Laatste schooldag
Laatste schooldag vandaag. In één van de slaapkamers blijft het deze morgen lang stil. De kleinste slaapt nog. Het is al 8 uur en binnen twintig minuten moet ze naar school vertrekken. Als ik in haar kamer kom, is ze nog ver weg in dromenland en ligt ze met haar warme hoofdje op Knorretje, haar vriend. In haar mond hangt de Maja de Bij-tuut halfstok…
De geleidelijke invasie van de vakantiegangers
‘Nog één keer’, denk ik bij mezelf en ik maak haar wakker. ‘Mama, ik wil niemeer’, stamelt ze… Mijn hart krimpt. ‘Nog een keertje, beer’. En ze herhaalt nog eens haar smeekbede.
En zo zijn we elk jaar weer opgelucht dat ze er even tussenuit kunnen. Geen strakke routine meer, maar gewoon weer effe kindje zijn. Spelen met water en andere prut. Chillen in de tuin. Kampen bouwen in de living. Eens slapen tot wanneer ze zelf wakker worden (vooral de jongste heeft daar nood aan).
En ik weet hoe het dan zal gaan. Langzaam zullen ze elk hoekje van het huis en de tuin inpalmen, zandbakjes creëren in de meest onverwachte hoekjes (in mijn bureau bijvoorbeeld, of op hun kamer).
Op week 2 zullen er al overal losse prullen liggen: restjes van loombandjes hier, teddyberen met verkleedkleren en vijftig verzamelkaartjes van de supermarkt daar…
Op week 3 zal mijn blik wat waziger worden en zal ik het langzaam gewoon worden om om de zo veel meter te struikelen over één of ander speelgoedding. Het is part of the game. Het kleinste kamertje zal tegen dan mijn laatste toevluchtsoord zijn voor als ik een beetje privacy wil hebben. Maar zelfs dat zal heel relatief zijn. Want die deur zal toch om de twee seconden worden opengetrokken. ‘Ma-maaa??? Ik moet ook pipi doen!’
Vakantie!
Gelukkig zijn er ook een paar kampjes, bezoekjes aan oma en opa, komen er vriendinnetjes spelen en is er een beetje opvang. Het is het eerste jaar dat ik erin geslaagd ben om die zomervakantie wat te vullen met allerlei activiteiten. Dat moet ook gewoon, gezien mijn man en ik geen twee maanden vakantie kunnen nemen. Maar één ding is zeker: plezier zal er genoeg zijn voor die twee.
Maar nu moet dus effe helemaal niets. En ik ben echt blij dat het zover is. Vooral omdat ze er zo hard nood aan hebben, aan die vakantie. :-)
