Liefje, soms vergeet ik dat jij me ook nog nodig hebt

Soms vergeet ik weleens dat jij mij ook nodig hebt.
’s Avonds zijn mijn knuffels allemaal op,
terwijl jij die ook kan gebruiken.

Soms vergeet ik weleens dat jij ook moe bent,
dan is mijn geduld al op,
en zie ik niet dat het voor jou ook zwaar is.

En soms vergeet ik weleens dat jij eerst was,
dat dit gezinnetje van ons allebei is,
en dat jij ook elke dag je best doet.

Er zijn dagen waarop ik me niet meer kan herinneren,
dat ik vroeger zó bang was om je te verliezen,
omdat ik zeker was dat ik niet meer zonder je kon.

Er zijn momenten waarop ik niet meer besef,
dat jij ook een hele dag hebt gewerkt,
voor je door die deur stapt.

Dan wijs ik je meteen een stuk of vier taken toe,
nog voor je goed en wel je schoenen hebt uitgedaan,
terwijl er al een kind op je been probeert te klimmen.

Ik hoop dat je weet dat ik misschien wel zonder je kan,
maar dat ik dat helemaal niet wil,
en ook nooit zal wensen.

Ik hoop dat je je niet laat afschrikken,
door de snauw hier omdat je niet goed oplette,
en de sneer daar omdat je zo laat thuis was.

“Dit is slechts een fase in ons leven” zeg jij steeds, en dat klopt,
maar liefje, het is evenzeer een intens moment,
vol liefde, die we moeten blijven zien.

Het is op deze plaats in de tijd,
dat we elkaar goed moeten vasthouden,
ook al lijken we soms mijlenver van elkaar weg te dobberen.