De adoptiezoon van mijn schoonzus blijkt het biologische kind van mijn man te zijn

Vier jaar geleden adopteerde de zus van mijn man een kindje. Ze had altijd al gezegd dat ze graag een alleenstaande mama wilde worden, en toen een vriendin van haar onverwacht zwanger werd van een baby die ze niet zelf wilde opvoeden, stelde mijn schoonzus zich kandidaat. Iedereen in de familie steunde haar, ook ik. Het voelde warm en liefdevol.

Maar tweeënhalf jaar geleden kreeg ze een zware diagnose: MS. Haar gezondheid ging snel achteruit. Ze vroeg of wij het kindje tijdelijk konden opvangen. Wij hadden zelf nog geen kinderen, dus we ging daarmee akkoord. Natuurlijk bleef ze tijd doorbrengen met haar kind, maar het was duidelijk dat ze hoopte dat wij de zorg zouden overnemen als zij het niet meer zou kunnen. 

Ik dacht dat we dit deden uit liefde voor zijn familie. Mijn man gedroeg zich als een betrokken oom. Nooit iets verdachts. Nooit een spoor dat er méér achter zat.

De waarheid die alles kapotmaakte

Een paar maanden geleden kwam mijn schoonzus naar mij toe. Ze zag er nerveus uit. En toen ze begon te praten, zakte de grond onder mijn voeten weg. Ze vertelde dat mijn man de biologische vader van het kindje is. Dat hij vroeger af en toe iets had met haar beste vriendin en dat hij haar net voor onze trouwdag nog eens had ontmoet. De baby was het gevolg van die ontmoeting…

Ik werd misselijk. Mijn schoonzus zei dat ze niet langer kon leven met de leugen, omdat het vroeg of laat toch zou uitkomen. Ze wilde me niet nóg meer pijn doen als ik het pas veel later zou ontdekken. Toen ik mijn man ermee confronteerde, ontkende hij alles. Tot ik op een DNA-test aandrong. En die was duidelijk: hij ís de vader. Geen twijfel mogelijk.

Hij zei dat het een dronken fout was vlak voor ons huwelijk, dat hij nooit ontrouw was geweest daarna. Hij zei dat hij van me hield, dat hij niet wilde dat dit onze relatie zou veranderen. Hij stelde zelfs voor om het kindje officieel te adopteren 'als gezin’.

Walging en verraad

Sinds de test logeer ik bij mijn zus. Ik kan niet terugkeren naar huis. Ik kan mijn man niet eens aankijken. En het ergste is dat ik het kindje niet meer kan zien zonder meteen de leugen, het bedrog en het verraad te voelen. Dat kindje is onschuldig, dat wéét ik. Maar mijn hart reageert anders dan mijn verstand. Ik ben woedend. Verdrietig. In de war. En ik voel me belachelijk naïef.

Zijn moeder en vader hebben me meerdere keren benaderd. Ze vinden dat ik mijn verantwoordelijkheid moet opnemen, dat ik ‘een gezin heb’. Hun dochter kan het kind niet meer opvoeden, dus vinden ze dat ik niet zomaar weg kan. Hun toon zit steeds meer vol verwijten, dus ik heb ze geblokkeerd.

Ik wil weg…

Ik kan niet meer blijven, ik wil weg bij mijn man en bij zijn kind… Ik heb het kind vanaf de geboorte gekend, ik heb anderhalf jaar lang voor hem gezorgd, maar ik weet nu dat ik nooit nog een goede mama voor hem kan zijn. Ik voel geen liefde, geen veiligheid, geen gezonde relatie.

Mijn hart is gebroken door iemand die me jarenlang iets fundamenteels heeft verzwegen. Iemand die wist dat ik een rol opnam die gebaseerd was op een leugen. Ik zie geen weg terug naar hem. En ik zie ook geen manier om dit kind eerlijk, warm en stabiel op te voeden in omstandigheden die voor mij traumatisch voelen.

En toch blijft de twijfel. Ben ik een slecht mens als ik wegga? Ben ik egoïstisch als ik mijn huwelijk beëindig en het kind niet verder mee opvoed? Ik zou willen dat iemand me kon zeggen dat ik niet alleen ben met deze gevoelens.

BRON: Reddit