Beter dan dit wordt het niet

Ochtenden lang zat ik te bedenken wat ik zou doen als ik een paar dagen lang mijn vrijheid zou terug hebben. Wekenlang beeldde ik me in dat het leven makkelijker en minder zwaar zou worden – ooit, op de één of andere manier.

Ik wenste dat mijn man niet naar het werk hoefde te vertrekken op maandag. Dat ik niet alleen moest blijven om al het werk te doen, voor alles te zorgen, de hele tijd.

Ik verlangde naar gemakkelijkere tijden, naar de toekomst, want het voelde allemaal aan als te veel.

Maar op een dag hield ik daarmee op.

Ik hield mijn derde baby in mijn armen en scrolde op mijn gsm terwijl ik borstvoeding gaf. Urenlang hebben we zo gezeten. Zij probeerde te drinken en ik deed alsof ik daar niet was.

Eindelijk, eindelijk, ein-de-lijk – na jaren wensen dat mijn huis er ordelijker bijlag, dat mijn kinderen langer zouden slapen, dat het minder lastig zou worden, dat mijn bankrekening groter zou zijn en mijn buik platter  – kwam het besef binnen toen ik mijn derde baby borstvoeding gaf:

Dit. Dit hier en nu. Beter dan dit wordt het niet.

Plots besefte ik dat er op mijn gsm niets mooiers, niets boeienders, niets wonderlijkers te vinden was dan het kleine mensje dat op mijn schoot lag.

Dus stopte ik met dromen over de toekomst en besliste ik te stoppen met het ‘wegwensen’ van de kindertijd van mijn kleintjes.   

Want ik heb drie prachtige kleintjes. En ook al is het soms echt een dagelijkse strijd, het is ookeen prachtig geschenk – al moet ik er soms even aan herinnerd worden om het zo te bekijken. (Alles is een kwestie van perspectief, toch?)

Als ik ’s nachts om 3 uur word wakker geroepen – ‘MAMA!’ – omdat mijn kleine meisje een nachtmerrie heeft en ze alleen kan getroost worden door in mijn armen te liggen, dan kan dat uitputtend zijn. En als die kleine meid om 6 uur weer wakker is, klaar om aan de dag te beginnen, dan verlang ik er hard naar om in mijn bed te blijven liggen.

Maar haar kunnen troosten en begeleiden, dat is het voorrecht van het moederschap. En ik ben er elke dag zo dankbaar voor dat ze de mijne is. Zelfs om 3 uur ’s nachts.

Beter dan dit wordt niet.

Als mijn zoon uitbarst omdat ik zijn sokken ‘verkeerd’ heb aangetrokken, als hij flipt omdat ik zijn lege ontbijtkom heb weggezet, of als hij weigert om in zijn autostoeltje te zitten … dan moet ik eerlijk toegeven dat dat echt strontvervelend kan zijn.

Maar ik weet ook dat die momenten hem de kans bieden te leren omgaan met zijn emoties en de veiligheid van grenzen te ervaren. 

Beter dan dit wordt het niet.

Als de factuur in de bus valt van de herstellingswerken aan de omheining die stukging tijdens een storm, als we de boiler laten herstellen of de lichten vervangen die weer sprongen, dan lijkt het soms alsof ons volwassen leven alleen maar draait om rekeningen betalen.

Maar ik weet nu ook dat het kunnen creëren van een veilige thuis voor mijn kinderen een cadeau is. En ik ben dankbaar voor die stevige muren, die warme bedjes en die werkende lichten.

Beter dan dit wordt het niet.

Er lijkt nooit een einde te komen aan het voeden van mijn kinderen. Telkens als ik mijn baby nét de borst heb gegeven, lijkt er alweer een nieuw voedingsmoment aan te komen. Ik heb nog maar net gedaan met de opkuis na het ontbijt, of het is alweer tijd om aan de lunch te beginnen. En breek me de bek niet open over hun kieskeurigheid als het over eten gaat.

Maar eigenlijk is het een voorrecht om genoeg eten in huis te hebben en die mondjes te kunnen voeden. Ik heb geleerd om die eetmomenten niet meer als een strijd te beschouwen, maar als een leermoment.

Beter dan dit wordt het niet.

Taxi Mama spelen, naar het schijnt blijft dat duren, decennia lang. Elke dag opnieuw voelt het alsof we overal te laat komen, waar we ook heen gaan. Tegen dat ik mijn kinderen in hun autostoeltjes heb gezet, ze heb vastgeklikt en iedereen ervan heb overtuigd om alsjeblieft te stoppen met wenen … 

Maar dan zitten we in de auto, kijk ik even in mijn achtuitkijkspiegel en zie ik ze daar alledrie zitten op de achterbank, en dan loopt mijn hart over.

Beter dan dit wordt het niet.

Ik probeer deze momenten zo veel mogelijk in mij op te nemen. Ik adem ze in. Ik omarm de mooie én de minder mooie momente. Het zijn deze momenten die ik me over tientallen jaren zal herinneren - en die ik op een dag zal missen. Het zijn deze dagen die ik niet langer wil wegwensen. Want dít is het leven. 

En beter dan dit wordt het niet.

Vrij vertaald naar Motherly.