Ik hoor jullie al denken ‘Wat??!!! Naar de winkel met een oververmoeide peuter? Je weet toch dat dat niet goed afloopt? En dat voor een ervaren moeder van drie…Tsssss….’ Ok, ik geef toe, ik was overmoedig. Maar in my defence, de oudste twee hadden echt een nieuwe jas nodig.
Alle begin is … euh moeilijk?
Bij aankomst begon het al veelbelovend. Er staan van die handige blauwe mandjes op wieltjes die je vooruit kan trekken of dragen. Mijn tweejarige peuter, Renée, wou per se zo’n mandje trekken. Het handvat was veel te hoog voor haar maar koppig als ze is, liet ze niet los. Zucht. Ik deed een poging om haar te helpen. Dat wou ze niet. Ik zette het mandje dan maar terug. Dat wou ze ook niet. Ik stond even besluiteloos maar kreeg dan een inval: let it go, Sylvie! Als de juffrouw per se een mandje wil voort trekken, dan doet ze maar. En kijk, na twee minuten besefte ze dat het niet lukte en liet ze het mandje voor wat het was.
Jassen passen
Daarna kwamen we in de rayon van de jassen, waar mijn twee oudste dochters hun jas uittrokken om een paar nieuwe exemplaren te passen. Renée deed ook enthousiast haar jas uit en besefte plots ‘het is hier wel heel warm, laat ik gewoon verder doen’. Voor ik het goed en wel besefte, liep mijn jongste rond met haar salopette op haar schoenen. Ik probeerde tevergeefs haar kleren terug aan te doen…En toen kwam dat moment er weer: let it go Sylvie! Als de juffrouw per se in haar blootje wil rondlopen, dan doet ze maar. Ik hielp haar zelfs om haar schoentjes, sokken en salopette uit te doen. En zo liep ze even later rond op haar blote voetjes, met enkel haar pamper en t-shirt. Ze was gelukkig.
Hindernissen langs alle kanten
Halverwege de winkel was er een klein hindernissenparcours gemaakt. Renéé stond te trappelen om erop te gaan. Gelukkig kon ik haar wel overtuigen om eerst terug haar kleren en schoenen aan te doen :-). En daarna werd ze geassisteerd door haar zussen. Het was best wel schattig om te zien. Maar waar de oudste twee het na vijf minuutjes voor bekeken hielden, was Reneé onstopbaar. Ze deed het parcours opnieuw en opnieuw en weigerde tot bij mij te komen. En toen kwam dat moment er weer: let it go Sylvie! Rustig blijven … Je moet toch nog wat rondkijken. Als de juffrouw verder wil spelen, dan doet ze maar. Ik bekeek wat spulletjes verderop in dezelfde rayon en als bij wonder kwam Renée zonder zeuren zelf terug bij mij.
Wat ik geleerd heb van anderhalf uur Decathlon inclusief koppige peuter? Als je zelf rustig blijft, dan gaat het net iets gemakkelijker :-). En af en toe is het echt niet erg om eens los te laten. Let it go. Just let it go!