Leuk, dat bewuste ouderschap!
Borstvoeding, dragen en samen slapen hebben voor mij geen geheimen meer. Oké, dragen wel, ik zou begot niet meer weten hoe je een draagdoek knoopt.
En verder ben ik niet te vinden voor straffen en belonen of voor uitspraken als ‘omdat ik het zeg’ en ‘stop eens met wenen, zo erg is dat nu toch ook weer niet, hè’.
Behalve een bewuste ouder, ben ik ook een ongeduldige, en af en toe autoritaire ouder. Want ik ben ook maar een mens. Maar goed, ik ben me dan toch al bewust van (de meeste van) mijn fouten.
Al is het hier dus niet altijd peis en vree, voor alle duidelijkheid, met ouders die op zachte doch besliste toon grenzen aangeven en kindertjes die te allen tijde voor rede vatbaar zijn. Hier wordt gemopperd, geschreeuwd, gehuild, gezeurd, gemept, geklaagd en gemokt. Niet allemaal door mij, trouwens. En ook niet heelder dagen. Maar toch.
Sinds kort worden er ook wat meer sarcastische opmerkingen gemaakt, door Victor dan. En altijd komt het woordje ‘leuk’ erin en worden ze met een verongelijkt gezicht uitgesproken.
‘Leuk, dat ik niet op schoot mag zitten!’
‘Leuk, dat je niet mee wilt helpen met mijn Kaplagebouw!’
‘Leuk, dat ik geen koek meer mag!’
En onlangs, toen ik hem had meegedeeld dat ik geen zin had om samen met hem naar Air Crash Investigation te kijken:
‘‘Leuk, je kind zo mishandelen!’
Euhm, excuseer?
Dat mishandelen heeft hij van zijn lievelingsprogramma de Buurtpolitie, waarin onlangs een kind uren aan tafel moest blijven zitten totdat haar spruitjes op waren. Het arme schaap mocht niet eens naar het toilet, en plaste daardoor in haar broek.
Natuurlijk heeft dat weinig te maken met in je eentje naar een leuk tv-programma te moeten kijken, en dat had Victor ook wel door. En dus kwam hij er later nog eens op terug, want hij vond toch dat ik hem ook mishandelde, net op dezelfde manier dan nog.
Uiteraard ontkende ik in alle toonaarden. Want willen dat je kind aan tafel blijft tot hij klaar is met eten (en nee, het bord hoeft niet leeg, en ja, een sanitaire pauze is wel toegestaan), vind ik iets anders dan dat Buurtpolitiescenario. Maar goed, Victor is een andere mening toegedaan. Ik ben al blij dat hij niet elke ochtend in de kring iets kan gaan vertellen.
Gelukkig kreeg ik eerder deze week een opsteker in de vorm van Leons rapport, waarin zijn juffen lyrisch waren over zijn zachtaardige karakter, zijn geweldige gevoel voor humor en zijn fijne manier van omgaan met de anderen.
En al spelen mijn goede genen vast ook een rol, toch zijn we wel goed bezig, denk ik dan. Speekmedaille!
Verscheen eerder op Moederaandehaard.
