Leven met een huilbaby
De eerste week was super. We genoten van ons gezin en voelden ons gelukkiger dan ooit. Hier hadden we zo lang naar uitgekeken.
Maar toen draaide er bij Reno een knopje om. Een knopje dat we tot op de dag van vandaag niet konden terugdraaien. Reno ging van een vrolijke, lieve, rustige baby naar een huilende, ontroostbare, gefrustreerde baby. De eerste problemen begonnen met overgeven en diarree. Dus hop, naar het ziekenhuis. Aangezien Tybo als baby reflux had, plakte de kinderarts er al snel dezelfde diagnose op. Iets in mij zei dat dit niet de oorzaak was van Reno's problemen.
Van kwaad naar erger
Op aanraden van vele vrienden brachten we een bezoekje aan de osteopaat. We volgden enkele beurten, maar ondertussen ging het van kwaad naar erger. Op zijn slechtste dagen huilde Reno meer dan 12 uur... en dat aan één stuk.
We waren allebei op. Mijn man werd door de huisarts verplicht thuis te blijven van het werk en mocht zelfs niet meer met de auto rijden omdat zijn bloeddruk zodanig laag was van vermoeidheid. Gelukkig konden we op de opvang rekenen zodat onze oudste zoontje (die toen nog geen twee jaar was) daar elke dag terecht kon. Ook onze ouders hielpen ons waar het kon om Tybo op te vangen. Gelukkig maar, want die verstopte zich vaak overal in het huis omdat hij het gehuil van zijn broertje niet meer kon aanhoren.
Ik herkende mezelf niet meer
Maar toch vonden we telkens opnieuw wat rust en moed om verder te gaan (alsof we een keuze hadden/hebben). Onze dagen bestonden ondertussen niet meer uit een dag- en nachtritme. We deelden de dagen op in shiften zodat we allebei zoveel mogelijk konden slapen. Vier uurtjes zorgen voor Reno, vier uurtjes slapen of ontspannen. Soms herkende ik mezelf niet meer. Omdat het me soms te veel werd, legde ik Reno veilig in zijn wiegje en ging ik gewoon naar boven, stak ik de stofzuiger aan en lag ik op bed. Gewoon even enkele minuten geen gehuild horen, zalig was dat!
Reno werd tot tweemaal toe opgenomen in het ziekenhuis voor allerlei onderzoeken. Medisch is alles (gelukkig!) perfect in orde met hem. Maar toen hoopten wij soms dat de artsen iets zouden vinden. Gewoon omdat we dan wisten wat er aan de hand was en bovendien of er iets aan te doen was. Dat klinkt misschien hard en kort door te bocht. Maar als je dagen, weken, maanden aan een stuk je baby ziet/hoort afzien, dan denk je vaak dat de artsen gewoon iets over het oog zien.
Nu zijn we 10 maanden verder en is het gehuild al veel minder (GELUKKIG!). Maar onze nachten zijn nog steeds slopend. Gelukkig kan ik op een fantastische man rekenen, die heel vaak de nacht op zich neemt. Ik heb een part-time job waardoor ik heel vaak en heel veel tijd met de kinderen kan doorbrengen. Maar dat betekent ook vaak dat ik tussen het gehuil, 'zagend'-geluid en de frustratie zit.
Door zijn vele huilbuien denken we dat Reno op het gebied van motoriek een achterstand heeft opgelopen. Althans, hij is zo gefrustreerd om meer te kunnen.
Weinig begrip
Natuurlijk kan Reno ook lachen en spelen. En dat doet hij het liefst als er andere mensen bij zijn. Daardoor worden we vaak niet serieus genomen en denken onze vrienden, familie waarschijnlijk vaak dat we overdrijven. Soms lijkt het alsof niemand begrijpt/begreep door welke zware periode wij gaan. Reno vergt enorm veel van ons als persoon en ons gezin.
We proberen altijd het positieve te zien in onze lieve schat, maar soms is dat heel ver te zoeken. Vooral 's nachts als je zelf je rust nodig hebt.
Sinds kort zijn we in behandeling bij een homeopaat en we hopen dat we daar de oplossing kunnen vinden.
En wat ik nog het ergste vind van alles?
Ik moet dagelijks toezien hoe mijn lieve zoontje overloopt van frustratie en zich niet weet uit te drukken. Dat alles zorgt ervoor dat ik het soms héél lastig heb en ook vaak veel onbegrip ervaar. We merken ook dat ook onze ouders het tegenwoordig minder fijn vinden om voor Reno te zorgen. Dat vinden we jammer, maar tegelijkertijd begrijpen we hen voor de volle 100%. Reno is niet het perfecte baby’tje. Althans, niet volgens de 'normen' van hoe een baby zou moeten zijn. Voor ons is hij perfect zoals hij is.
Ik denk er zelfs over na om later ons verhaal te verwerken in een boek. Voor mezelf als verwerking, maar ook voor andere mama's en papa's. Want in deze tien maanden stootte ik vaak op onbegrip, onvoldoende kennis en vaak werden we afgewimpeld door onze kinderarts. Ik ben er 100% van overtuigd dat er meer begeleiding en hulp moet komen voor ouders met een 'huilbaby' (of hoe je het ook wil noemen).
Voor nu proberen wij van elk momentje dat Reno lacht, speelt en lief is volop te genieten. En dat gaan we blijven doen. Want ondanks alles houden wij zielsveel van Reno en zouden we opnieuw dezelfde keuzes gemaakt hebben.
