Leren praten
Maar dat is het zowat, en dat is niet echt om over naar huis te schrijven voor een kind van haar leeftijd. Maar goed, ze begrijpt alles en ik weet zeker dat we binnenkort terug verlangen naar de tijd dat het bij die paar woordjes bleef.
Victor was ook zo. Die zei op zijn tweede verjaardag nog bijna niets (hij had wel een uitgebreide gebarentaal ontwikkeld), maar schoot een paar weken later in gang, om binnen het half jaar vlekkeloze samengestelde zinnen te maken.
Hij is sindsdien ook niet meer gestopt met praten. Tenzij we bij mensen zijn die hij niet goed kent, en die dan denken dat hij thuis ook altijd stillekes op schoot zit. Euh, nee.
Maar goed, een kind dat vroeg praat, is ook niet alles.
Voor Robin kon praten, vroeg ik me geregeld af wat er allemaal in zijn hoofdje omging, want hij kon zo bedachtzaam kijken.
Niet erg veel, zo bleek. Want eens hij het wel kon, zei hij zo vaak hetzelfde dat ik er mentaal bijna aan onderdoor ging.
‘Bal!’
‘Ja, dat is een bal, hè.’
‘Bal!’
‘Ja, daar ligt een bal, Robin, ik zie het ook.’
‘Bal!’
‘Uhu.’
‘Bal!’
Stopt ermee!
Maar goed, als kleuter deed hij me wel vaak versteld staan van waar hij allemaal over nadacht. Hij stelde diepe levensvragen, en boog zich over wetenschappelijke kwesties die ik steevast moest googelen.
Victor doet dat ook soms. Maar veel vaker gaat het zoals vanochtend. Het eerste wat vandaag uit zijn mond kwam, bloedserieus dan nog, was: ‘Ik weet waar grondkak op rijmt en ik zal het zeggen. Kontkak.’
Euh, oké?
Fair enough, het rijmt inderdaad. Een kus van de juffrouw en een bank vooruit, vriend.
Ik prijs mezelf wel echt gelukkig met dit kind. Want wat een onuitputtelijke bron van inspiratie is hij toch. Anders was ik zeker al lang uitgeschreven.
Deze tekst verscheen eerder op Moederaandehaard.
