richting uit kwam. Vanaf nu zal het een iets vreemdere hand zijn dat jullie het tutje teruggeeft, misschien net die seconde later dan dat mama dat had gedaan. Niet eerlijk. Niet elke lach zal ik nog kunnen zien, maar wel heel hard missen, en die eerste keer alleen zitten, willen we afspreken dat jullie dat bij mij doen?
Het is niet eerlijk dat mama moet gaan werken, ik zou nog jaren willen blijven kijken naar hoe jullie elke seconde veranderen, groter worden. Realistisch ben ik nu even niet, emotioneel des te meer.
Jullie zijn nog zo klein, zo fantastisch fragiel, zo afhankelijk, afhankelijk van mij. En juist nu moet ik jullie voor de eerste keer loslaten. Net nu jullie voor de eerste keer op spoed hebben gelegen. Net nu jullie voor de eerste keer wat minder goed slapen. Net nu jullie ... net nu ik besef dat ik jullie onvoorwaardelijk graag zie. Zo graag dat dit één van de moeilijkste dingen is die ik ooit zal doen.
Die eerste keer loslaten...
Dikke kus,
Mama
