Leven met een huilbaby

Leven met een huilbaby,
dat is slopend,
energieverslindend.
Dat is wankelen tussen hoop en wanhoop
wanneer het eventjes beter lijkt te gaan
en dan weer erger wordt dan ooit tevoren.

Leven met een huilbaby,
dat is lopen met een kromme rug,
van het eindeloze wiegen.
En met spieren die pijn doen
omdat ze constant onder hoogspanning staan.

Leven met een huilbaby,
dat is zot worden,
en kwaad worden en roepen tegen een baby van ochot ocharme een paar weken oud,
dat hij “godverdomme moet stoppen met bleiten! Al is ’t maar vijf minuten!”
Uit pure machteloosheid,
omdat ge het gewoon niet meer weet.
En kwaad worden op uw ander kind dat niks misdaan heeft,
omdat uw lontje helemaal opgebrand is.

Leven met een huilbaby,
dat is geïsoleerd geraken
omdat ge nergens durft te komen met uw kleine, 
uit schrik dat hij een scène maakt.
En omdat ge nergens durft komen zonder uw kleine,
omdat ge hem niet alleen wilt laten.

Leven met een huilbaby,
dat is kilometers en kilometers en kilometers rond de tafel wandelen,
onderweg naar iets dat misschien stilte is.
Dat is wachten.
Wachten op het moment waarop hij stopt met huilen.
En dan weer wachten op het moment waarop hij weer begint.

Leven met een huilbaby,
dat is uw andere kind missen,
terwijl het gewoon in de zetel zit.
Omdat ge dat niet de aandacht kunt geven dat het verdient.
En nodig heeft.
Dat kind dat alleen nog hoort dat het stil moet zijn en moet wachten.
“Ja vriendje, subiet. Wacht efkes.”
Maar subiet komt zelden.

Leven met een huilbaby is compleet van ’t padje gaan,
waardoor het gehuil constant in uw kop galmt,
ook al is hij stil.
En waardoor ge aan de kassa van de supermarkt de zak ajuin wiegt in uw armen,
uit pure gewoonte.

Leven met een huilbaby,
dat is soms gewoon even hard meebleiten,
omdat ge onnozel wordt van dat geluid.
Uren en uren en uren aan een stuk.
En van die shitload aan goedbedoeld, maar ongevraagd advies, omdat ge alles al geprobeerd hebt en ge ondertussen zelf meer adviezen te bieden hebt dan fokking Google.
En omdat niks helpt.
Niks helpt.

Leven met een huilbaby na een andere huilbaby,
dat is weten dat het passeert,
maar evengoed weten hoe uitzichtloos het kan lijken wanneer ge moegetergd bent door die baby die brult en krijst en krabt.
En dan even de moed verliezen.
Maar niet lang, want ge moet erdoor en ge moet er zijn voor hem, en voor die andere.

Leven met een huilbaby,
dat is bij momenten niet meer in staat zijn om liefdevol en zacht te reageren op dat boeleke dat het uitgilt van de pijn, omdat het enige wat ge nog in uw vermoeide lijf hebt, kwaadheid is. En frustratie.
Het is u op een donker moment afvragen of ge dat wel had moeten doen, 
dat tweede kind.
En dan meteen spijt hebben, 
omdat ge dat manneke liefhebt met alles wat ge in u hebt.

Leven met een huilbaby,
dat is blij zijn dat ge een goeie compagnon hebt,
met wie ge die miserie kunt delen en die naast u staat wanneer de zoveelste huilbui zich aandient.
Van u of van de kleine.

Leven met een huilbaby,
dat gaat voorbij.
Maar ’t zal niet voor vandaag zijn.

Femke Aubroeck