‘Lara – over de liefde, de lichtpuntjes en de levenslust van een mama die lijdt aan kanker’: Memory box
Ik heb een zwak voor foto’s uit de oude doos. Papieren schatten op zolder. Vergeelde postkaarten met een handgeschreven boodschap die nooit vervaagt. Als kind al kon ik urenlang graaien in beelden uit vervlogen tijden. Dan lachte ik om de kledingstijl van weleer. Tegenwoordig rust op mijn neus eenzelfde grote bril met crèmekleurige montuur als diegene die mijn vader draagt op versleten vakantiekiekjes. Speelt diezelfde lach op mijn lippen als die van mijn mama toen ze mijn leeftijd had.
In verwachting van onze eerste dochter ging ik nieuwsgierig op zoek naar babyfoto’s van mezelf. Ik legde ze naast de vondsten uit Steffens verleden. We maakten de optelsom van zijn donkere ogen en mijn volle mond, en we droomden volop. Philippa werd geboren en ze was perfect. Romée en Gabriel al evenzeer. Voor elk van hen vul ik een doos vol schatten. De memory box van de meisjes bevat het zwangerschapsboekje waarin ik per week mijn lichamelijke- en gemoedstoestand bijhield. Hun eerste tut zit erin. Een eerste outfitje. Een schriftje vol anekdotes over iedere stap die ze maakten – letterlijk en figuurlijk. Een stapeltje foto’s, gekozen uit de miljoenen beelden die in de cloud staan. Ik ben er altijd van uitgegaan dat ik deze kistjes persoonlijk zou kunnen overhandigen aan mijn dochters wanneer de tijd er rijp voor was. Dat ik samen met hen kon zuchten en zwijmelen wanneer zij zelf een eerste kleintje verwachten.
Toen ze me zeven maanden geleden vertelden dat ik mijn kinderen niet groot zou zien worden, stond mijn wereld stil. Het was een donderslag bij heldere hemel. Het werd zwart voor mijn ogen. Maar ik kon één ding helder zien: die boxen vol herinneringen moesten uitpuilen van liefde. Een doos vol schatten voor mijn schatten. Nog voor Gabriel ter wereld kwam, stond er dus ook voor hem een doos klaar. Met op de bodem: een brief aan mijn nog ongeboren zoon . Ik schreef hem de avond voor hij geboren werd, in een toestand die veel weg had van zweven tussen hemel en hel. Daarbovenop rust inmiddels ook zijn eerste flesje waaruit hij dronk op Neonatologie.
Sinds ik ziek ben, zijn de memory boxen niet enkel samengesteld uit spulletjes uit hun babytijd. Meer dan ooit verzamel ik actief schatten voor de toekomst. Boodschappen die ze op gezette tijden kunnen openmaken. Op bijzondere gelegenheden kunnen ze een cadeautje uitpakken van mij. Oorbelletjes wanneer ze twaalf worden. Kettingen met hun naam in mijn handschrift, te openen op mijn 45ste verjaardag. Een brief die troost biedt wanneer liefdesverdriet voor het eerst hun hart doorklieft. Een half A4’tje waarin ik hen – los van elkaar – vertel hoe bijzonder ze zijn. Hoe trots ik ben. Hoeveel ik van hen hou. En zo staan hier drie dozen klaar, om in te snuisteren. Om in te graaien, wanneer zij daar zin in hebben. Om vast te houden aan wat is, en altijd zal zijn. Want hoe graag ik hen zie, alle drie, die boodschap mag en zal nooit verbleken. Meer dan ooit hoop ik dat ik de dozen kan blijven vullen, nog jaren en jarenlang.
