Mag ik gewoon eventjes mama zijn, en geen collega die thuis zit met een ziek kind?
Gisteren een namiddagje spoed en vandaag (wegens liever niet naar de crèche) wordt het een dagje vertroetelen. Voor haar dan toch. Bij mij is het een stressdag...
Van 8 uur tot nu heeft mijn telefoon al welgeteld 6 keer gerinkeld. Het werk...
Uit schrik om de telefoon te beantwoorden antwoord ik met een mailtje... 2 seconden later krijg ik al een mail terug: ‘Waar ligt die map/dat document?’, ‘Is dat telefoontje gepleegd en die mail verstuurd?’... Mijn hoofd staat er niet naar. Kan dit écht niet wachten tot morgen???
Ik wil vandaag écht mama zijn en mijn aandacht geven aan dat kleine meisje dat nu op mijn schoot ligt...
Maar ik voel zo weinig erkenning voor die mama-rol, althans in mijn professionele leven. En zeker in vergelijking met mijn papacollega's. Blijkbaar leef ik in een omgeving waar dat rollenpatroon er nog stevig ingebakken zit.
Ik voel mij niet goed, wetende dat ik mijn werk in de steek laat. Maar ik voel mij nog veel slechter denkende dat mijn dochter de mama-aandacht zou moeten missen...
En zo leef ik regelmatig in een tweestrijd.
Bedankt om mij mijn hart te laten luchten...
