Lugubere kinderen
Marcel is eigenlijk net zo, alleen misschien een pietsie beetje stoerder. Misschien.
Dus wat dat is met die kinderen van ons, ik zou het begot niet weten. Misschien hebben ze een rare genmutatie of zijn ze verwisseld bij hun geboorte of zo, want ze doen alle drie bij tijden nogal luguber, en dat hebben ze niet van ons.
Robin bijvoorbeeld stelt al jaren dezelfde, niet voor de hand liggende vraag als Marcel en ik het eens hebben over iemand die hij niet kent.
‘Leeft die nog?’
Leon is er eentje die houdt van Netflix-series waarvoor hij eigenlijk nog te jong is, met zombies en zo, en in een Legostad die hij ooit bouwde vond ik een Legomannetje hangend aan een zelfgebouwde galg.
En Victor deed een paar weken geleden een uitspraak waar mijn haar net niet recht van kwam. Kort na Robins dertiende verjaardag afgelopen zomer, vond volgende conversatie plaats, gezellig tijdens het eten:
Victor: ‘Over acht jaar heb ik Robin ingehaald.’
Ik: ‘Euh, Robin wordt ook steeds ouder, hè. Over acht jaar is hij nog altijd bijna zeven jaar ouder dan jij.’
Victor (glimlachend): ‘Ja, tenzij hij straks door zijn hoofd geschoten wordt en doodgaat, zoals Peter R. de Vries.’
Huh?
Lieve lezers die denken aan vroege tekenen van psychopathie, kunnen op hun beide oren slapen.
Want het zijn echt eerlijk waar alle drie lieve, zorgzame, empathische jongens die geen vlieg kwaad zouden doen. Behalve elkaar dan, maar ook dat blijft vooralsnog ruim binnen de grenzen van het normale.
Dus geen Ted Bundy’s in de dop hier, hoor, geen paniek. En mocht er iets veranderen, dan laat ik het wel weten.
Deze tekst verscheen eerder op Moederaandehaard.
