Een kletsende kleuter, peuter en dreumes die nooit ophouden met babbelen en aan het kleuren zijn. Er beginnen potloden van tafel te vallen, wat ik een irritant geluid vind. Terwijl ik het aantal potloden probeer te beperken, duwt de dreumes zich van tafel en valt bijna uit de stoel en huilt. De peuter heeft een puntenslijper te pakken en probeert haar tong te slijpen en de kleuter wil NU iets eten.
Mijn kleine teen begint te jeuken, ik krijg een loopneus, moet eigenlijk al een paar uur plassen en daar is de overprikkeling. Maar een moment om te ontprikkelen is er niet ... Ik pak de puntenslijper voordat haar tong van vorm verandert, terwijl ik een geschrokken en huilende dreumes op de arm probeer te troosten. De peuter gaat hard gillen, want die wil verder met haar tong slijpen!
Bij de oudste dreigt een driftbui, want mijn lieve ADHD-er had al een slechte dag en krijgt veel te veel prikkels binnen zo.
Ik merk dat ik een error krijg. Ik ren naar de gang om even heel snel diep adem te krijgen. De kinderen schrikken zich rot, want voor mijn sprint ontsnapte een brul van pure onmacht uit mijn lijf. Terwijl de poging om snel te resetten faliekant mislukt, komen er drie hysterisch huilende kindjes op de gangdeur afgerend. Uiteraard is er onderweg eentje op z’n plaat gegaan en doet die er nog een tandje bovenop.
Vol schuldgevoel en een hoofd dat op ontploffen staat, knuffel ik mijn kinderen ... Huilen doen we even allemaal. Ik zet de tv aan. De Lollifanten van Winnie. Zo goed en zo kwaad als het kan, houd ik ze één voor één even stevig vast en zeg sorry. “Dat geeft niet, mama,” zegt de oudste.. Hij is zo ontzettend moe en ik weet dat wij elkaar haarfijn aanvoelen. Ik besluit dat de televisie de rest van de dag niet meer uitgaat. “Mama, mogen we dan ook eten en kijken?” “Ja hoor lieverd, dat doen we”.
