Leven we nu in een mom warstijdperk of hebben we gewoon te lange tenen?

Mama’s zouden elkaar moeten helpen, steunen en bijstaan, en niet in het minst zouden ze elkaar moeten respecteren. Elke mama heeft dan wel haar eigen mening, haar eigen persoonlijkheid en haar eigen stijl van opvoeden, maar uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: het beste voor onze kinderen. Wat dat beste dan precies is, dat is een persoonlijke invulling, maar ons uitgangspunt is hetzelfde. Laat ons dus maar een einde maken aan het veroordelen van elkaar, want samen staan we sterker, niet?

De volgende keer dat je een mama ziet wiens peuter zich driftbui-gewijs op de grond gooit, dan knipoog je dus maar eens begrijpend, want oh yeah, we herkennen het allemaal ;-).

Raad en daad

Maar eerlijk? Ik heb niet het gevoel dat er een constante competitiedrang woedt tussen mama’s. Dat je ongewild in een continue strijd zou verzeild raken eens je mama wordt, dat voel ik niet zo aan. Naar mijn gevoel worden die mom wars veel erger  voorgesteld dan ze eigenlijk zijn.

Ik kan natuurlijk alleen over mezelf spreken, maar in mijn omgeving zie ik toch vooral mama’s die elkaar bijstaan met raad en daad. Die in gesprek gaan met elkaar: “mijn zoon reageert zo, doet de jouwe dat ook?” of “mijn dochter is zo’n moeilijke eter, heb jij geen tips voor mij?” Mama’s die tips uitwisselen en elkaar bijstaan, zonder elkaar te veroordelen.

Natuurlijk denk ik soms in mezelf dat ik anders zou reageren op die of die situatie, maar ik ga er vanuit dat mama’s altijd het beste van zichzelf geven, dat ze hun kind het beste kennen en reageren zoals zij op dat moment denken dat ze best reageren.

Geen woeste krijgers tegenover elkaar dus, wel mama’s die misschien niet altijd op dezelfde lijn zitten over alle onderwerpen, maar die wel met respect luisteren naar elkaars visie.

Lange tenen

Wat mij echter wel opvalt, is dat onze maatschappij tegenwoordig zo overgevoelig is geworden. Het lijkt wel alsof je niets meer kan zeggen of vertellen zonder dat er iemand zich aangesproken of veroordeeld voelt. Lees je iets in de kranten, dan komen er gegarandeerd reacties op van de tegenpartij die zich aangesproken en beledigd voelt, en vliegen de verwijten over en weer. Moeten we echt alles op onszelf betrekken, en zo snel op ons paard zitten?

Zou het niet kunnen dat we soms zélf reageren vanuit onze onzekerheden, twijfels of schuldgevoelens, en dat uitspraken zo ongewild ontaarden in mom wars? Omdat we het gevoel krijgen dat iemand over ons oordeelt, terwijl dat meestal helemaal niet zo is?
Soms lijkt het alsof mensen meteen in het defensief schieten en zich beginnen te verdedigen, gewoon omdat ze iets niet op dezelfde manier aanpakken als hun gesprekspartner. Terwijl die gesprekspartner meestal helemaal niet bedoelde dat een andere keuze daarom een slechtere keuze is.  Mochten we allemaal wat minder defensief en gevoelig reageren, ik denk dat er al heel wat mom wars zouden vermeden worden.

Persoonlijke keuzes

Ik geef een paar voorbeeldjes vanuit mijn situatie, maar iedereen zou zo wel een aantal voorbeelden kunnen geven.

• Als ik zeg dat ik mijn kindjes niet elke avond naar de opvang wil laten gaan omdat ik een aanwezige mama wil zijn, dan bedoel ik daarmee niet dat ik ouders die het anders doen veroordeel. Ik zeg dat IK de keuze maak om het zo te doen, omdat ik nu eenmaal de luxe heb dat ik het kan, en omdat deze keuze voor MIJ als de beste keuze aanvoelt. En daar zit absoluut geen waardeoordeel in over gelijk welke andere keuze. Naar mijn gevoel heb ik het ideale evenwicht tussen de mama en de werkende vrouw in mezelf. Maar als jij het gevoel hebt dat je als thuisblijfmama het beste tot je recht komt, prima! Heb je het idee dat je een echte carrière-vrouw bent en dat je je het best kan ontplooien door hard te werken? Ook prima!
• Als ik zeg dat ik sowieso borstvoeding wil geven aan mijn baby, dan zeg ik niet meer dan dat IK die keuze maak voor MIJN kindjes. Veroordeel ik daarmee iemand die het anders doet? Nee toch?
• Als ik reacties lees op de Week van de borstvoeding, waarin mama’s zich afvragen of “het nu echt nodig is om dat zo prominent in het nieuws te brengen, want dat ze zich daardoor veroordeeld voelen omdat zij flesjes geven” dan sta ik toch even perplex. In de week van de borstvoeding wordt er promotie gemaakt voor borstvoeding, nogal logisch, en niets meer en niets minder. Het is mij een waar raadsel waarom mensen zich daardoor beledigd zouden voelen, eerlijk waar. Ik voel mij toch ook niet beledigd als ik een advertentie van Nutrilon zie op televisie? Je krijgt informatie, van verschillende kanten, en daaruit maak jij een keuze. Een keuze waar jij achter staat. Punt.